Huh? Wat moet ik hier nou mee? Met dit kadootje dat ik van de opleiding Engels heb gekregen, omdat ik heb meegeholpen aan een foldertje? ‘t Is een speelgoedversie van de Britse koningin, Elizabeth, met opgestoken hand. Aan haar arm een handtasje, dat een zonnepaneeltje is. “De zonnekoningin zwaait op zonne-energie”, staat op de doos. “Wie weet zwaait ze wel voor altijd.“ Inderdaad, als ik haar in het zomerzonnetje zet, begint ze energiek te zwaaien. Aan één stuk door.
Als ik naar bed wil gaan, zwaait ze nog. Yikes, ze lijkt zo behoorlijk op die koningin van Lombardije, uit dat zeer briljante en uiterst enge gedicht van mijn grote heldin Annie M.G. Schmidt. Die koningin zwaaide ook de hele tijd. Toen ze begraven werd, zwaaide haar hand nog boven het graf uit. Ik laat haar dus maar in de woonkamer achter, in plaats van haar ergens op mijn slaapkamer te planten. Oh gelukkig, de zon is onder, die creepy Queen stopt al met zwaaien.
Maar midden in de nacht hoor ik opeens: 'Bonk bonk bonk’. Wat bonkt daar nou? De hond is ziek, dus die kan niet aan het rondspringen zijn. Ehm… mijn broertje die snurkt dan? Daar gaat het huis toch niet van bonken! Een inbreker? Welnee, een inbreker zou eerst over alle verdwaalde schoenen struikelen. Dan over alle schooltassen van m’n broertjes. Dan zouden er talloze boeken van de trap op z’n kop stuiteren en tenslotte zou hij woest dood worden geknuffeld door de hond, zelfs als dat beest ziek is. Dus ik sluip heel voorzichtig naar beneden, om te kijken wat dat gebonk is.
De koningin staat nog steeds op tafel, en ze zwaait weer. Iedere keer als ze dat doet, beweegt de tafel mee. ‘Bonk bonk bonk bonk bonk’.
“Eeey, houd daar eens mee op”, roep ik naar koningin Elizabeth. “Ik wil slapen!”
“We are amused”, zegt de zwaaiende koningin. “Want het is zomer! Zomer is schitterend! Wij hebben zoveel energie nu!”
“Ja dahag!”, roep ik. “Da’s fijn hoor…maar ik wil nu slapen. Want er moet nog zoveel gebeuren voordat ik kan genieten van de zomer! Ik moet nog eerst heel lang zoeken om de juiste zomerjurkjes te vinden. Dan moet ik nog naar de kapper en naar de schoonheidsspecialiste. Dat laatste is altijd een zeer doordachte marteling. En dan heb ik het niet eens over de inpakstress! Pfoe…. Dus m’n energie nu al op!”
De zonnekoningin kijkt me meewarig aan. “Tja, dat doe je zelf hoor,” zegt ze, alsof ze m’n moeder is, en zwaait vrolijk en vol zonne-energie door.
Dan schiet me iets te binnen. Ik vraag: “Kan ik niet je zonnepaneeltje lenen?”
Als ik naar bed wil gaan, zwaait ze nog. Yikes, ze lijkt zo behoorlijk op die koningin van Lombardije, uit dat zeer briljante en uiterst enge gedicht van mijn grote heldin Annie M.G. Schmidt. Die koningin zwaaide ook de hele tijd. Toen ze begraven werd, zwaaide haar hand nog boven het graf uit. Ik laat haar dus maar in de woonkamer achter, in plaats van haar ergens op mijn slaapkamer te planten. Oh gelukkig, de zon is onder, die creepy Queen stopt al met zwaaien.
Maar midden in de nacht hoor ik opeens: 'Bonk bonk bonk’. Wat bonkt daar nou? De hond is ziek, dus die kan niet aan het rondspringen zijn. Ehm… mijn broertje die snurkt dan? Daar gaat het huis toch niet van bonken! Een inbreker? Welnee, een inbreker zou eerst over alle verdwaalde schoenen struikelen. Dan over alle schooltassen van m’n broertjes. Dan zouden er talloze boeken van de trap op z’n kop stuiteren en tenslotte zou hij woest dood worden geknuffeld door de hond, zelfs als dat beest ziek is. Dus ik sluip heel voorzichtig naar beneden, om te kijken wat dat gebonk is.
De koningin staat nog steeds op tafel, en ze zwaait weer. Iedere keer als ze dat doet, beweegt de tafel mee. ‘Bonk bonk bonk bonk bonk’.
“Eeey, houd daar eens mee op”, roep ik naar koningin Elizabeth. “Ik wil slapen!”
“We are amused”, zegt de zwaaiende koningin. “Want het is zomer! Zomer is schitterend! Wij hebben zoveel energie nu!”
“Ja dahag!”, roep ik. “Da’s fijn hoor…maar ik wil nu slapen. Want er moet nog zoveel gebeuren voordat ik kan genieten van de zomer! Ik moet nog eerst heel lang zoeken om de juiste zomerjurkjes te vinden. Dan moet ik nog naar de kapper en naar de schoonheidsspecialiste. Dat laatste is altijd een zeer doordachte marteling. En dan heb ik het niet eens over de inpakstress! Pfoe…. Dus m’n energie nu al op!”
De zonnekoningin kijkt me meewarig aan. “Tja, dat doe je zelf hoor,” zegt ze, alsof ze m’n moeder is, en zwaait vrolijk en vol zonne-energie door.
Dan schiet me iets te binnen. Ik vraag: “Kan ik niet je zonnepaneeltje lenen?”
Log in om te reageren.
