ReliRun

Terwijl de traditionele kerkmensen in hun bankje millimeters richting de uitgang schuifelen tijdens het slotlied, menig seculier nog eens omdraait in zijn bed na een avond (zeg maar nacht) stappen en mijn Crossroads-genoten van de tweede dienst met open mond van verbazing naar weer een tegen blasfemie aangrenzende (maar zo doeltreffend de hypocrisie van de moderne Christen aanwijzende) uitspraak luisteren van onze eloquente voorganger, gaat er in het Olympisch Stadion een schot.

11:56

Ik schuifel richting de piepstreep. En zovele anderen met mij. Want bij de piepstreep, waar met een piep wordt aangegeven dat je chipje wordt geregistreerd is de échte start. De start van mijn persoonlijke uitdaging: tien kilometer lopen met een onzichtbare handicap. Een aandoening die nog ’s wordt verzwaard door het eerdere startschot van een andere happening: namelijk de maandelijkse dans van de hormonen. Terwijl de dans in volle gang is, moet mijn lichaam intussen dus ook zich verplaatsen, want hormonendans of niet, er moet gelopen worden. Juist vandaag, want vandaag staat er nog een extra incentive bij de finish te wachten: namelijk de voldoening van het volledige bedrag bijeen gelopen te hebben voor het goede doel van Funky Fish.

11:57

Bij de piepstreep zet ik het op een lopen. Terwijl ik links en rechts door vaardigere en gezondere mensen voorbij wordt gelopen, bedenk ik me dat ik een dienst mis. Geen misdienst, maar dienst zonder mis die ik mis. Om dat te compenseren besluit ik dat deze run een overdenking wordt. Een reli-run. In mijn gedachten staat Paulus samen met vele anderen in de wolk van getuigen aan de zijkant mij aan te moedigen. Paulus vooral, want hij heeft veel te zeggen. Waarschijnlijk heeft hij een fiets geleend, want overal onderweg kom ik hem tegen.

1 Kor. 9:24 Weet u niet dat van de atleten die in het stadion een wedloop houden er maar één de prijs kan winnen? Ren als de atleet die wint.

Ik denk na. Als ik te hard van stapel ga, ga ik het niet eens halen. Beheersing is dus het codewoord...

12:03

Aaaah daar istie al, het bordje dat aangeeft dat ik de 1 km. ben genaderd. Dat is mooi! Eerste kilometer is binnen. Kijk, dat is nou beheersing! Als ik dit tempo aanhoud, móet ik dus wel op mijn trainingstijd binnen komen.

1 Kor.9:25 Iedereen die aan een wedstrijd deelneemt beheerst zich in alles; atleten doen het voor een vergankelijke erekrans, wij echter voor een onvergankelijke.

Ik kijk verbaasd om me heen. Wát beweert Paulus nu? Oh wacht, dat was vroeger, een erekrans. Tegenwoordig krijgen atleten een bosje bloemen. Ik ren niet zo snel, dus geen bosje bloemen voor mij. Maar ach, who cares! Dit léven is als een run en laat ik maar gaan lopen voor een onvergankelijke erekrans... Lijkt me wel wat.

Maar ik moet dus éérst wel die overige negen kilometers écht lopen. Ik krijg het telkens lastiger. Mijn spieren zijn stijf, de vermoeidheid van de laatste weken doet mijn schouders hangen en ik krijg de neiging om te gaan sloffen. Daar zit maar één ding op: beheersing. Rechtop lopen en trots zijn! Ik vergeet Paulus en richt me op wat voor me ligt.

12:21

Bordje van de vier kilometer! Dat is dus wel een handige houding, niet denken aan wat achter je ligt, maar je richten op wat vóór je ligt. Was het tóch Paulus dan die dat me aan raadde?

Fil. 3:13 Broeders en zusters, ik beeld me niet in dat ik het al heb bereikt, maar één ding is zeker: ik vergeet wat achter me ligt en richt mij op wat voor me ligt.

Hmmm sowieso een goed hoofdstuk om nog eens te lezen. Want dan weet ik dat het niet alleen deze run is waar ik me nu op stuk bijt.

