Gefeliciteerd! Het is 15 Februari en je kunt dit lezen, dus je hebt Valentijnsdag overleefd! (Tenzij er in de hemel ook internet is, maar viert men vermoedelijk geen Valentijnsdag). Het is 15 Februari en dat betekent, de eerste 364 dagen geen zuurstokroze kaarten, manisch grijnzende knuffelbeertjes en levensgevaarlijk prikkende rozen meer. Het is achter de rug, in 't verleden; iedereen kan weer non-kitsch ademhalen en van de roze wolk uit de zevende hemel naar beneden klimmen met beide voeten op de aarde.
En wat waren jouw overlevingsstrategieën dit jaar? Want zelfs bij een olifantvracht aan kaarten, bloemen en etentjes heb je een overlevingsstrategie nodig. Al was het maar "Help, hoe verzuip ik niet in al die rozen?" De mijne waren als volgt:
Ik nam me voor om alle Valentijnsdingen die op m'n pad komen in hele kleine snippertjes scheuren. Vooral toen ik m'n studentenhuis binnenkwam, er niemand thuis was, alles donker, daar lag toen op de mat een grote bos rode rozen voor m'n huisgenootje. "Die spoel ik door de wc. Of ik voer ze aan de chihuahua van de buurvrouw. M'n huisgenootje doet toch de hele tijd chagrijnig tegen me", dacht ik, nadat ik een paar traantjes had weggepinkt. Maar in plaats daarvan zette ik ze netjes in een vaas haar kamer neer.
Overlevingsstrategie twee was een enorme hoeveelheid kaartjes kopen. En die allemaal aan alle leuke jongens die ik ken te sturen. Inclusief knappe personen die bij m'n favoriete boekhandel werken, en schattige muzikanten. Maar in 't weekend ontdekte ik opeens: "Waah! Van de ene helft heb ik 't adres niet eens of niet meer. Of ze kennen m'n handschrift, en dat van m'n zusje is nog moeilijker te ontcijferen dan spijkerschrift. Of het zijn iekelige types die nooit wat van zich laten horen. En de andere helft valt helemaal niet op vrouwen. Wat zou de vriend van J. zeggen als ‘ie opeens een roze kaartje ziet, en zeker weet dat dat niet van hem is?"
De derde was onder m'n prinsessendekbed kruipen, m'n kussen over m'n hoofd trekken, en er niet uitkomen voordat de Vreselijke Veertiende voorbij was. Maar ik had een verplicht college, waarbij ik een heel A4tje voltekende met dansende konijntjes en andere lentedingen, terwijl buiten de regen in de grachten plenste. Na 't college was de regen gelukkig opgehouden, op 't station werden rozen uitgedeeld, ik ging wat drinken met een goede vriendin en ik kreeg een superlief kaartje van haar. En die avond bij kring flansten m'n kringzusjes en ik de allermooiste taart ooit in elkaar. Dus had ik de Vreselijke Veertiende overleefd voordat ik 't wist.
En wat waren jouw overlevingsstrategieën dit jaar? Want zelfs bij een olifantvracht aan kaarten, bloemen en etentjes heb je een overlevingsstrategie nodig. Al was het maar "Help, hoe verzuip ik niet in al die rozen?" De mijne waren als volgt:
Ik nam me voor om alle Valentijnsdingen die op m'n pad komen in hele kleine snippertjes scheuren. Vooral toen ik m'n studentenhuis binnenkwam, er niemand thuis was, alles donker, daar lag toen op de mat een grote bos rode rozen voor m'n huisgenootje. "Die spoel ik door de wc. Of ik voer ze aan de chihuahua van de buurvrouw. M'n huisgenootje doet toch de hele tijd chagrijnig tegen me", dacht ik, nadat ik een paar traantjes had weggepinkt. Maar in plaats daarvan zette ik ze netjes in een vaas haar kamer neer.
Overlevingsstrategie twee was een enorme hoeveelheid kaartjes kopen. En die allemaal aan alle leuke jongens die ik ken te sturen. Inclusief knappe personen die bij m'n favoriete boekhandel werken, en schattige muzikanten. Maar in 't weekend ontdekte ik opeens: "Waah! Van de ene helft heb ik 't adres niet eens of niet meer. Of ze kennen m'n handschrift, en dat van m'n zusje is nog moeilijker te ontcijferen dan spijkerschrift. Of het zijn iekelige types die nooit wat van zich laten horen. En de andere helft valt helemaal niet op vrouwen. Wat zou de vriend van J. zeggen als ‘ie opeens een roze kaartje ziet, en zeker weet dat dat niet van hem is?"
De derde was onder m'n prinsessendekbed kruipen, m'n kussen over m'n hoofd trekken, en er niet uitkomen voordat de Vreselijke Veertiende voorbij was. Maar ik had een verplicht college, waarbij ik een heel A4tje voltekende met dansende konijntjes en andere lentedingen, terwijl buiten de regen in de grachten plenste. Na 't college was de regen gelukkig opgehouden, op 't station werden rozen uitgedeeld, ik ging wat drinken met een goede vriendin en ik kreeg een superlief kaartje van haar. En die avond bij kring flansten m'n kringzusjes en ik de allermooiste taart ooit in elkaar. Dus had ik de Vreselijke Veertiende overleefd voordat ik 't wist.
Log in om te reageren.
