Ellende

Er zijn van die zaken waar ik niet tegen kan. Waarvoor ik het liefst mijn kop in het zand zou willen steken. Waarvoor ik zou willen verstoppen en zou willen dat het niet waar was.

Maar het is de keiharde werkelijkheid. Ver van mijn bed, maar nog steeds een wreed lot.

Ik vroeg het me altijd af. Zoveel electronische apparatuur, wie zou dat nou allemaal netjes uit elkaar halen en recyclen? Naïeve ik, dacht dat dat allemaal netjes bij het sorteerstation gebeurde.

Niet dus.

Vol ongeloof zag ik een tijdje geleden die uitzending op tv. Daar zag ik kinderen van een leeftijd waar ze hier netjes op school zitten (of zouden moeten zitten...). Ze waren bezig metalen uit computers te halen. Het bleef in mijn hoofd rondspoken. Hoe heeft dit zo ver kunnen komen? Hoe mis is het gegaan met deze wereld?

En toch, de orde van de dag gaat verder en ik keerde weer terug in mijn kleine wereldje. Met zijn kleine probleempjes en issues en al gauw vergat ik dat deze wereld groter is dan dat miniscule stukje aarde waar wij ons bewegen. En staarde me weer stuk op mijn eigen problemen die weer enorme proporties aan namen.

Tot vandaag.

Vandaag kregen we op opleiding een casus. Over Greenpeace. Net zo thuis gekomen ga ik op zoek naar meer informatie en kijk naar de site van Greenpeace. Eén foto triggert een misselijkheid en vieze smaak in mijn mond die in géén verhouding staat tot de smerigheid die deze mensen ondergaan.

Ik kijk naar de serie foto's en hoor het verhaal. Is dít op dezelfde planeet als waar wij wonen? Ik kan er niet bij. Zit hier nu met gemengde gevoelens bij mijn pc en mijn scherm. Machteloos voel ik me. Ik zou mijn kop in het zand willen steken en ik schaam me ook diep voor de wereld waar we in leven.

Help, God... ik weet niet wat ik hiermee moet!






(Zie: http: //www.greenpeace.org/ international/photosvideos/ greenpeace-photo-essays/ scrap-life- pakistan-with-rob (spaties weglaten))