Ik tracht op geordende wijze te verhuizen. Maar ondanks verwoede pogingen hiertoe, blijft m’n kamer een rotzooi. Overal staan spullen: hier een grote berg kleren, daar een reusachtige stapel handdoeken. En al die dingen moeten in grote kartonnen verhuisdozen. Die zijn nog over van een verhuizing twaalf jaar geleden. Als ik alle kleren, boeken, beddengoed, kopjes etc. heb ingepakt, blijft er nog één gebied over: m’n leven.
Stuk voor stuk haal ik uit m’n klerenkast al m’n herinneringen. Die vouw ik netjes op. Ik leg ze in stapeltjes in de verhuisdoos. De herinneringen spartelen tegen, want ze zijn bang in het donker. Ze willen niet opgesloten zijn. Je hoort ze tegen alle kanten van de doos aan springen.
Dan alle dingen waarvan ik spijt heb. Die hangen al eeuwen aan de muur. Hup, de tweede verhuisdoos in. Ik prop ‘m helemaal vol. De dingen kijken me boos aan. Het wordt een rommeltje in die doos. Alles valt om. Waarom neem ik die eigenlijk mee? Misschien heb ik er ooit nog wat aan.
En dan m’n geloof. Waar heb ik dat toch gelaten? Ik kijk zoekend rond. Oh ja, daar ligt ‘t. Onder m’n bed. Het is een beetje vergeeld. Als een verdorde plant. Veel leven zit er niet in. Het houdt zich verdacht stil, terwijl ik het oprol en naast m’n hoop en twijfel leg. Hopelijk gaat het niet kapot onderweg.
Er staat nu nog maar één ding in m’n kamer: Dat is mijn gevoel voor jou. Ik probeer het op te pakken, maar het is te zwaar. Er zijn geen verhuisdozen meer over. De wereld is er te klein voor. Er zit niks anders op. Ik moet ‘t achterlaten.
(gedeeltelijk geïnspireerd door het gedicht “Ordelijk” van Annie M.G. Schmidt)
Stuk voor stuk haal ik uit m’n klerenkast al m’n herinneringen. Die vouw ik netjes op. Ik leg ze in stapeltjes in de verhuisdoos. De herinneringen spartelen tegen, want ze zijn bang in het donker. Ze willen niet opgesloten zijn. Je hoort ze tegen alle kanten van de doos aan springen.
Dan alle dingen waarvan ik spijt heb. Die hangen al eeuwen aan de muur. Hup, de tweede verhuisdoos in. Ik prop ‘m helemaal vol. De dingen kijken me boos aan. Het wordt een rommeltje in die doos. Alles valt om. Waarom neem ik die eigenlijk mee? Misschien heb ik er ooit nog wat aan.
En dan m’n geloof. Waar heb ik dat toch gelaten? Ik kijk zoekend rond. Oh ja, daar ligt ‘t. Onder m’n bed. Het is een beetje vergeeld. Als een verdorde plant. Veel leven zit er niet in. Het houdt zich verdacht stil, terwijl ik het oprol en naast m’n hoop en twijfel leg. Hopelijk gaat het niet kapot onderweg.
Er staat nu nog maar één ding in m’n kamer: Dat is mijn gevoel voor jou. Ik probeer het op te pakken, maar het is te zwaar. Er zijn geen verhuisdozen meer over. De wereld is er te klein voor. Er zit niks anders op. Ik moet ‘t achterlaten.
(gedeeltelijk geïnspireerd door het gedicht “Ordelijk” van Annie M.G. Schmidt)
Log in om te reageren.
