De welvaartspolitiek heeft mijn wezen flink aangetast, ik zal het niet ontkennen.
Ongeduldig wachten voor stoplichten, geïrriteerd dat ik even moet wachten.Troostaankopen doen als mijn herfstgevoel weer opspeelt. Boos worden als het salaris niet snel genoeg op mijn rekening staat. Het moet vooral niet tegen zitten in mijn leventje.
Ik wil snelle oplossingen, een quick fix die al mijn zorgen en problemen oplost. Geen langslepende procedures, geen veertig jaar door de woestijn sjokken. Een éénmalige wonderpil, zonder bijwerkingen: leuke baan, plekje voor mezelf, een mevrouw De Spotter om voor te zorgen. Dat was het.
Vroeger kwam er nog wel eens een seintje van boven, of je nog een beetje op de goede weg zat. Brandende braamstruiken, sprekende ezels, schrijvende handen op de muur en af en toe zo’n heerlijk wereldvreemde profeet. Mooie tijden waren dat. Maar helaas vallen er steeds minder briefjes uit de hemel (je column was weer flex! groetjes van G, J & de HG). Het zal dus wel weer om vertrouwen gaan.
Een goede vriend van mij spreekt zeer regelmatig in het land voor jeugdgroepen, themadiensten of zomaar als gastspreker. Af en toe ga ik met hem mee, omdat ik het bijzonder vind wat hij doet (en stiekum ook om te kijken hoe het staat met zijn ontwikkeling van de betere Benny Hinn skills, dat er nog eens wat mensen om te gooien zijn, of een mooi wit pak dat we kunnen dragen. Of dat ik Ahoy al moet gaan afhuren… Sorry, ik laat me even gaan). Afgelopen zondag ging het over vertrouwen, dat God water blijft geven in de woestijn, maar dat het volk bleef zeuren en bezorgd was dat het niets kreeg. Dat komt wel heel herkenbaar over voor mij, merk ik. Natuurlijk weten we nu dat het allemaal goed kwam uiteindelijk, maar dat wisten zij zelf nog niet op dat moment.
Vertrouwen blijft voor mij helaas net zoiets als het geld op mijn rekening of de warmte in mijn kamer: ik besef pas dat ik het had als het er niet meer is. Iemand nog een goed medicijn?
Ongeduldig wachten voor stoplichten, geïrriteerd dat ik even moet wachten.Troostaankopen doen als mijn herfstgevoel weer opspeelt. Boos worden als het salaris niet snel genoeg op mijn rekening staat. Het moet vooral niet tegen zitten in mijn leventje.
Ik wil snelle oplossingen, een quick fix die al mijn zorgen en problemen oplost. Geen langslepende procedures, geen veertig jaar door de woestijn sjokken. Een éénmalige wonderpil, zonder bijwerkingen: leuke baan, plekje voor mezelf, een mevrouw De Spotter om voor te zorgen. Dat was het.
Vroeger kwam er nog wel eens een seintje van boven, of je nog een beetje op de goede weg zat. Brandende braamstruiken, sprekende ezels, schrijvende handen op de muur en af en toe zo’n heerlijk wereldvreemde profeet. Mooie tijden waren dat. Maar helaas vallen er steeds minder briefjes uit de hemel (je column was weer flex! groetjes van G, J & de HG). Het zal dus wel weer om vertrouwen gaan.
Een goede vriend van mij spreekt zeer regelmatig in het land voor jeugdgroepen, themadiensten of zomaar als gastspreker. Af en toe ga ik met hem mee, omdat ik het bijzonder vind wat hij doet (en stiekum ook om te kijken hoe het staat met zijn ontwikkeling van de betere Benny Hinn skills, dat er nog eens wat mensen om te gooien zijn, of een mooi wit pak dat we kunnen dragen. Of dat ik Ahoy al moet gaan afhuren… Sorry, ik laat me even gaan). Afgelopen zondag ging het over vertrouwen, dat God water blijft geven in de woestijn, maar dat het volk bleef zeuren en bezorgd was dat het niets kreeg. Dat komt wel heel herkenbaar over voor mij, merk ik. Natuurlijk weten we nu dat het allemaal goed kwam uiteindelijk, maar dat wisten zij zelf nog niet op dat moment.
Vertrouwen blijft voor mij helaas net zoiets als het geld op mijn rekening of de warmte in mijn kamer: ik besef pas dat ik het had als het er niet meer is. Iemand nog een goed medicijn?
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
