Met een diepe frons, verbeten gezicht en vuurspuwende ogen fiets ik naast mijn evengoed zwijgende, fronsende vriend over het fietspad. We hebben net ruzie gemaakt over een verschrikkelijk onzinnig onderwerp. Maar zoals altijd leek het onderwerp op het moment van ruziemaken erg belangrijk en zijn we elkaar eventjes meer dan zat. Dus voor nu voelde het – voor allebei- vooral erg goed om heel hard en boos weg te fietsen.
Nu wonen we in dezelfde straat, dus heel hard en boos wegfietsen doen we helaas in precies dezelfde richting. Ongemakkelijke boel. Zodra je afscheid hebt genomen – of boos weg bent gegaan- hoor je de persoon een tijd niet meer te zien. Minimaal 30 minuten. Het voelt bijvoorbeeld nogal gênant als je net uitgebreid afscheid hebt genomen van iemand, om vervolgens samen in de lift te stappen. Wat valt er nog te zeggen? Je hebt ze al een fijne avond gewenst, geïnteresseerd gevraagd naar eventuele nachtelijke plannen, sterkte gewenst voor de file én een leuke afscheidsgrap gemaakt. Misschien zelfs gezegd dat je zo van ze genoten hebt die dag (zulke dingen zeg ik graag tegen mensen) of een knuffel gegeven (doe ik ook graag. Bij sommige mensen dan) Dus wat te doen als je ze gelijk daarna weer tegenkomt? Nog maar een keer een fijn weekend en veel succes wensen? Een tweede knuffel ertegenaan gooien? Niet makkelijk. Een herhaling van het gedag-zeg-ritueel zal misschien overkomen alsof je de eerste keer bent vergeten, en die persoon dus niet belangrijk genoeg acht om te herinneren. Niet goed. Maar zwijgen en negeren dat je ‘m nog een keer ziet – wat mij betreft de gemakkelijkste oplossing- staat ook zo contactgestoord. Ik houd het nu meestal op de tussen oplossing: Ik knik nog een keer vriendelijk, vermijd al te intensief oogcontact en mompel iets van: “Zo. Daar gaan we dan.” Of een intelligent: “Nou..ehm, zoals ik al eerder zei…ehm..: fijne dag dus hé.”
De situatie op de fiets lag weer anders, daar negeerden we elkaar expres hardnekkig. We fietsten hard. Heel hard. Zo hard dat ik het rode stoplicht – en een naderende tram- voor het gemak ook negeerde en gewoon doorfietste. Vriend schreeuwde van schrik, ik stopte daarom net op tijd, en zo redde hij mij van een bloederige dood. Dan kan je moeilijk boos blijven. Al het leed en de ruzies waren op slag vergeten en we hebben de rest van de avond gezellig biertjes gedronken. Om een hele poos later– ietwat beneveld- voor de deur van het café uitgebreid afscheid te nemen, en op de fiets pas weer te herinneren dat we natuurlijk naast elkaar wonen en zodoende nog een tijdje in elkaars gezelschap zouden blijven. Maar voor deze ene keer was dat niet zo erg.
Nu wonen we in dezelfde straat, dus heel hard en boos wegfietsen doen we helaas in precies dezelfde richting. Ongemakkelijke boel. Zodra je afscheid hebt genomen – of boos weg bent gegaan- hoor je de persoon een tijd niet meer te zien. Minimaal 30 minuten. Het voelt bijvoorbeeld nogal gênant als je net uitgebreid afscheid hebt genomen van iemand, om vervolgens samen in de lift te stappen. Wat valt er nog te zeggen? Je hebt ze al een fijne avond gewenst, geïnteresseerd gevraagd naar eventuele nachtelijke plannen, sterkte gewenst voor de file én een leuke afscheidsgrap gemaakt. Misschien zelfs gezegd dat je zo van ze genoten hebt die dag (zulke dingen zeg ik graag tegen mensen) of een knuffel gegeven (doe ik ook graag. Bij sommige mensen dan) Dus wat te doen als je ze gelijk daarna weer tegenkomt? Nog maar een keer een fijn weekend en veel succes wensen? Een tweede knuffel ertegenaan gooien? Niet makkelijk. Een herhaling van het gedag-zeg-ritueel zal misschien overkomen alsof je de eerste keer bent vergeten, en die persoon dus niet belangrijk genoeg acht om te herinneren. Niet goed. Maar zwijgen en negeren dat je ‘m nog een keer ziet – wat mij betreft de gemakkelijkste oplossing- staat ook zo contactgestoord. Ik houd het nu meestal op de tussen oplossing: Ik knik nog een keer vriendelijk, vermijd al te intensief oogcontact en mompel iets van: “Zo. Daar gaan we dan.” Of een intelligent: “Nou..ehm, zoals ik al eerder zei…ehm..: fijne dag dus hé.”
De situatie op de fiets lag weer anders, daar negeerden we elkaar expres hardnekkig. We fietsten hard. Heel hard. Zo hard dat ik het rode stoplicht – en een naderende tram- voor het gemak ook negeerde en gewoon doorfietste. Vriend schreeuwde van schrik, ik stopte daarom net op tijd, en zo redde hij mij van een bloederige dood. Dan kan je moeilijk boos blijven. Al het leed en de ruzies waren op slag vergeten en we hebben de rest van de avond gezellig biertjes gedronken. Om een hele poos later– ietwat beneveld- voor de deur van het café uitgebreid afscheid te nemen, en op de fiets pas weer te herinneren dat we natuurlijk naast elkaar wonen en zodoende nog een tijdje in elkaars gezelschap zouden blijven. Maar voor deze ene keer was dat niet zo erg.
Log in om te reageren.
