Twaalf uur. De TV-programma's beginnen in de herhalingsmodus te vallen, mijn ogen in de slaapmodus. Tijd voor een avontuurtje dus. En aangezien ik daar minstens evenveel zin in heb als mijn ogen, wacht ik geen minuut langer, en duik mijn bed in.
Alhoewel... na het noodzakelijke waswerk, poetswerk en uitkleedwerk. Slapen doe ik het liefst zo natuurlijk mogelijk, aangezien kleding om mijn lijf mij alleen maar beperkt tijdens het woelen. Dat doe ik meestal nogal veel, aangezien ik onrustig slaap. Ik ben overigens niet wakker te krijgen, zo schijnt.
Nadat ik mij prinselijk genesteld heb in mijn hypermoderne bed met vast lattenbodem (minimalistisch is heel erg 2009, elektrische verstelbare lattenbodems is zooo 200
besluit ik mijn ogen dicht te doen. Zo, die zitten. En dan begint het wachten. Wachten op Klaas Vaak, schapen, engeltjes en allerlei andere handige attributen die mij zouden moeten helpen bij het in slaap vallen.
Meestal komen ze laat. Te laat, want dan lig ik al lang te ronken. Dromend van groene weiden en kabbelende beekjes gezamenlijk met een bloedmooie deerne en een subtiel watervalletje. Alles wat een man zich in de oertijd maar kon wensen. En geloof me, daar zouden wij, mannen van nu, jaloers op zijn.
Aangezien ik wel benieuwd was waarop ik dan jaloers was, besloot ik de man te volgen. Vrouwen zijn leuk om te volgen, dat doe ik sowieso al. Maar een oerman is toch van een ander kaliber. Meer puur natuur, meer Tarzan. Nooit geweten dat die zo aantrekkelijk was dat ik hem ooit zou volgen. In de bioscoop volgde ik Jane altijd. Of eigenlijk 30 centimeter lager dan Jane. Ik kwam ooit iemand tegen die de verschillende versies van Tarzan uit elkaar kon houden door de cupmaten van de Janes uit zijn hoofd te leren. Over ezelsbruggetjes gesproken. Ik vond het in ieder geval een mooie gedachte.
Maar daar moest ik niet zijn. Ik was in slaap aan het vallen, geen vleeskeuring aan het houden. Dat lukt echt niet als ik Jane uit de 1964-versie (cupmaat 75d) voor mij zie. Dus dan denk ik maar aan iets anders, iets slaapverwekkenders. Mijn werk morgen bijvoorbeeld. Dat elke minuut dichterbij komt. Of nee, mijn studie. Waar ik gruwelijk voor achter loop. Dan maar mijn vriend. Die ik al drie weken wil bellen. Of dan... denk ik maar aan niets. En ga ik gewoon maar slapen.
Alhoewel... na het noodzakelijke waswerk, poetswerk en uitkleedwerk. Slapen doe ik het liefst zo natuurlijk mogelijk, aangezien kleding om mijn lijf mij alleen maar beperkt tijdens het woelen. Dat doe ik meestal nogal veel, aangezien ik onrustig slaap. Ik ben overigens niet wakker te krijgen, zo schijnt.
Nadat ik mij prinselijk genesteld heb in mijn hypermoderne bed met vast lattenbodem (minimalistisch is heel erg 2009, elektrische verstelbare lattenbodems is zooo 200
besluit ik mijn ogen dicht te doen. Zo, die zitten. En dan begint het wachten. Wachten op Klaas Vaak, schapen, engeltjes en allerlei andere handige attributen die mij zouden moeten helpen bij het in slaap vallen.Meestal komen ze laat. Te laat, want dan lig ik al lang te ronken. Dromend van groene weiden en kabbelende beekjes gezamenlijk met een bloedmooie deerne en een subtiel watervalletje. Alles wat een man zich in de oertijd maar kon wensen. En geloof me, daar zouden wij, mannen van nu, jaloers op zijn.
Aangezien ik wel benieuwd was waarop ik dan jaloers was, besloot ik de man te volgen. Vrouwen zijn leuk om te volgen, dat doe ik sowieso al. Maar een oerman is toch van een ander kaliber. Meer puur natuur, meer Tarzan. Nooit geweten dat die zo aantrekkelijk was dat ik hem ooit zou volgen. In de bioscoop volgde ik Jane altijd. Of eigenlijk 30 centimeter lager dan Jane. Ik kwam ooit iemand tegen die de verschillende versies van Tarzan uit elkaar kon houden door de cupmaten van de Janes uit zijn hoofd te leren. Over ezelsbruggetjes gesproken. Ik vond het in ieder geval een mooie gedachte.
Maar daar moest ik niet zijn. Ik was in slaap aan het vallen, geen vleeskeuring aan het houden. Dat lukt echt niet als ik Jane uit de 1964-versie (cupmaat 75d) voor mij zie. Dus dan denk ik maar aan iets anders, iets slaapverwekkenders. Mijn werk morgen bijvoorbeeld. Dat elke minuut dichterbij komt. Of nee, mijn studie. Waar ik gruwelijk voor achter loop. Dan maar mijn vriend. Die ik al drie weken wil bellen. Of dan... denk ik maar aan niets. En ga ik gewoon maar slapen.
Log in om te reageren.
