Ik wens iedereen in dit verwende rotlandje een flinke oorlog toe in 2010. Zoiets, nou, net iets anders zei Herman Finkers in een conference, een paar dagen geleden op tv. Oké, hij zei eigenlijk heel wat anders. Hij had het over de TMF-generatie waar eens een oorlog overheen zou moeten. “...en daarna praten we als volwassen mensen nog wel eens verder met elkaar,” besloot hij.
De zaal lachte van 'ooho-hahaha,' alsof dat maar net door de beugel kon. Want een oorlog die wens je niemand toe. Tenzij het helpt, denk ik dan. Tenzij het de meest humane manier is om mij en mijn verveelde, feestvierende, 65-miljoen-aan-vuurwerk-opblazende, ambulance-personeel-in-elkaar-slaande, klagende, zuipende, gamende, tv-series-kijkende, nutteloze, dertig-soorten-kattenvoer-kopende, volgevreten stinkend rijke landgenoten, wakker te schudden.
Finkers lijdt sinds enkele jaren aan chronische leukemie, een dodelijke ziekte. Dat bepaalt hem sterk bij de zin van het leven. Zo werkt dat bij ziekte, intens verdriet en lijden. Diep in de put kun je maar weinig kanten op: het verlamt je, of het schudt je wakker. Word je wakker, dan moet je ineens nadenken over de zin van het leven.
En dan ontdek je maar weinig antwoorden: het leven heeft zin of het leven heeft geen zin. Je wordt cynisch omdat alles zinloos is of je wordt actief omdat alles zin heeft. Als je actief wordt, kun je twee kanten uit: je wordt wettisch of je wordt mild. De kans dat je na intens lijden gezond en mild uit de put geklauterd komt, is dus klein.
Een vriend van mij is verslaafd is aan games – hij wil absoluut niets anders. Naast zijn werk lijdt hij een nutteloos en leeg bestaan. Als ik zeker zou weten dat lijden loutert– en dat hij mild en liefdevol zou worden dankzij een ernstige ziekte, dan zou ik dat mijn vriend toewensen. Wist ik zeker dat het zou helpen, dan mag Nederland getroffen worden door epidemieën, oorlogen en natuurrampen. Ik snap ergens wel waarom God in het oude testament zo af en toe eens een stadje omkeert of daarmee dreigt. Het kán helpen. Maar ik ben geen profeet en weet niet zeker of het helpt, dus spreek ik zo'n wens, zo'n vervloeking, toch maar niet uit.
Balen is dat. Nu moet ik er toch een cliché gelukwens uitpersen. Dus met excuses aan alle verveelde funkyfishers die zo goed verongelijkt achter hun computertje kunnen zitten zuchten en steunen bij zoveel banaliteit:
Ik wens iedereen een fantastische, vredige en gezonde wandeling met Jezus toe in 2010.
De zaal lachte van 'ooho-hahaha,' alsof dat maar net door de beugel kon. Want een oorlog die wens je niemand toe. Tenzij het helpt, denk ik dan. Tenzij het de meest humane manier is om mij en mijn verveelde, feestvierende, 65-miljoen-aan-vuurwerk-opblazende, ambulance-personeel-in-elkaar-slaande, klagende, zuipende, gamende, tv-series-kijkende, nutteloze, dertig-soorten-kattenvoer-kopende, volgevreten stinkend rijke landgenoten, wakker te schudden.
Finkers lijdt sinds enkele jaren aan chronische leukemie, een dodelijke ziekte. Dat bepaalt hem sterk bij de zin van het leven. Zo werkt dat bij ziekte, intens verdriet en lijden. Diep in de put kun je maar weinig kanten op: het verlamt je, of het schudt je wakker. Word je wakker, dan moet je ineens nadenken over de zin van het leven.
En dan ontdek je maar weinig antwoorden: het leven heeft zin of het leven heeft geen zin. Je wordt cynisch omdat alles zinloos is of je wordt actief omdat alles zin heeft. Als je actief wordt, kun je twee kanten uit: je wordt wettisch of je wordt mild. De kans dat je na intens lijden gezond en mild uit de put geklauterd komt, is dus klein.
Een vriend van mij is verslaafd is aan games – hij wil absoluut niets anders. Naast zijn werk lijdt hij een nutteloos en leeg bestaan. Als ik zeker zou weten dat lijden loutert– en dat hij mild en liefdevol zou worden dankzij een ernstige ziekte, dan zou ik dat mijn vriend toewensen. Wist ik zeker dat het zou helpen, dan mag Nederland getroffen worden door epidemieën, oorlogen en natuurrampen. Ik snap ergens wel waarom God in het oude testament zo af en toe eens een stadje omkeert of daarmee dreigt. Het kán helpen. Maar ik ben geen profeet en weet niet zeker of het helpt, dus spreek ik zo'n wens, zo'n vervloeking, toch maar niet uit.
Balen is dat. Nu moet ik er toch een cliché gelukwens uitpersen. Dus met excuses aan alle verveelde funkyfishers die zo goed verongelijkt achter hun computertje kunnen zitten zuchten en steunen bij zoveel banaliteit:
Ik wens iedereen een fantastische, vredige en gezonde wandeling met Jezus toe in 2010.
Log in om te reageren.
