Heimwee

Woorden van melancholie
Klanken die resoneren in mijn hart
Ooit komt zo terug en klopt aan
Dit gebeurt… jij staat voor mijn ogen


Ofir
Was het niet 1996 dat ik plotseling verdween?
Ik belde nog – en jij weer terug, het was
Een wisseling van gesproken berichten zonder gesprek

Flarden van jou hangen in mijn ziel
Ze dwalen rond maar worden niet meer één
Ik probeer je te raken, maar jij
bent ongrijpbaar, je danst in de diepe lagen verstopt onder mijn heden

Waarom wenk je me nu, waarom van dichtbij naar veraf?
Waarom kom je terug maar weet ik niet waar je bent?
Ik denk “heimwee” en ik duik, dit is mijn geheugen en dit is mijn fotoboek
maar nergens zie ik jouw gezicht

En dit is mijn dagboek, mijn gefragmenteerde relaas
Ik lees wat woorden en dit is wat er staat:

Ofir
Was het niet 1995 toen jij me zag langs de weg
Je nam me mee en opende mijn ogen voor
Die andere kant van het leven in dat beloofde land

Ik sluit het schrift en ik sluit het boek met foto’s
Ik open een glazen luikje in mijn hart
Want ik besluit dat je mag blijven dwalen onder mijn bewustzijn
Want met jouw flarden zie ik delen van mijn Vaders land

En ik hoop dat je de echo hoort van mijn gefluister:
Ofir… voor alles wat je me hebt gegeven: bedankt…