Een vriendin van me kon altijd exact vertellen wie een oogje had op wie. In de meeste gevallen bleek ze achteraf ook nog gelijk te hebben. Verliefde mensen vallen op. Niet zozeer doordat hun hormoonhuishouding overhoop wordt gegooid (vrouwen schijnen een neusje te hebben voor mannen die verliefd zijn, en vinden die daardoor des te aantrekkelijker), maar blijkbaar ook door hun gedragingen.
Verliefde mensen doen rare dingen. Geven overdreven vrolijk antwoord. Glimlachen om alles. Alsof ,,dat wordt dan 23,45 alstublieft’’ zo hilarisch is. Spontaan zwaaien naar een collega bij het weglopen, terwijl die alleen even zegt waar de dossiers te vinden zijn. Dat soort rare dingen dus.
Zelf was ik totaal ongevoelig voor deze ‘stille hints’. Als er iemand eens naar mij zwaaide was het meestal bedoeld voor de persoon achter me en ik heb in de loop der jaren wel geleerd om daar niet al te enthousiast op te reageren. Een glimlach zei me ook al niets. Jaren ervaring met werken op een Klantenservice zorgen daar wel voor. Smile when you dial. Die grijns zit er bij de meesten zo in gebeiteld dat ze tijdens de rookpauze de teamleider nog met een brede grijns tot de grond toe kunnen afzagen.
Dat soort gedragingen vallen trouwens sowieso niet op. Vreemde vrouwen doen dat niet in mijn omgeving, en liefde op het eerste gezicht ken ik niet. Je wilt toch iemand een beetje kennen voor je kan stellen dat je enige vorm van verliefdheid voelt. Waar word je anders verliefd op? Uiterlijk? Dat lijkt me toch meer een kwestie van aantrekkingskracht. Pure lust. Maar liefde? Nee, dat toch niet. De meiden die wel zwaaiend en glimlachend voorbij komen ken ik al jaren. Ik zou wel gek zijn om daar iets achter te zoeken. Het zou me zo een vriendschap van een aantal jaar kunnen kosten.
Natuurlijk zijn er ook ethische bezwaren. Liefde op het eerste gezicht is zo platonisch dat zou nooit een langdurige serieuze relatie op kunnen leveren. Ik blokkeer het. Dat kan. Kwestie van niet toegeven aan een rare kriebel in je maag, of dat laatste wijten aan de maaltijd van gisteravond. Net als iets voelen voor collega’s. Ook zoiets waar ik nooit aan zou beginnen. Zou de werksituatie alleen maar gecompliceerd maken. Wie zich houdt aan zulke ongeschreven regeltjes heeft een ongecompliceerd en ordelijk leven.
Ik concentreerde mij op het beeldscherm voor me. In mijn ooghoeken zag ik de vrolijk dansende paardenstaart voorbijgaan. Soms keek ik even met een schuin oog. Naar het dansende zwarte haar op haar schouders. En ik vond blond haar nog wel zo mooi. Gelukkig viel het niet op. Ik zat immers recht voor mijn beeldscherm.
Ik kende haar ook niet. Ach, wel een keer handen geschud om de afdeling te leren kennen, maar veel verder dan twee zinnen waren we ook niet gekomen. Zelfs haar naam was me alweer ontschoten. Al denkend of ik erop kon komen bemerkte ik dat mijn hoofd iets van het beeldscherm af was gedraaid. Ik corrigeerde mijn ietwat onnatuurlijke houding.
Op één of andere manier voelde ik de blik onder de zwarte haren tegen mijn linkerwang aanduwen. Aandachtig keek ik naar het toch wel erg lege Outlookscherm voor me. ,,Of ik wist waar een bepaald dossier lag.’’ Ik wees naar de kast waar desbetreffende papierstapel zou moeten liggen, en floepte er iets te enthousiast ‘graag gedaan’ uit. Ze verdween glimlachend achter de kast en zwaaide nog even dankbaar om het hoekje. Haha, zwaaien, hilarisch…
Oh verdorie, zou het…?
Verliefde mensen doen rare dingen. Geven overdreven vrolijk antwoord. Glimlachen om alles. Alsof ,,dat wordt dan 23,45 alstublieft’’ zo hilarisch is. Spontaan zwaaien naar een collega bij het weglopen, terwijl die alleen even zegt waar de dossiers te vinden zijn. Dat soort rare dingen dus.
Zelf was ik totaal ongevoelig voor deze ‘stille hints’. Als er iemand eens naar mij zwaaide was het meestal bedoeld voor de persoon achter me en ik heb in de loop der jaren wel geleerd om daar niet al te enthousiast op te reageren. Een glimlach zei me ook al niets. Jaren ervaring met werken op een Klantenservice zorgen daar wel voor. Smile when you dial. Die grijns zit er bij de meesten zo in gebeiteld dat ze tijdens de rookpauze de teamleider nog met een brede grijns tot de grond toe kunnen afzagen.
Dat soort gedragingen vallen trouwens sowieso niet op. Vreemde vrouwen doen dat niet in mijn omgeving, en liefde op het eerste gezicht ken ik niet. Je wilt toch iemand een beetje kennen voor je kan stellen dat je enige vorm van verliefdheid voelt. Waar word je anders verliefd op? Uiterlijk? Dat lijkt me toch meer een kwestie van aantrekkingskracht. Pure lust. Maar liefde? Nee, dat toch niet. De meiden die wel zwaaiend en glimlachend voorbij komen ken ik al jaren. Ik zou wel gek zijn om daar iets achter te zoeken. Het zou me zo een vriendschap van een aantal jaar kunnen kosten.
Natuurlijk zijn er ook ethische bezwaren. Liefde op het eerste gezicht is zo platonisch dat zou nooit een langdurige serieuze relatie op kunnen leveren. Ik blokkeer het. Dat kan. Kwestie van niet toegeven aan een rare kriebel in je maag, of dat laatste wijten aan de maaltijd van gisteravond. Net als iets voelen voor collega’s. Ook zoiets waar ik nooit aan zou beginnen. Zou de werksituatie alleen maar gecompliceerd maken. Wie zich houdt aan zulke ongeschreven regeltjes heeft een ongecompliceerd en ordelijk leven.
Ik concentreerde mij op het beeldscherm voor me. In mijn ooghoeken zag ik de vrolijk dansende paardenstaart voorbijgaan. Soms keek ik even met een schuin oog. Naar het dansende zwarte haar op haar schouders. En ik vond blond haar nog wel zo mooi. Gelukkig viel het niet op. Ik zat immers recht voor mijn beeldscherm.
Ik kende haar ook niet. Ach, wel een keer handen geschud om de afdeling te leren kennen, maar veel verder dan twee zinnen waren we ook niet gekomen. Zelfs haar naam was me alweer ontschoten. Al denkend of ik erop kon komen bemerkte ik dat mijn hoofd iets van het beeldscherm af was gedraaid. Ik corrigeerde mijn ietwat onnatuurlijke houding.
Op één of andere manier voelde ik de blik onder de zwarte haren tegen mijn linkerwang aanduwen. Aandachtig keek ik naar het toch wel erg lege Outlookscherm voor me. ,,Of ik wist waar een bepaald dossier lag.’’ Ik wees naar de kast waar desbetreffende papierstapel zou moeten liggen, en floepte er iets te enthousiast ‘graag gedaan’ uit. Ze verdween glimlachend achter de kast en zwaaide nog even dankbaar om het hoekje. Haha, zwaaien, hilarisch…
Oh verdorie, zou het…?
Log in om te reageren.
