Een mensenleven, wat was dat tegenwoordig nog waard? Steeds vaker kreeg hij het gevoel dat we inderdaad de mieren waren op de grote hoop waar God van een afstandje op neerkeek. Een mier meer of minder viel nauwelijks op. Een levenloos mierenlijfje tussen de miljoenen krioelende insectjes ook niet.
Mensen hadden geen oog meer voor elkaar. Wanneer er op 4 mei vanuit een paniekreactie mensen beginnen te rennen, worden er zomaar enkele kinderen onder de voet gelopen. In paniek komen de oerinstincten van een mens naar boven. En dat is blijkbaar allang niet meer ‘vrouwen en kinderen eerst’. Zolang het eigen vege lijf maar gered kan worden.
Hij was er niet bij geweest. Kon dus onmogelijk inschatten of er nog mensen hun vriendin hadden proberen mee te trekken voor de rennende massa uit. Of er nog kinderen die huilend stilstonden in de bewegende mensenstroom door een hand waren vastgepakt en meegetrokken om te voorkomen dat ze onder de voet gelopen zouden worden. De beelden achteraf deden vermoeden dat het niet zo was.
Het journaal deed het af als enkele lichtgewonden. De focus was vooral dat de veroorzaker was opgepakt, en de koningin zo dapper was teruggekomen. Het journaal deed wel vaker dingen af met een mededeling. ‘In Alkmaar is een man doodgestoken. Naar het motief van de dader wordt nog gezocht.’
Meer dan tien jaar geleden was er ineens Meindert Tjoelker. Slachtoffer van zinloos geweld. De media stonden er bol van. Heel Nederland leefde mee met de familie van het slachtoffer. Stille tochten werden georganiseerd. Sterker nog, het leek bijna een hype toen er een stroom van stille tochten op gang kwam voor mensen die door zinloos geweld om het leven waren gekomen.
Nu was het nog slechts een zin in een nieuwsbulletin. Man neergestoken. Man doodgeschopt na voetbalwedstrijd. Dat soort dingen. Kwestie van gewenning. Het interesseert niemand meer. Als we voor elk slachtoffer van zinloos geweld nationale stille tochten zouden moeten houden dan blijven we bezig. Er moet ook nog gewerkt worden.
En zo komt het dat een dader van openlijke geweldpleging daar nog vaak mee wegkomt ook. In elk geval anoniem kan blijven. Tijden veranderen. Kinderen worden in paniek overlopen. Eigen schuld. Hadden ze maar volgroeid moeten zijn, dan waren ze niet over het hoofd gezien in de grote massa.
De automatisch verworven anonimiteit op een bol met zes miljard mensen. Het beviel hem wel. Hij veegde de bloedspetters op zijn schoen af aan de spijkerbroek van zijn weerloze slachtoffer. Nergens klonken paniekerige schreeuwen. Geen sirenes aan het eind van de straat. Een mier minder. Wie zou die nu missen?
Mensen hadden geen oog meer voor elkaar. Wanneer er op 4 mei vanuit een paniekreactie mensen beginnen te rennen, worden er zomaar enkele kinderen onder de voet gelopen. In paniek komen de oerinstincten van een mens naar boven. En dat is blijkbaar allang niet meer ‘vrouwen en kinderen eerst’. Zolang het eigen vege lijf maar gered kan worden.
Hij was er niet bij geweest. Kon dus onmogelijk inschatten of er nog mensen hun vriendin hadden proberen mee te trekken voor de rennende massa uit. Of er nog kinderen die huilend stilstonden in de bewegende mensenstroom door een hand waren vastgepakt en meegetrokken om te voorkomen dat ze onder de voet gelopen zouden worden. De beelden achteraf deden vermoeden dat het niet zo was.
Het journaal deed het af als enkele lichtgewonden. De focus was vooral dat de veroorzaker was opgepakt, en de koningin zo dapper was teruggekomen. Het journaal deed wel vaker dingen af met een mededeling. ‘In Alkmaar is een man doodgestoken. Naar het motief van de dader wordt nog gezocht.’
Meer dan tien jaar geleden was er ineens Meindert Tjoelker. Slachtoffer van zinloos geweld. De media stonden er bol van. Heel Nederland leefde mee met de familie van het slachtoffer. Stille tochten werden georganiseerd. Sterker nog, het leek bijna een hype toen er een stroom van stille tochten op gang kwam voor mensen die door zinloos geweld om het leven waren gekomen.
Nu was het nog slechts een zin in een nieuwsbulletin. Man neergestoken. Man doodgeschopt na voetbalwedstrijd. Dat soort dingen. Kwestie van gewenning. Het interesseert niemand meer. Als we voor elk slachtoffer van zinloos geweld nationale stille tochten zouden moeten houden dan blijven we bezig. Er moet ook nog gewerkt worden.
En zo komt het dat een dader van openlijke geweldpleging daar nog vaak mee wegkomt ook. In elk geval anoniem kan blijven. Tijden veranderen. Kinderen worden in paniek overlopen. Eigen schuld. Hadden ze maar volgroeid moeten zijn, dan waren ze niet over het hoofd gezien in de grote massa.
De automatisch verworven anonimiteit op een bol met zes miljard mensen. Het beviel hem wel. Hij veegde de bloedspetters op zijn schoen af aan de spijkerbroek van zijn weerloze slachtoffer. Nergens klonken paniekerige schreeuwen. Geen sirenes aan het eind van de straat. Een mier minder. Wie zou die nu missen?
Log in om te reageren.
