Ik zit te blèren. Tussen alle papieren van de makelaar, de hypotheekverstrekker, verslagen van mijn werk en mappen van de kinderen. Ellendig voel ik me. Gigantisch ellendig! Hoe moet ik in vredesnaam weten hoe een koopcontract in elkaar hoort te steken en mij geen oor wordt aangenaaid?
Ik heb al drie keer een vriendinnetje met een juridische achtergrond gebeld. Geen gehoor. Daarna mijn vader. Geen gehoor. En dan bellen ook de vrienden af die eigenlijk zouden komen eten, drinken en vrolijk zijn. Daar zit ik dan. In mijn eentje. Op de bank. Hartstochtelijk te huilen.
Ik deed het juist zo goed! Deed zo mijn best. Pakte door. Want daar ben ik goed in. In doorbijten. Volhouden. Tot het gaatje gaan. Maar nu heb ik blijkbaar de limiet overschreden en maken mijn tranen natte plekken op het VVE verslag en het Bouwkundig onderzoek. En ik heb geeneens zin om ze aan de kant te leggen. Heb de puf niet en zie het nut niet.
Dan hervind ik mezelf. Stuur met bibberende vingers een sms naar mijn vader en krijg binnen drie minuten een geruststellend antwoord. Mooi hoe hij een stap terug kan doen en als het nodig is zijn oude rol weer moeiteloos op zich neemt. Bewonderenswaardig!
Ik leg de papieren op een stapel. Gooi het raam open en neem een teug frisse lucht. Dan duik ik de boeken in en zoek ik op rouwverwerking en liefdesverdriet. Zie je wel! Ben ik toch niet uniek… Ik doorloop fases en zit nu duidelijk in de fase vóór die van berusting. Ik hóór te janken, me depressief te voelen en dodelijk eenzaam te zijn. Gelukkig!
Ik voel opeens dat ik zit te grijnzen. Normaal zijn is zo gek nog niet! Het stelt me gerust dat ik iets doormaak waar boeken over zijn geschreven. Dus tot die laatste fase van berusting gaat de superwoman in mij even de kast in. Dan kan ze tenminste niet uithalen naar dat wrak op de bank…
Ik heb al drie keer een vriendinnetje met een juridische achtergrond gebeld. Geen gehoor. Daarna mijn vader. Geen gehoor. En dan bellen ook de vrienden af die eigenlijk zouden komen eten, drinken en vrolijk zijn. Daar zit ik dan. In mijn eentje. Op de bank. Hartstochtelijk te huilen.
Ik deed het juist zo goed! Deed zo mijn best. Pakte door. Want daar ben ik goed in. In doorbijten. Volhouden. Tot het gaatje gaan. Maar nu heb ik blijkbaar de limiet overschreden en maken mijn tranen natte plekken op het VVE verslag en het Bouwkundig onderzoek. En ik heb geeneens zin om ze aan de kant te leggen. Heb de puf niet en zie het nut niet.
Dan hervind ik mezelf. Stuur met bibberende vingers een sms naar mijn vader en krijg binnen drie minuten een geruststellend antwoord. Mooi hoe hij een stap terug kan doen en als het nodig is zijn oude rol weer moeiteloos op zich neemt. Bewonderenswaardig!
Ik leg de papieren op een stapel. Gooi het raam open en neem een teug frisse lucht. Dan duik ik de boeken in en zoek ik op rouwverwerking en liefdesverdriet. Zie je wel! Ben ik toch niet uniek… Ik doorloop fases en zit nu duidelijk in de fase vóór die van berusting. Ik hóór te janken, me depressief te voelen en dodelijk eenzaam te zijn. Gelukkig!
Ik voel opeens dat ik zit te grijnzen. Normaal zijn is zo gek nog niet! Het stelt me gerust dat ik iets doormaak waar boeken over zijn geschreven. Dus tot die laatste fase van berusting gaat de superwoman in mij even de kast in. Dan kan ze tenminste niet uithalen naar dat wrak op de bank…
Log in om te reageren.