12:28

Oef... de helft. Ik ben blij. Ik stuur Lotte een euforisch smsje: HELFT!! Maar ik zie een beetje op tegen de overige 5 km. Even later krijg ik weer de spirit van overwinning, want ik ruik het Stadion, we lopen in de goede richting! Deze keer is het niet Paulus, maar koning David die een vers uit zijn rijke oevre voor me zingt.

Psalm 18:32-34
Wie anders is God dan de HEER,
wie anders een rots dan onze God?
De God die mij met kracht omgordt,
leidt mij op een volmaakte weg,
Hij geeft mij voeten snel als hinden,
doet mij op toppen van bergen staan,

Jaaaa roep ik blij uit, met mijn God spring ik over een muur! (En denk er snel bij: oef, gelukkig is het géén hordenloop...)

12:42

Zeven kilometer! Het heilige getal. Ach, als ik zover ben, moet de rest ook wel lukken. Als ik maar beheerst in dit zelfde tempo blijf lopen en me níet gek laat maken door de paar lopers die me zelfs nú nog inhalen. De vermoeidheid slaat toe, maar ik weet dat aan de andere kant van de snelweg (waar we gelukkig onderdoor kunnen vanwege het viaduct) het Stadion is. Was dat doel nou niet waar Paulus het over had?

1 Kor. 9 26, 27 Daarom ren ik niet als iemand die geen doel heeft, vecht ik niet als een vuistvechter die in de lucht slaat. Ik hard mezelf en oefen me in zelfbeheersing, want ik wil niet aan anderen de spelregels opleggen om uiteindelijk zelf te worden gediskwalificeerd.

12:54

Whoopie, nog één kilometer! De medewerkers van Phanos klappen in hun handen en roepen dat we een mooie tijd lopen. Ik lach ze vriendelijk toe en steek mijn handen in de lucht. Heeeee als ik dáár nog fut voor heb, moet de rest ook lukken! Ik denk: “Ik mag nu gewoon mijn laatste oempf eruit knallen!” en haal nog gauw iemand in die mij voorbij de 6 kilometer inhaalde.

Ik heb even geen overdenkingen. Ik denk alleen maar: “Stadion! Doorzetten! India-girls!”

13:00

De eindstreep! *piep* tijd wordt geregistreerd. Een meisje vertelt me waar ik mijn huurchip kan inleveren maar ik kan alleen twee woorden uit brengen “eigen chip!” en ik wandel door om niet de weg te versperren en uiteraard om te drinken. Want mén, ik kan wel een beek leeg drinken, ik voel me als dat hert uit de psalmen.

Psalm 42:2
Zoals een hinde smacht
naar stromend water,
zo smacht mijn ziel
naar u, o God

Ik zing innerlijk de versie uit Opwekking en kijk zo blij als een kind. Oh ja, Lotte sms’en! Ik stuur haar gelijk een smsje terwijl ik om nog een beker water bedel.

In de kantine van Phanos haal ik wat geld uit mijn geheime vakje en haal, geheel tegen mijn principes, een warme chocomel. Ik moet namelijk nog naar huis fietsen en we hebben dit jaar geen flesje AA-drank gekregen. Ik loop tussen mensen met rode en bezwete gezichten door en zuip veel te snel mijn chocolademelk weg. Doe mijn jas aan en ga naar de fiets. Gelukkig, ik val nog niet om en mijn fiets werkt nog prima mee, had geen zin om díe 6 kilometer óók nog te gaan lopen.

Onderweg bedenk ik me dat dit niet mijn laatste actie is. Want ik bedenk me nog een favoriet vers wat me elke keer weer aandringt om vooral níet op te geven. Paulus knikt me bemoedigend toe.

1 Kor. 15:58 Kortom, geliefde broeders en zusters, wees standvastig en onwankelbaar en zet u altijd volledig in voor het werk van de Heer, in het besef dat door de Heer uw inspanningen nooit tevergeefs zijn.

Amen!

P.s.: Mijn tijd was 62 minuten en 12 seconden, en de opbrengst van deze sponsorloop: maar liefst 905 euro (voor materialen voor de meisjesschool in India.)
P.p.s.: Bedrag is dus inmiddels 920 euro!