Ik moet meer gaan schrijven over de zegeningen in het alledaagse. Dat was een wens van één van de lezeressen van mijn columns. En omdat de lezeres knap oogt, negentien is en haar fles voor de rest boordevol complimenten stond, ga ik het proberen. Ik ben op zoek gegaan naar een plek in huis waar ik mij het meest thuis voel. Want dat leek me toch wel het meest alledaagse; je ergens prettig thuis voelen.
Ik heb tijden gedacht dat de keuken mijn domein was. Dat de keuken de plek was waar mijn geluk voor het oprapen lag. Geluk dat verder gaat dan gelukkig zijn. Geluk wat je heerlijk moe maakt. Ogen die waterig werden, terwijl ik keek naar de rondraaiende pizza Hawaï in de magnetron. Mijn kont op het aanrecht en maar turen. Terwijl ik tijdens het warmdraaien grote teugen aanbiedingsbier naar binnen klokte. Toch lag daar geen geluk. Koning alcohol is vaak een vlucht. Net als fastfood. Thuis is langzaam. Thuis is nergens heen.
Ik zocht mijn thuishaven in mijn slaapkamer. Het ruikt er heerlijk. Aftershave, slaap en het pasgewassen dekbedovertrek zorgen voor een aangename geur. Ik slaap er lekker, maar me er thuis voelen, nee. Daarvoor is er te veel gebeurd. Daarvoor zoemt mijn computer teveel; is het eigenlijk net te koud. Toch telde ik in die kamer mijn zegeningen (let je op, lieve D.)
Zo ging ik alle kamers langs in mijn huis. Mijn prettige huis met zijn prettige mankementen. Maar nergens prettig thuis. Ik twijfelde even of ik wist waarnaar ik op zoek was. Of zegeningen niet gewoon zaten in een opgewarmde pizza, een blikje bier en een mooie vrouw. Ik was deze dingen steeds meer als vanzelfsprekend gaan beschouwen. Ze gaan behandelen als een mes en een vork; ze liggen in de la. De vrouw in een wat grotere la, maar wel in een la. Op kleine afstand, voor het gr…
Goed. Ik besloot door te zoeken. Ergens moest de huiselijke vrede in mij komen. Ik belandde in het washok. De droger zoemde. De wasmachine pruttelde na en de volgende volle wasmand stond alweer te wachten. Ik keek erin en zag mijn boxershorts, jouw bh’s en onze handdoeken. Ik rook er aan. Het was hemels. Ik probeerde mezelf in de wasmand te purren. Ik maakte me zo klein mogelijk en probeerde mijn hoofd tussen het wasgoed te stoppen. Ik duwde en duwde. Ik zat er tot mijn middel in. Tot ik niet verder kon en ik steeds moeilijker kon ademen.
Ik trok mijn hoofd er met één ruk uit en slaakte een oerkreet. Ik kreeg tintelingen over heel mijn lijf. Lieve D., je hebt mij de alledaagse zegeningen laten vinden. Door jou voel ik me gezegend thuis. En iedere Funky Fisher zou ik het willen aanbevelen: Stort jezelf in een vuile volle wasmand en je zult echt gelukkig worden. Je zult thuis komen.
Ik heb tijden gedacht dat de keuken mijn domein was. Dat de keuken de plek was waar mijn geluk voor het oprapen lag. Geluk dat verder gaat dan gelukkig zijn. Geluk wat je heerlijk moe maakt. Ogen die waterig werden, terwijl ik keek naar de rondraaiende pizza Hawaï in de magnetron. Mijn kont op het aanrecht en maar turen. Terwijl ik tijdens het warmdraaien grote teugen aanbiedingsbier naar binnen klokte. Toch lag daar geen geluk. Koning alcohol is vaak een vlucht. Net als fastfood. Thuis is langzaam. Thuis is nergens heen.
Ik zocht mijn thuishaven in mijn slaapkamer. Het ruikt er heerlijk. Aftershave, slaap en het pasgewassen dekbedovertrek zorgen voor een aangename geur. Ik slaap er lekker, maar me er thuis voelen, nee. Daarvoor is er te veel gebeurd. Daarvoor zoemt mijn computer teveel; is het eigenlijk net te koud. Toch telde ik in die kamer mijn zegeningen (let je op, lieve D.)
Zo ging ik alle kamers langs in mijn huis. Mijn prettige huis met zijn prettige mankementen. Maar nergens prettig thuis. Ik twijfelde even of ik wist waarnaar ik op zoek was. Of zegeningen niet gewoon zaten in een opgewarmde pizza, een blikje bier en een mooie vrouw. Ik was deze dingen steeds meer als vanzelfsprekend gaan beschouwen. Ze gaan behandelen als een mes en een vork; ze liggen in de la. De vrouw in een wat grotere la, maar wel in een la. Op kleine afstand, voor het gr…
Goed. Ik besloot door te zoeken. Ergens moest de huiselijke vrede in mij komen. Ik belandde in het washok. De droger zoemde. De wasmachine pruttelde na en de volgende volle wasmand stond alweer te wachten. Ik keek erin en zag mijn boxershorts, jouw bh’s en onze handdoeken. Ik rook er aan. Het was hemels. Ik probeerde mezelf in de wasmand te purren. Ik maakte me zo klein mogelijk en probeerde mijn hoofd tussen het wasgoed te stoppen. Ik duwde en duwde. Ik zat er tot mijn middel in. Tot ik niet verder kon en ik steeds moeilijker kon ademen.
Ik trok mijn hoofd er met één ruk uit en slaakte een oerkreet. Ik kreeg tintelingen over heel mijn lijf. Lieve D., je hebt mij de alledaagse zegeningen laten vinden. Door jou voel ik me gezegend thuis. En iedere Funky Fisher zou ik het willen aanbevelen: Stort jezelf in een vuile volle wasmand en je zult echt gelukkig worden. Je zult thuis komen.
Log in om te reageren.
