Het was zijn dag niet. De hengsels van de slechte kwaliteit plastic tassen sneden in zijn hand. Af en toe wierp hij een blik omlaag om te controleren of het vocht dat van zijn pink droop geen bloederige bende maakte van de inhoud van zijn tas. Het was slechts regenwater. Een sliert van zijn thuis nog goed gestylede kapsel plakte tegen zijn voorhoofd.
Hij draalde door de winkelstraat. De winkelstraat die opvallend druk was voor een regenachtige zaterdagmiddag. Anderhalf uur slenterde hij nu al van winkel naar winkel, en zijn gevoel zei hem dat hij nu zo ongeveer wel klaar was. Toch was er iets uit het verleden dat hem wijsmaakte dat zoiets nooit in anderhalf uur zou kunnen.
Het was ook niet hetzelfde. Dit keer geen kop XXL Cappuccino van de HEMA. Niet rustig zitten op een krukje naast het pashokje. Het voelde onnatuurlijk. Om hem heen zag hij mannen van zijn leeftijd gewillig achter hun gezelschap aandartelen. Het enige dat hij voor zich uit zag lopen was een zieltjeswinner van Artsen Zonder Grenzen.
Vreemde eend in de bijt. Alsof hij onder een grote spotlight over de gladde grijze tegels voortbewoog. Blikken die telkens de zijne kruisten. Vragend. Alsof ze hem vroegen zonder woorden wat hij hier deed. De tassen waren te zwaar om zijn schouders op te halen. Maar in gedachten excuseerde hij zich voor zijn aanwezigheid. Alsof hij zojuist per abuis de borst-buik-billentraining op de fitnessschool was binnengelopen.
Hij was er ook een tijdje uit geweest. Voorheen overkwam hem dit tweewekelijks. Tegenwoordig was het enkel nog een zomer- en een winterroutine. Dat hij uitgerekend een klamme maar natte zomerdag had uitgekozen voor het uitbreiden van zijn collectie verbaasde hem zelf nu ook.
Maar het was nodig. Hij was al te lang alleen om maar thuis te gaan zitten wachten tot hij weer eens een persoonlijke adviseur mee de stad in kon nemen. Met een gewone vriendin voelde het ook raar. Iemand laten adviseren die toch niet elke dag naast je hoefde te lopen was vreemd. Of het zou kunnen overkomen als een stille versierpoging.
Oh, hij had het verfoeid. De middagen die hij voor zoveel meer had kunnen gebruiken dan in elke kledingwinkel een half uur blijven hangen en dertig dingen te passen die hij bij het aanreiken langs het gordijn van het pashokje al had gediskwalificeerd.
Maar shoppen hoorde je niet alleen te doen. Zonder vrouw klopte het niet. Zoals je ook niet op een vrije vrijdagavond in je eentje aan een bar moest gaan staan.
Het was duidelijk zijn dag niet. Of misschien wel niet zijn maand, of zijn jaar…
Hij draalde door de winkelstraat. De winkelstraat die opvallend druk was voor een regenachtige zaterdagmiddag. Anderhalf uur slenterde hij nu al van winkel naar winkel, en zijn gevoel zei hem dat hij nu zo ongeveer wel klaar was. Toch was er iets uit het verleden dat hem wijsmaakte dat zoiets nooit in anderhalf uur zou kunnen.
Het was ook niet hetzelfde. Dit keer geen kop XXL Cappuccino van de HEMA. Niet rustig zitten op een krukje naast het pashokje. Het voelde onnatuurlijk. Om hem heen zag hij mannen van zijn leeftijd gewillig achter hun gezelschap aandartelen. Het enige dat hij voor zich uit zag lopen was een zieltjeswinner van Artsen Zonder Grenzen.
Vreemde eend in de bijt. Alsof hij onder een grote spotlight over de gladde grijze tegels voortbewoog. Blikken die telkens de zijne kruisten. Vragend. Alsof ze hem vroegen zonder woorden wat hij hier deed. De tassen waren te zwaar om zijn schouders op te halen. Maar in gedachten excuseerde hij zich voor zijn aanwezigheid. Alsof hij zojuist per abuis de borst-buik-billentraining op de fitnessschool was binnengelopen.
Hij was er ook een tijdje uit geweest. Voorheen overkwam hem dit tweewekelijks. Tegenwoordig was het enkel nog een zomer- en een winterroutine. Dat hij uitgerekend een klamme maar natte zomerdag had uitgekozen voor het uitbreiden van zijn collectie verbaasde hem zelf nu ook.
Maar het was nodig. Hij was al te lang alleen om maar thuis te gaan zitten wachten tot hij weer eens een persoonlijke adviseur mee de stad in kon nemen. Met een gewone vriendin voelde het ook raar. Iemand laten adviseren die toch niet elke dag naast je hoefde te lopen was vreemd. Of het zou kunnen overkomen als een stille versierpoging.
Oh, hij had het verfoeid. De middagen die hij voor zoveel meer had kunnen gebruiken dan in elke kledingwinkel een half uur blijven hangen en dertig dingen te passen die hij bij het aanreiken langs het gordijn van het pashokje al had gediskwalificeerd.
Maar shoppen hoorde je niet alleen te doen. Zonder vrouw klopte het niet. Zoals je ook niet op een vrije vrijdagavond in je eentje aan een bar moest gaan staan.
Het was duidelijk zijn dag niet. Of misschien wel niet zijn maand, of zijn jaar…
Log in om te reageren.
