Gesmolten Dromen

Het was denk ik vijf jaar geleden. Ik was nét een jaar en nog wat maanden single en nog steeds kon ik hém wel schieten. Ergens had ik nog het super evil plannetje om de banden van zijn na onze break-up aangeschafte Audi lek te steken. Want als er íets was dat zijn trots enorm zou krenken, was het wel schade aan zijn afgodje. Dat mooie glimmende stukje elementaire techniek dat op vier wielen overal heen zoemde, zelfs dus de snackbar om de hoek. Daar reed mijn geld.

Maar die bevrediging heb ik nooit gehad. Gelukkig maar denk ik later. Want hoe zou ik het mijn kinderen kunnen uitleggen dat mama zulk onverantwoord gedrag ten toon stelde. Niet dat ze het hoeven te weten te komen, maar toch he, kinderen vragen je op een gegeven moment de oren van het hoofd en ze komen er ooit ook eens achter dat mama niet alleen heel gek is en altijd geweest, maar ook vaak niet zo braaf was.

Daarom plan ik ook maar om maar één vader te hebben voor mijn beide kinderen, wel zo handig, want leg dát van twee vaders maar eens uit. Ook al is het tegenwoordig niet eens zó vreemd en denk ik dat ik grote kans heb daar prima mee weg te komen. Bij mijn kinderen althans. Mijn familie vindt het waarschijnlijk ietsjes minder.

Maar ik dwaal af. Het was dus ongeveer vijf jaar geleden. Het was vlak voor kerst. Ik was enorm uitgedijt, want tja, wat moet je meer dan een jaar later met restanten van die irritante uit-elkaar-gaan stress? (Vooral als je áltijd had geloofd dat dít de man was met wie je op je 85e nog op een bankje in het bejaardentehuis zou zitten en samen nog oude afleveringen van Dokter Phil zou kijken over schulden in een relatie.) Weg eten uiteraard. Dat ging lekker ongemerkt en ik had er niet zo’n schade van als van verdriet weg zuipen. Niet diréct dan, want het effect zag je toch pas in het nieuwe jaar, als de lichtjes gedoofd waren en het tl-licht weer aan ging. Alcoholische drankjes waren daarnaast ook wel ietsjes duurder dan solid food, en daarnaast dronk ik nog niet zoveel rosé toen maar als ik wat dronk was het iets als tequila of Baileys. En daar werd ik gelijk zó extreem baldadig van, vooral als ik het door elkaar dronk. Dat had ik nou niet met troost-eten. Ook al at ik dat door elkaar.

Nu ben ik altijd al een redelijke liefhebber van chocolade geweest. Niet zo extreem als mijn zusje overigens, die meent nog steeds dat een verantwoorde maaltijd alles uit de schijf van vijf moet bevatten en tja, zitten chocolade-bestanddelen niet toevallig in ál die schijven? Geen rijst met kippesoep, maar gewoon een grote chocoladereep met nootjes. Heel verantwoord. Chocolade is trouwens ook een heel beproefd middeltje om ’s avonds lekker in slaap te komen. Vooral als je bepaalde onderdelen van een relatie mist. Naast dat er koolhydraten inzitten die een beetje doen soezen, zitten er ook stofjes in die je een héél bevredigend gevoel geven.

Liet ik daar toen nou nét behoefte aan hebben. Bevrediging. Vooral omdat ik het mes dat ik speciaal had gekocht voor mijn banden actie per ongeluk van het balkon had laten vallen, zó rechtstreeks in de loslopende schildpad van de benedenburen. Was ik blij dat schildpadden zo’n schildje hebben. Ik heb het mijn benedenburen uiteraard nooit verteld, maar ik ging ze ook maar uit de weg. Ik voelde me daardoor nog meer alleen zo vlak voor kerst. Mijn grote Pooh-beer was uit logeren en Quincy, mijn toenmalige konijn had stoute dingen gedaan en mocht voor straf een week niet uit de kooi. (Ook ter bescherming tegen bepaalde lieden die nog geen inkopen hadden gedaan voor kerst trouwens, maar dat is wel héél cruel om dat aan je konijntje uit te leggen.)

Chocolade dus. Ik had groots ingekocht: alles waar ook maar íets van een aantoonbare hoeveelheid chocolade in zat, had ik gehaald. Was het nou maar bij één mandje gebleven. Ik heb gepind en op ja gedrukt zónder naar het bedrag te kijken. En zo lag ik een uurtje later in bed. Met uiteraard “An Officer and a Genteman” op video. Met vervlogen hoop op samen oud worden en een overdosis chocolade. Met ijdel hopen op een nieuwe kans op een nieuwe man in een nieuwe relatie in het nieuwe jaar. Na drie repen viel ik dan ook huilend in slaap. Ik droomde dromen waar de Axe reclame bij zou wegsmelten.

Totdat ik mijn ogen open deed. Ik knipperde vanwege het best heldere zonlicht voor die tijd van het jaar en daarna omdat ik dit pas bij het ontwaken realiseerde! Ik keek om me heen en glimlachte: het was vast enorm cliché, maar het was tijd voor een nieuwe dag, een nieuw tijdperk. De donkerste dag was bijna geweest: mijn oude dromen waren gesmolten.. Tijd... voor vergeving! Van hem, maar ook van mijn vasthouden aan wat voorbij was. En met deze vrolijke gedachte stopte ik mijn dekbed in de was, knuffelde Quincy eens extra liefdevol, kocht nieuwe chocolade en ging op weg om kerst te vieren bij familie. Dankbaar – vol hoop, nieuwe dromen!