Humeurverwachting

...

Zaterdag: niet alleen buiten buien, maar ook binnen. Huilbuien... als stortbuien kwamen ze langs. Ongelooflijk wat een verdriet in de wereld én in mijn koelkast, op de vloer, naast de wasmachine en aan de keukendeurtjes...

Afgewisseld met gigantisch onweer. Ongelooflijk dat ik zó van de éne op de andere seconde uit elkaar knal door kortsluiting in mijn zenuwen, donders, flitsen zijn er niks bij.

En dan, omdat stortbuien vaak niet lang duren: ook zonneschijn. Ongelooflijk hoe ik lachend Hillsong- en CCC-liedjes meezing. Hallelujah!

Totdat er weer een wolkbreuk komt. Ongelooflijk: wat gigantisch onvoorstelbaar onvoorspelbaar weer.


Nu hoop ik dus voor straks (vandaag dus...) dat de verwachting is dat het stabiel (bij voorkeur dus droog) blijft. Zowel mijn humeur als het weer. Ongelooflijk want ik ga tien kilometer lopen. Naja met de taurine van Joey en de painkillers van de dokter moet ik wel zonder onweer dit loopje overleven...