“WAAAAAAT, zoveel?” Geschrokken luister ik naar het bedrag dat het Etos-meisje noemt. En dat terwijl ik alleen maar een Garnier Clean Sensitive Reinigingslotion heb gekocht, een Nivea Balance dagcrème, een Theramed 2-in-1 Oxywhite tandpasta, en een Herbal Essences Uplifting Volume shampoo. En da’s samen zoveel? Toch doe ik ’t maar want anders is m’n huid zo ontevreden, of m’n tanden, of m’n haar. Nu is alles weer happy. Alhoewel?
Als ik even later in de bus door een tijdschrift blader, zie ik dat je echt geen fiets kunt hebben die niet “schilderijen van Van Gogh of vrolijk Delftsblauw motief” heeft. Dat beschilderen kost maar een spotprijs, namelijk 289 euries. En twee pagina’s later wordt beweerd dat je pas echt gelukkig bent met je keuken met de Limited Edition Jamie Oliver Flavour Shaker “om echt goed kruiden te mengen.” Nog een pagina later staat dat je nagels zich dit najaar dit kunnen vertonen zonder Chanel kaki nagellak. Ik werp een blik op m’n weerspiegeling in het raam. Hé, zit dat puistje op m’n voorhoofd er nog steeds, ondanks die reinigingslotion?
Typisch wijven, hoor ik de m’n mannelijke vrienden en dito lezertjes al zeggen, die hebben altijd wat te zeiken. Hmhm, jaja! Je zult ze allemaal maar pizza moeten geven, de mannen die –na het lezen van ComputerTotaal - toch liever een computer zouden hebben met 10 Terabyte dan het vertrouwde pc’tje dat ze nu hebben. Of een iPhone 5. En dan heb je het nog niet eens over de auto waarop je al die gadgets kunt aansluiten! Want dan pas ben je echt tevreden.
Dus. Hier komt de Grote Conclusie over Alles: de hele commercie, de hele Westerse samenleving drijft op een constant gevoel van ontevredenheid. Eerst wordt dat gevoel een beetje wakker gemaakt; daarna is de schijnheilige belofte van de reclame dat je –alleen wanneer je dit of dat product koopt- dat gevoel verdwijnt als zon voor de regen. No way dus! Het bezit van de zaak etc. Want zonder die ontevredenheid knalt onze consumptiemaatschappij uit elkaar zoals die ballonnen die altijd knapten toen je nog een kind was. Bekijk ’t maar. Daar doe ik vanaf nu niet meer aan mee. Vanaf nu ben ik gewoon tevreden. Lekker puh.
Ja, maar de economische crisis…en dat puistje op m’n voorhoofd dan?
Als ik even later in de bus door een tijdschrift blader, zie ik dat je echt geen fiets kunt hebben die niet “schilderijen van Van Gogh of vrolijk Delftsblauw motief” heeft. Dat beschilderen kost maar een spotprijs, namelijk 289 euries. En twee pagina’s later wordt beweerd dat je pas echt gelukkig bent met je keuken met de Limited Edition Jamie Oliver Flavour Shaker “om echt goed kruiden te mengen.” Nog een pagina later staat dat je nagels zich dit najaar dit kunnen vertonen zonder Chanel kaki nagellak. Ik werp een blik op m’n weerspiegeling in het raam. Hé, zit dat puistje op m’n voorhoofd er nog steeds, ondanks die reinigingslotion?
Typisch wijven, hoor ik de m’n mannelijke vrienden en dito lezertjes al zeggen, die hebben altijd wat te zeiken. Hmhm, jaja! Je zult ze allemaal maar pizza moeten geven, de mannen die –na het lezen van ComputerTotaal - toch liever een computer zouden hebben met 10 Terabyte dan het vertrouwde pc’tje dat ze nu hebben. Of een iPhone 5. En dan heb je het nog niet eens over de auto waarop je al die gadgets kunt aansluiten! Want dan pas ben je echt tevreden.
Dus. Hier komt de Grote Conclusie over Alles: de hele commercie, de hele Westerse samenleving drijft op een constant gevoel van ontevredenheid. Eerst wordt dat gevoel een beetje wakker gemaakt; daarna is de schijnheilige belofte van de reclame dat je –alleen wanneer je dit of dat product koopt- dat gevoel verdwijnt als zon voor de regen. No way dus! Het bezit van de zaak etc. Want zonder die ontevredenheid knalt onze consumptiemaatschappij uit elkaar zoals die ballonnen die altijd knapten toen je nog een kind was. Bekijk ’t maar. Daar doe ik vanaf nu niet meer aan mee. Vanaf nu ben ik gewoon tevreden. Lekker puh.
Ja, maar de economische crisis…en dat puistje op m’n voorhoofd dan?
Log in om te reageren.
