Ik schreeuw tegen de badmeester dat ik de vlindertjes om jouw te dikke armpjes goed had opgeblazen. Hij knikt dat hij dat weet. Ik blijf herhalen dat ik zo mijn best had gedaan en zelfs de opblaasventieltjes er goed in had gedrukt. Met een rood hoofd fluistert hij dat hij me gelooft en legt zijn arm op mijn rug.
Het oranje staat je zo goed. Het hangt als twee schoonmaakdoekjes aan je armen. Je hoofd ligt rustig op de natte vloer. Je oogleden zien paars. Ik zeg tegen de man van de patatcounter dat ik je maar even kwijt was, hooguit vier, vijf seconden. Dat de golven mij het zicht belemmerden, het gegil van de spelende kinderen mijn roep om jouw naam oversteeg. Ik heb volgens mij wel een kwartier je naam geroepen. Zelfs nog een keer je doopnaam gegild. Normaal zou je kirren of in ieder geval huilen. Nu was er geen geluid. Daarna ging alles heel langzaam. Jouw leven ging als een film aan mij voorbij.
Je lag onder een klein laagje water. Ik reanimeerde nog, maar wist niet hoe het mij ooit eens op een cursus was geleerd. Een man in een korte broek pakte jou van mij af. Je moeder was hysterisch en ik kotste een plantenbak met exotische bomen en planten vol. Iemand zei dat het afgelopen was. Een jongetje met een bloemetjeszwembroek legde zijn hand op mijn verzwakte benen en vertelde dat een persoon die aan de verdrinkingsdood overlijdt net voor zijn overlijden de mooiste kleuren ziet. Ook driejarigen hebben dat, antwoordde hij bevestigend op mijn vraag.
Ik moet bukken om mijn zwembroek aan te krijgen. Een doorzichtig slijm sijpelt uit mijn neus over mijn kin. Ik zou toch zeggen dat ik net mijn neus had gesnoten. De omkleedcabines ruiken naar friet en chloor. Ik ben koortsig. Als ik mijn handdoek om mijn nek heb geslagen, lach jij naar mij. Je buik is mooi en zwangerrond.
Als we het zwembad binnen lopen, springt er een ongeduldig peutertje met blond haar langs me heen. Ik check zijn fel oranje bandjes. Eén van de opblaasventieltjes steekt uit. Ik grijp hem bij zijn arm en druk het ventiel naar binnen. Het mannetje kijkt even verbaasd op, om zich daarna nog enthousiaster richting het golfslagbad te begeven.
Het oranje staat je zo goed. Het hangt als twee schoonmaakdoekjes aan je armen. Je hoofd ligt rustig op de natte vloer. Je oogleden zien paars. Ik zeg tegen de man van de patatcounter dat ik je maar even kwijt was, hooguit vier, vijf seconden. Dat de golven mij het zicht belemmerden, het gegil van de spelende kinderen mijn roep om jouw naam oversteeg. Ik heb volgens mij wel een kwartier je naam geroepen. Zelfs nog een keer je doopnaam gegild. Normaal zou je kirren of in ieder geval huilen. Nu was er geen geluid. Daarna ging alles heel langzaam. Jouw leven ging als een film aan mij voorbij.
Je lag onder een klein laagje water. Ik reanimeerde nog, maar wist niet hoe het mij ooit eens op een cursus was geleerd. Een man in een korte broek pakte jou van mij af. Je moeder was hysterisch en ik kotste een plantenbak met exotische bomen en planten vol. Iemand zei dat het afgelopen was. Een jongetje met een bloemetjeszwembroek legde zijn hand op mijn verzwakte benen en vertelde dat een persoon die aan de verdrinkingsdood overlijdt net voor zijn overlijden de mooiste kleuren ziet. Ook driejarigen hebben dat, antwoordde hij bevestigend op mijn vraag.
Ik moet bukken om mijn zwembroek aan te krijgen. Een doorzichtig slijm sijpelt uit mijn neus over mijn kin. Ik zou toch zeggen dat ik net mijn neus had gesnoten. De omkleedcabines ruiken naar friet en chloor. Ik ben koortsig. Als ik mijn handdoek om mijn nek heb geslagen, lach jij naar mij. Je buik is mooi en zwangerrond.
Als we het zwembad binnen lopen, springt er een ongeduldig peutertje met blond haar langs me heen. Ik check zijn fel oranje bandjes. Eén van de opblaasventieltjes steekt uit. Ik grijp hem bij zijn arm en druk het ventiel naar binnen. Het mannetje kijkt even verbaasd op, om zich daarna nog enthousiaster richting het golfslagbad te begeven.
Log in om te reageren.
