De meeste mensen hebben een mooi bij elkaar passend servies in de keukenkast staan. Borden, schalen en mokken, netjes gestapeld en in het gelid en klaar om op tafel te pronken bij de maaltijd. De meeste mensen. Ik niet.
Mijn kast is een verzameling van bij elkaar geraapte bordjes en kommetjes. Een aantal nieuw, de meeste tweedehands. Dat zegt iets over mij en dan met name over mijn capaciteit om aardewerk intact te houden. Ik kan dat niet. Borden en mokken glippen met de regelmaat van de klok zomaar uit mijn hand. Ik ben niet meer verbaasd als dat gebeurt; ik weet niet beter.
Mensen die me nog niet zo goed kennen en die bij me op bezoek zijn op het moment dat er weer iets breekbaars naar de filistijnen gaat, komen verschrikt aangerend bij het enorme kabaal. Mijn kinderen doen dat allang niet meer. “Wat is er nu weer stuk?”, vragen ze laconiek als ik tien minuten later verhit de kamer binnenkom, nadat ik in alle hoeken heb gezocht naar scherven en de stofzuiger even snel door de keuken heb gehaald. “Ach”, mompel ik dan, schouderophalend. Het is niet belangrijk.
Ik zou het alleen wel prettig vinden als mijn onhandigheid zich had beperkt tot voorvallen in de keuken met breekbaar materiaal. Helaas is dat niet zo. Ook op andere fronten ben ik dikwijls zo ongecoördineerd en (waarschijnlijk) toch licht motorisch gestoord, dat zich nogal eens iets voordoet. Het heeft waarschijnlijk veel te maken met mijn tempo. Ik houd van snel.
Ik snijd hoekjes af in huis, en loop daardoor regelmatig tegen deurposten op in plaats van het midden van de deuropening te nemen, zoals normale mensen dat doen en op mijn been had ik jarenlang chronisch een blauwe plek ter hoogte van de spijl aan het voeteneind van mijn bed. Dat ik inmiddels zonder beurs been door het leven ga, is niet te danken aan aan het wegslijten van die hardnekkige gewoonte om tegen dingen aan te lopen, maar aan mijn beslissing een ander bed aan te schaffen zonder uitsteeksel dat mij het leven zuur kan maken.
Ik kan verhalen vertellen van incidenten die buitengewoon gênant waren voor mezelf en bijzonder lachwekkend voor een ander. Hoe ik als vijftienjarige bij mijn eerste baantje voor het oog van een hele fabriekshal vol mannen uitgleed over een schroef die op de grond lag…. Hoe ik als meisje meedeed aan een toneelstukje en verkleed als freule niet gracieus de trap afschreed, maar op mijn achterwerk naar beneden gleed…. Nog volledig in mijn rol, stond ik elegant op en verliet statig het toneel, alsof het zo hoorde. Die gewoonte heb ik maar vastgehouden door de jaren heen. Ik doe alsof het bij me hoort en deel uitmaakt van mijn normale dagelijkse routine en laten we wel wezen: in feite is dat ook zo. Onhandigheid is my middle name en blauwe plekken zijn mijn sieraad.
U bent dus gewaarschuwd. Wanneer bij het volgende Funky Fish uitje de deur opengaat en er een spectaculaire entree wordt gemaakt door een vrouw die over de drempel naar binnen struikelt, daarbij in de gauwigheid nog even een pilaar meeneemt die bij de deur staat, de kapstok over zich heen trekt in een laatste poging zich ergens aan vast te houden…. en die vervolgens gracieus opstaat, het stof uit haar haren schudt en zich breed grijnzend voorstelt: dan weet u dat ik het ben.
Mijn kast is een verzameling van bij elkaar geraapte bordjes en kommetjes. Een aantal nieuw, de meeste tweedehands. Dat zegt iets over mij en dan met name over mijn capaciteit om aardewerk intact te houden. Ik kan dat niet. Borden en mokken glippen met de regelmaat van de klok zomaar uit mijn hand. Ik ben niet meer verbaasd als dat gebeurt; ik weet niet beter.
Mensen die me nog niet zo goed kennen en die bij me op bezoek zijn op het moment dat er weer iets breekbaars naar de filistijnen gaat, komen verschrikt aangerend bij het enorme kabaal. Mijn kinderen doen dat allang niet meer. “Wat is er nu weer stuk?”, vragen ze laconiek als ik tien minuten later verhit de kamer binnenkom, nadat ik in alle hoeken heb gezocht naar scherven en de stofzuiger even snel door de keuken heb gehaald. “Ach”, mompel ik dan, schouderophalend. Het is niet belangrijk.
Ik zou het alleen wel prettig vinden als mijn onhandigheid zich had beperkt tot voorvallen in de keuken met breekbaar materiaal. Helaas is dat niet zo. Ook op andere fronten ben ik dikwijls zo ongecoördineerd en (waarschijnlijk) toch licht motorisch gestoord, dat zich nogal eens iets voordoet. Het heeft waarschijnlijk veel te maken met mijn tempo. Ik houd van snel.
Ik snijd hoekjes af in huis, en loop daardoor regelmatig tegen deurposten op in plaats van het midden van de deuropening te nemen, zoals normale mensen dat doen en op mijn been had ik jarenlang chronisch een blauwe plek ter hoogte van de spijl aan het voeteneind van mijn bed. Dat ik inmiddels zonder beurs been door het leven ga, is niet te danken aan aan het wegslijten van die hardnekkige gewoonte om tegen dingen aan te lopen, maar aan mijn beslissing een ander bed aan te schaffen zonder uitsteeksel dat mij het leven zuur kan maken.
Ik kan verhalen vertellen van incidenten die buitengewoon gênant waren voor mezelf en bijzonder lachwekkend voor een ander. Hoe ik als vijftienjarige bij mijn eerste baantje voor het oog van een hele fabriekshal vol mannen uitgleed over een schroef die op de grond lag…. Hoe ik als meisje meedeed aan een toneelstukje en verkleed als freule niet gracieus de trap afschreed, maar op mijn achterwerk naar beneden gleed…. Nog volledig in mijn rol, stond ik elegant op en verliet statig het toneel, alsof het zo hoorde. Die gewoonte heb ik maar vastgehouden door de jaren heen. Ik doe alsof het bij me hoort en deel uitmaakt van mijn normale dagelijkse routine en laten we wel wezen: in feite is dat ook zo. Onhandigheid is my middle name en blauwe plekken zijn mijn sieraad.
U bent dus gewaarschuwd. Wanneer bij het volgende Funky Fish uitje de deur opengaat en er een spectaculaire entree wordt gemaakt door een vrouw die over de drempel naar binnen struikelt, daarbij in de gauwigheid nog even een pilaar meeneemt die bij de deur staat, de kapstok over zich heen trekt in een laatste poging zich ergens aan vast te houden…. en die vervolgens gracieus opstaat, het stof uit haar haren schudt en zich breed grijnzend voorstelt: dan weet u dat ik het ben.
Log in om te reageren.
