'Glorie van de oude binnenvaart'. 'Het antwoord van de Albatros'. 'Dwarswind'. 'Bartje zoekt het geluk'. Mijn ogen dwalen langs de boeken op het bureau. Ik kijk verder. 'Op 1 koers'. 'Hoe dichter ik nader...' 'Geloven in de toekomst'. De radio staat op de zender die hij ook zo vaak beluisterde.' Ik sluit mijn ogen en neem de woorden in me op. 'That's why I love you'.
Voor me ligt een schriftje. Een pen. Moeiteloos zou ik minstens de helft van het lijstje met titels neer kunnen pennen. Van mijn toekomstige columns. 'Doe geen moeite: wij zijn al gek', 'Groeten uit Niemandsland', 'De zombies over ons'... Toen mijn computer een uurtje geleden het - al dan niet tijdelijk - voor gezien hield, doemde een nieuw idee in me op: 'De geest van de machine'. 'De geest uit de machine' mag ook. Wees gerust: ik heb de suggesties niet al stilzwijgend naar de virtuele prullenmand verwezen. Ze worden vast nog wel eens uitgewerkt. Dit jaar. Of later. Ooit. Voorlopig ben ik nog lang niet uitgeschreven.
Soms vraag ik me wel eens af hoe het zou zijn. Hoe hij het nu daarboven zou hebben. Goed, vermoed ik zo. Nee, dat is niet waar. Ik ben er heilig van overtuigd; ik weet het wel zeker. Het klinkt wat cru om te schrijven dat het wel even wennen zal zijn geweest. Maar Bob Dylan, Amy Grant en Willie Nelson zijn nog onder ons. En of er keyboards zijn...
Er is vast een groot koor. Een kolossaal oecumenisch koor. Ik zie ze al voor me: katholieken (al dan niet Roomser dan de paus), protestanten (samen op weg - of niet) en evangelische christenen (vol of 'gewoon'). En natuurlijk zijn er geen klaagliederen. Geen eeuwige discussies over de doop, jongeren aan het avondmaal, het dragen van een hoed, de tekenen des tijds en het werk van de Geest - die al dan niet spontaan de ruimte moet krijgen. Geen gebeden zonder eind. Geen vragen. Geen 'waarom'...
Er is vast een grote zee van rust. Hij hield van water. Van ruimte. Van muziek, maar ook van stilte. Eenzaam was hij niet. Hij was nooit alleen. Misschien was het alsof hij er eerder was geweest. Herkenning. Alsof hij thuis was gekomen, zoals wij eerder zijn thuis waren geweest. Hier beneden. Op de foto's aan de muur zie ik mezelf weer met m'n broertje in de modder banjeren. We zitten lachend in een fluisterboot, die we alle kanten opsturen-- behalve rechtdoor. We zijn weer op vakantie op een boerencamping, ergens in dit door de warmte bevangen kikkerlandje. We spelen in de sneeuw, kijken vol verbazing naar de grote kranen van meccano. Dat was toen. Toen hij er nog was.
Ik hoor het ons weer zingen. 'Geen smart meer daar omhoog. Geen smart meer daar omhoog. God zelf wast daar de tranen droog. Geen smart meer daar omhoog'. Ik weet het. Ik geloof het. Hier beneden is het een ander verhaal. De tijd gaat door. Maar niet meer zoals een paar maanden geleden. Niet meer zoals toen. Nooit meer zoals toen. De wijzers op het klokje tikken verder, zeggen dat het half vier is. Het is half vijf. Verleden tijd. Voltooid...verleden tijd.
Of toch niet.
Voor me ligt een schriftje. Een pen. Moeiteloos zou ik minstens de helft van het lijstje met titels neer kunnen pennen. Van mijn toekomstige columns. 'Doe geen moeite: wij zijn al gek', 'Groeten uit Niemandsland', 'De zombies over ons'... Toen mijn computer een uurtje geleden het - al dan niet tijdelijk - voor gezien hield, doemde een nieuw idee in me op: 'De geest van de machine'. 'De geest uit de machine' mag ook. Wees gerust: ik heb de suggesties niet al stilzwijgend naar de virtuele prullenmand verwezen. Ze worden vast nog wel eens uitgewerkt. Dit jaar. Of later. Ooit. Voorlopig ben ik nog lang niet uitgeschreven.
Soms vraag ik me wel eens af hoe het zou zijn. Hoe hij het nu daarboven zou hebben. Goed, vermoed ik zo. Nee, dat is niet waar. Ik ben er heilig van overtuigd; ik weet het wel zeker. Het klinkt wat cru om te schrijven dat het wel even wennen zal zijn geweest. Maar Bob Dylan, Amy Grant en Willie Nelson zijn nog onder ons. En of er keyboards zijn...
Er is vast een groot koor. Een kolossaal oecumenisch koor. Ik zie ze al voor me: katholieken (al dan niet Roomser dan de paus), protestanten (samen op weg - of niet) en evangelische christenen (vol of 'gewoon'). En natuurlijk zijn er geen klaagliederen. Geen eeuwige discussies over de doop, jongeren aan het avondmaal, het dragen van een hoed, de tekenen des tijds en het werk van de Geest - die al dan niet spontaan de ruimte moet krijgen. Geen gebeden zonder eind. Geen vragen. Geen 'waarom'...
Er is vast een grote zee van rust. Hij hield van water. Van ruimte. Van muziek, maar ook van stilte. Eenzaam was hij niet. Hij was nooit alleen. Misschien was het alsof hij er eerder was geweest. Herkenning. Alsof hij thuis was gekomen, zoals wij eerder zijn thuis waren geweest. Hier beneden. Op de foto's aan de muur zie ik mezelf weer met m'n broertje in de modder banjeren. We zitten lachend in een fluisterboot, die we alle kanten opsturen-- behalve rechtdoor. We zijn weer op vakantie op een boerencamping, ergens in dit door de warmte bevangen kikkerlandje. We spelen in de sneeuw, kijken vol verbazing naar de grote kranen van meccano. Dat was toen. Toen hij er nog was.
Ik hoor het ons weer zingen. 'Geen smart meer daar omhoog. Geen smart meer daar omhoog. God zelf wast daar de tranen droog. Geen smart meer daar omhoog'. Ik weet het. Ik geloof het. Hier beneden is het een ander verhaal. De tijd gaat door. Maar niet meer zoals een paar maanden geleden. Niet meer zoals toen. Nooit meer zoals toen. De wijzers op het klokje tikken verder, zeggen dat het half vier is. Het is half vijf. Verleden tijd. Voltooid...verleden tijd.
Of toch niet.
Log in om te reageren.
