Het vocht van de stoep drong langzaam door zijn spijkerbroek heen. Voorovergebogen, ellebogen steunend op zijn knieën, kin in zijn handen. Hij trilde. Voor zover hij wist was hij niet dronken, maar de reden waarom hij een regenachtige dag had gekozen om aan een verlaten straat te doen aan zelfreflectie, starend in een waterplas was hem eigenlijk niet duidelijk.
Zijn zelfbeeld vertroebelde bij vlagen door druppels die kringen maakten in het water. Of waren het tranen? Nee, huilen kon hij nog altijd niet. Hij probeerde het wel eens, ogen samengeknepen, beetje erin wrijven, maar de echte tranen bleven altijd weg. Het toppunt van onmacht. Ellendig van binnen, maar geen mogelijkheid dat van buiten te laten zien.
Hij was eerlijk geweest. Dat kunnen concluderen was al een overwinning op zich. Jarenlang had hij zich voorgedaan als iemand waarin hij zichzelf vanavond niet meer herkende. Innemend, goedlachs, humoristisch. Wegcijferen voor een ander kende hij niet omdat hij nooit aan zichzelf dacht. Het geluk van anderen was toch veel belangrijker? Hij vulde zijn dagen met overwerk en zijn avonden met sociale aangelegenheden.
Zij had direct gezien dat er iets mis was. ,,Je ogen lachen niet’’, had ze gezegd. Hij kon zich niet inbeelden wat ze bedoelde. Tot het moment dat hij in het reflecterende water staarde. De enige glinstering kwam van de lantaarnpaal achter hem. Hij zag de doffe waas over zijn normaal gesproken helder blauwe blik.
Haar gelukkig maken was alles wat hij wilde. Als zij gelukkig was dan was hij dat ook, althans, dat dacht hij al tijden. Maar vanavond was hij eerlijk geweest. Hij kon niet langer de leuke vriend uithangen op feestjes, socializen met haar vriendinnen die hij eigenlijk te dom en te ordinair vond om überhaupt een blik mee te wisselen. Hij had haar juist uitgekozen omdat zij anders was. Maar een vriendin komt nooit alleen.
Ze kende hem niet had hij gezegd. Zij weigerde dat te geloven. Daarna had hij uit de doeken gedaan dat de meeste grappen die hij maakte telkens kwamen van een vriendengroep waar hij zich op dat moment niet bij bevond. Dat hij niet blij kon zijn voor de familie op de bruiloft van een echtpaar dat hij zelf nauwelijks kende.
Dat hij geen zin meer had om elke keer te zeggen hoe mooi ze was, omdat ze nu toch zo langzamerhand wel eens moest doorhebben dat hij het meende. Dat hij eigenlijk helemaal geen kinderen wilde en stiekem nog steeds rookte. En hij liever thuis op de bank zat met gewoon niets aan zijn hoofd, dan allerlei feestjes en spelletjesavonden af te lopen. Hij was op.
Ze was opgestaan. Hij zag aan hoe ze haar rug schudde bij het weglopen dat ze huilde. Zijn masker had haar jaren gelukkig gemaakt. Maar toen de Batman zijn ware gezicht liet zien bleek wat eronder zat toch tegen te vallen. Het belangrijkste was haar gelukkig maken, en zichzelf zijn, maar die twee waren niet te combineren.
En zo kwam hij terecht langs de natte straat. Volledig zichzelf. Doodongelukkig. De werkelijkheid is niet altijd mooier, en eerlijkheid heeft ook zijn keerzijde. Nu miste hij haar. De enige bij wie hij volledig iemand anders kon zijn.
Zijn zelfbeeld vertroebelde bij vlagen door druppels die kringen maakten in het water. Of waren het tranen? Nee, huilen kon hij nog altijd niet. Hij probeerde het wel eens, ogen samengeknepen, beetje erin wrijven, maar de echte tranen bleven altijd weg. Het toppunt van onmacht. Ellendig van binnen, maar geen mogelijkheid dat van buiten te laten zien.
Hij was eerlijk geweest. Dat kunnen concluderen was al een overwinning op zich. Jarenlang had hij zich voorgedaan als iemand waarin hij zichzelf vanavond niet meer herkende. Innemend, goedlachs, humoristisch. Wegcijferen voor een ander kende hij niet omdat hij nooit aan zichzelf dacht. Het geluk van anderen was toch veel belangrijker? Hij vulde zijn dagen met overwerk en zijn avonden met sociale aangelegenheden.
Zij had direct gezien dat er iets mis was. ,,Je ogen lachen niet’’, had ze gezegd. Hij kon zich niet inbeelden wat ze bedoelde. Tot het moment dat hij in het reflecterende water staarde. De enige glinstering kwam van de lantaarnpaal achter hem. Hij zag de doffe waas over zijn normaal gesproken helder blauwe blik.
Haar gelukkig maken was alles wat hij wilde. Als zij gelukkig was dan was hij dat ook, althans, dat dacht hij al tijden. Maar vanavond was hij eerlijk geweest. Hij kon niet langer de leuke vriend uithangen op feestjes, socializen met haar vriendinnen die hij eigenlijk te dom en te ordinair vond om überhaupt een blik mee te wisselen. Hij had haar juist uitgekozen omdat zij anders was. Maar een vriendin komt nooit alleen.
Ze kende hem niet had hij gezegd. Zij weigerde dat te geloven. Daarna had hij uit de doeken gedaan dat de meeste grappen die hij maakte telkens kwamen van een vriendengroep waar hij zich op dat moment niet bij bevond. Dat hij niet blij kon zijn voor de familie op de bruiloft van een echtpaar dat hij zelf nauwelijks kende.
Dat hij geen zin meer had om elke keer te zeggen hoe mooi ze was, omdat ze nu toch zo langzamerhand wel eens moest doorhebben dat hij het meende. Dat hij eigenlijk helemaal geen kinderen wilde en stiekem nog steeds rookte. En hij liever thuis op de bank zat met gewoon niets aan zijn hoofd, dan allerlei feestjes en spelletjesavonden af te lopen. Hij was op.
Ze was opgestaan. Hij zag aan hoe ze haar rug schudde bij het weglopen dat ze huilde. Zijn masker had haar jaren gelukkig gemaakt. Maar toen de Batman zijn ware gezicht liet zien bleek wat eronder zat toch tegen te vallen. Het belangrijkste was haar gelukkig maken, en zichzelf zijn, maar die twee waren niet te combineren.
En zo kwam hij terecht langs de natte straat. Volledig zichzelf. Doodongelukkig. De werkelijkheid is niet altijd mooier, en eerlijkheid heeft ook zijn keerzijde. Nu miste hij haar. De enige bij wie hij volledig iemand anders kon zijn.
Log in om te reageren.
