Het Olympisch seizoen is ten einde. “We” hebben het goed gedaan. Vrijwel dagelijks werd er wel een plak van een min of meer edele metaalsoort gewonnen door Nederlandse deelnemers aan de Olympische spelen.
In de medaillespiegel eindigden “we” als relatief klein land betrekkelijk hoog. En wat een prestatie vergeleken met onze zuiderburen die bijna met lege handen naar huis moesten! In het Holland House in China werd het Nederlandse brons, zilver en goud keer op keer uitbundig gevierd. Van een afstand keken de thuisblijvers via televisie toe hoe het eremetaal werd binnengehaald.
Andersoortig metaal trok mijn aandacht deze week toen ik in het voorbijgaan in het gepiercete gezicht keek van een retro-punker. Zijn wenkbrauwen werden samengetrokken door een soort naald die door de huid boven zijn neus was geprikt. Ook de wenkbrauwen zelf, zijn kin en zijn oren waren van allerlei metalen versiersels voorzien. Hoe het er allemaal precies uit zag en bij hing, kon ik in de gauwigheid niet zien, maar een metaaldetector bij de douane op Schiphol zou er ongetwijfeld van op tilt slaan. Zou hij ook een tongpiercing hebben gehad? Vast wel.
Een gesprek met iemand met een tong-, neus- of wenkbrauwpiercing is in mijn geval vrij kansloos. Ik ben zo afgeleid door het glinsterende ringetje of knopje in het gezicht voor me, dat vrijwel niets van het gesprek echt tot me doordringt. Bij een ringetje in wenkbrauw of neus moet ik me constant inhouden om niet toe te geven aan de neiging daar nou eens flink aan te gaan trekken. Om het vervolgens weer als een elastiekje te laten terugspringen in het gezicht. Verder is het een sport om te zien wanneer een knopje in de mond weer opduikt en om te horen hoe vaak het nou tegen tanden aantikt. Ondertussen spoken er allerlei vragen door m’n hoofd: Schiet het wel eens los? Blijft er wel eens wat achter hangen? Slis je sinds je die tongpiercing hebt of deed je dat al voor die tijd en zijn al die logopedielessen nu definitief voor niets geweest?
Wat beweegt mensen om hun lijf op deze manier te pimpen? Ik had het, als ik het eerder had bedacht, eens kunnen vragen aan de Metal Mark die ik tegenkwam. Alhoewel dit soort directheid natuurlijk niet altijd door iedereen wordt gewaardeerd. Mark zag er toch wel wat bedreigend uit. Misschien maar goed dat ik alleen een column wijd aan zijn verschijning en er geen diepte-interview van heb gemaakt. Een fatsoenlijk vraaggesprek was het hoogstwaarschijnlijk om meerdere redenen toch niet geworden.
In de medaillespiegel eindigden “we” als relatief klein land betrekkelijk hoog. En wat een prestatie vergeleken met onze zuiderburen die bijna met lege handen naar huis moesten! In het Holland House in China werd het Nederlandse brons, zilver en goud keer op keer uitbundig gevierd. Van een afstand keken de thuisblijvers via televisie toe hoe het eremetaal werd binnengehaald.
Andersoortig metaal trok mijn aandacht deze week toen ik in het voorbijgaan in het gepiercete gezicht keek van een retro-punker. Zijn wenkbrauwen werden samengetrokken door een soort naald die door de huid boven zijn neus was geprikt. Ook de wenkbrauwen zelf, zijn kin en zijn oren waren van allerlei metalen versiersels voorzien. Hoe het er allemaal precies uit zag en bij hing, kon ik in de gauwigheid niet zien, maar een metaaldetector bij de douane op Schiphol zou er ongetwijfeld van op tilt slaan. Zou hij ook een tongpiercing hebben gehad? Vast wel.
Een gesprek met iemand met een tong-, neus- of wenkbrauwpiercing is in mijn geval vrij kansloos. Ik ben zo afgeleid door het glinsterende ringetje of knopje in het gezicht voor me, dat vrijwel niets van het gesprek echt tot me doordringt. Bij een ringetje in wenkbrauw of neus moet ik me constant inhouden om niet toe te geven aan de neiging daar nou eens flink aan te gaan trekken. Om het vervolgens weer als een elastiekje te laten terugspringen in het gezicht. Verder is het een sport om te zien wanneer een knopje in de mond weer opduikt en om te horen hoe vaak het nou tegen tanden aantikt. Ondertussen spoken er allerlei vragen door m’n hoofd: Schiet het wel eens los? Blijft er wel eens wat achter hangen? Slis je sinds je die tongpiercing hebt of deed je dat al voor die tijd en zijn al die logopedielessen nu definitief voor niets geweest?
Wat beweegt mensen om hun lijf op deze manier te pimpen? Ik had het, als ik het eerder had bedacht, eens kunnen vragen aan de Metal Mark die ik tegenkwam. Alhoewel dit soort directheid natuurlijk niet altijd door iedereen wordt gewaardeerd. Mark zag er toch wel wat bedreigend uit. Misschien maar goed dat ik alleen een column wijd aan zijn verschijning en er geen diepte-interview van heb gemaakt. Een fatsoenlijk vraaggesprek was het hoogstwaarschijnlijk om meerdere redenen toch niet geworden.
Log in om te reageren.
