Zijn ogen vlamden, terwijl een akelige lach door de wind werd meegedragen. Het leger van chaos trok achter hem op, alles vernietigend wat hun pad doorkruiste. Het slagveld was niet te overzien.
Blinkende speerpunten weerkaatsten in het zonlicht. Het donkere wapentuig slokte het verdere licht op. Volgelingen die door elkaar krioelden zo ver het oog reikte. Van overleg leek geen sprake. Toch was dit de best georganiseerde veldslag in eeuwen. Zo lang duurde deze verderfelijke tocht over de uitgestrekte vlakten ook al.
Nog geen paar meter daaronder bewogen andere wezens. In een tredmolen van dagelijkse beslommeringen. Winkels in en uit. Van en naar het werk. Bussen, fietsen, trams, auto’s, treinen, vol met forenzen die zonder argwaan voortbewogen. Als in een goedkope zombiefilm. Geen benul van de strijd die zich vlak boven hun hoofd afspeelde.
Een filter van onwetendheid. Een filter waar dag in dag uit aan werd gewerkt. Geavanceerder, beter, geluidsdichter. Het wapengekletter niet opmerkend. De ijselijke schreeuwen negerend. Als een onzichtbare koepel die ze afsloot van het oorlogsgeweld. Een bizar tafereel. Ze maakten zich druk over andere zaken. Werkdruk, of welke broek nou mooier was. Wat hun voetbalclub dit weekend had gedaan, of waar er nog ergens een feestje was.
De kalmte was verbazend. Beangstigend bijna. Blijkbaar was oorlog te negeren wanneer iemand maar hard genoeg zei dat er niets aan de hand was. De PR-machine van het legioen in aantocht had zijn werk goed gedaan. Deze onbezorgde wezens vormden geen gevaar. Ze hadden niet door dat hun leefomgeving langzaam werd verzwolgen in de strijd.
Ze legden deze legers geen strobreed in de weg. En het mooie was dat aan het eind van de rit, wanneer het ineens iemand zou opvallen, ze elkaar de schuld zouden geven. Waarom een open strijd riskeren, met slachtoffers aan beide kanten, als ze uiteindelijk zichzelf met alle liefde de nek om zouden willen draaien? Omdat hun tredmolen ineens tot stilstand zou komen.
Nee, het gevaar kwam van een kleine groep. Een groep die zich vaak onopvallend voortbewoog tussen deze onschuldige menigte. Maar af en toe de ogen opsloeg en wel het gerommel van aanstormende legioenen dacht te horen. Die af en toe wel een speerpunt zagen weerkaatsen in de zon. Boodschappers van de andere zijde.
Ooit zouden deze boodschappers ook uitdunnen. Langzaam. Omdat niemand ze geloofde. Omdat ze zelf niets meer zouden zien. Ze zouden aan zichzelf gaan twijfelen. De weerspiegeling van wapens zou doffer worden. Het gerommel wegebben in de kakofonie van geluiden. Telefoons, muziek, televisie, auto’s, gebral. Nooit meer stilte. Nergens. Een beter filter bestond er niet. Dan zou het legioen toeslaan. Onverwacht omdat niemand ze heeft horen aankomen.
En in dat laatste ogenblik, waar een zwaarbewapend monster zijn zwaard zou heffen voor de genadeklap was daar dan die ene gedachte, die iedereen zou hebben. ,,Had ik maar geluisterd naar de Stilte…’’
Blinkende speerpunten weerkaatsten in het zonlicht. Het donkere wapentuig slokte het verdere licht op. Volgelingen die door elkaar krioelden zo ver het oog reikte. Van overleg leek geen sprake. Toch was dit de best georganiseerde veldslag in eeuwen. Zo lang duurde deze verderfelijke tocht over de uitgestrekte vlakten ook al.
Nog geen paar meter daaronder bewogen andere wezens. In een tredmolen van dagelijkse beslommeringen. Winkels in en uit. Van en naar het werk. Bussen, fietsen, trams, auto’s, treinen, vol met forenzen die zonder argwaan voortbewogen. Als in een goedkope zombiefilm. Geen benul van de strijd die zich vlak boven hun hoofd afspeelde.
Een filter van onwetendheid. Een filter waar dag in dag uit aan werd gewerkt. Geavanceerder, beter, geluidsdichter. Het wapengekletter niet opmerkend. De ijselijke schreeuwen negerend. Als een onzichtbare koepel die ze afsloot van het oorlogsgeweld. Een bizar tafereel. Ze maakten zich druk over andere zaken. Werkdruk, of welke broek nou mooier was. Wat hun voetbalclub dit weekend had gedaan, of waar er nog ergens een feestje was.
De kalmte was verbazend. Beangstigend bijna. Blijkbaar was oorlog te negeren wanneer iemand maar hard genoeg zei dat er niets aan de hand was. De PR-machine van het legioen in aantocht had zijn werk goed gedaan. Deze onbezorgde wezens vormden geen gevaar. Ze hadden niet door dat hun leefomgeving langzaam werd verzwolgen in de strijd.
Ze legden deze legers geen strobreed in de weg. En het mooie was dat aan het eind van de rit, wanneer het ineens iemand zou opvallen, ze elkaar de schuld zouden geven. Waarom een open strijd riskeren, met slachtoffers aan beide kanten, als ze uiteindelijk zichzelf met alle liefde de nek om zouden willen draaien? Omdat hun tredmolen ineens tot stilstand zou komen.
Nee, het gevaar kwam van een kleine groep. Een groep die zich vaak onopvallend voortbewoog tussen deze onschuldige menigte. Maar af en toe de ogen opsloeg en wel het gerommel van aanstormende legioenen dacht te horen. Die af en toe wel een speerpunt zagen weerkaatsen in de zon. Boodschappers van de andere zijde.
Ooit zouden deze boodschappers ook uitdunnen. Langzaam. Omdat niemand ze geloofde. Omdat ze zelf niets meer zouden zien. Ze zouden aan zichzelf gaan twijfelen. De weerspiegeling van wapens zou doffer worden. Het gerommel wegebben in de kakofonie van geluiden. Telefoons, muziek, televisie, auto’s, gebral. Nooit meer stilte. Nergens. Een beter filter bestond er niet. Dan zou het legioen toeslaan. Onverwacht omdat niemand ze heeft horen aankomen.
En in dat laatste ogenblik, waar een zwaarbewapend monster zijn zwaard zou heffen voor de genadeklap was daar dan die ene gedachte, die iedereen zou hebben. ,,Had ik maar geluisterd naar de Stilte…’’
Log in om te reageren.
