Funky Fish kent ongeveer achttien leden boven de vijfenzestig jaar. In ieder geval, dat levert mijn zoektocht naar de oude knuffelaars op.
Veel van die wandelende testosteron bommen vinden zichzelf weliswaar belegen, maar nog wel een lekker hapje. Tenminste, dat staat in de visaktes van deze wangenknijpers. Het zijn voornamelijk visaktes zonder foto. Dat zegt meestal genoeg. Toch geef ik ze het voordeel van de twijfel. Het zijn gewoon lekkere hapjes en een bijkomend voordeel; de meesten hebben de oorlog meegemaakt, dus gespreksstof genoeg.
Een beroep hebben de meesten niet. En als ze al een beroep hebben dan is dat niet meer dan in de ochtend met een volle broodbak en een fles lauwe thee richting kantoor vertrekken en daar in de middag met een lege broodbak en een lekkende fles weer vandaan te gaan. Nee, de meesten zijn met pensioen of zijn kunstenaar. En dat laatste is eigenlijk weer hetzelfde als werkloos zijn, alleen heeft uitkeringsgeld plaatsgemaakt voor subsidie.
Maar nu, uit de aktes blijkt dat de oude van dagen al maanden niet meer op Funky Fish zijn geweest. Ze zoeken hun heil ergens anders. Bij het biljarten of de bingo of Allah mag weten waar, maar niet hier op de site. Zij hebben het lekkere hapje niet gevonden en worden nooit geflest. Ze zijn waarschijnlijk voor de meeste vissen te belegen. Ouwe stinkende haringen zijn het. Palingen met Alzheimer, incontinente snoeken.
En ondertussen worden de ouwe snoepers eenzamer en eenzamer. Elke dag slepen ze zichzelf naar de supermarkt om zich nog een beetje jumbo te voelen. Kleine eenpersoonsmaaltijden vullen het mandje waarin een kleintje Calvé pindakaas zich omdraait.
En ondertussen doen we er maar lacherig over. Maar de wereld is niet voor verliezers. De wereld is van de kussers. Maar er valt niks meer te kussen, want ze kotsen je uit. De zogenaamde intellectuelen en pseudo-schrijvers op de site van Funky Fish. En vrijgezel christelijk bejaard Nederland wordt droeviger en het inslapen gaat steeds moeilijker.
Goed, mijn punt is wel gemaakt. Ik stel dan ook voor dat we de komende dagen allemaal gaan daten met één van de achttien bejaarden, en snel een beetje. Speel Rummikub alsof de dood je op de hielen zit. Drink thee alsof je het lekker vindt. Eet advocaat met slagroom tot jullie samen dronken worden. En als jouw bejaarde kandidaat vraagt of jullie ook nog gaan zoenen dan zeg je: “Ja”, en doe je dat. Met passie en overgave. Er zijn dan voor even geen rimpels meer. Kom op, jullie kunnen het! Schenk ze een uitzicht zonder pijn.
Veel van die wandelende testosteron bommen vinden zichzelf weliswaar belegen, maar nog wel een lekker hapje. Tenminste, dat staat in de visaktes van deze wangenknijpers. Het zijn voornamelijk visaktes zonder foto. Dat zegt meestal genoeg. Toch geef ik ze het voordeel van de twijfel. Het zijn gewoon lekkere hapjes en een bijkomend voordeel; de meesten hebben de oorlog meegemaakt, dus gespreksstof genoeg.
Een beroep hebben de meesten niet. En als ze al een beroep hebben dan is dat niet meer dan in de ochtend met een volle broodbak en een fles lauwe thee richting kantoor vertrekken en daar in de middag met een lege broodbak en een lekkende fles weer vandaan te gaan. Nee, de meesten zijn met pensioen of zijn kunstenaar. En dat laatste is eigenlijk weer hetzelfde als werkloos zijn, alleen heeft uitkeringsgeld plaatsgemaakt voor subsidie.
Maar nu, uit de aktes blijkt dat de oude van dagen al maanden niet meer op Funky Fish zijn geweest. Ze zoeken hun heil ergens anders. Bij het biljarten of de bingo of Allah mag weten waar, maar niet hier op de site. Zij hebben het lekkere hapje niet gevonden en worden nooit geflest. Ze zijn waarschijnlijk voor de meeste vissen te belegen. Ouwe stinkende haringen zijn het. Palingen met Alzheimer, incontinente snoeken.
En ondertussen worden de ouwe snoepers eenzamer en eenzamer. Elke dag slepen ze zichzelf naar de supermarkt om zich nog een beetje jumbo te voelen. Kleine eenpersoonsmaaltijden vullen het mandje waarin een kleintje Calvé pindakaas zich omdraait.
En ondertussen doen we er maar lacherig over. Maar de wereld is niet voor verliezers. De wereld is van de kussers. Maar er valt niks meer te kussen, want ze kotsen je uit. De zogenaamde intellectuelen en pseudo-schrijvers op de site van Funky Fish. En vrijgezel christelijk bejaard Nederland wordt droeviger en het inslapen gaat steeds moeilijker.
Goed, mijn punt is wel gemaakt. Ik stel dan ook voor dat we de komende dagen allemaal gaan daten met één van de achttien bejaarden, en snel een beetje. Speel Rummikub alsof de dood je op de hielen zit. Drink thee alsof je het lekker vindt. Eet advocaat met slagroom tot jullie samen dronken worden. En als jouw bejaarde kandidaat vraagt of jullie ook nog gaan zoenen dan zeg je: “Ja”, en doe je dat. Met passie en overgave. Er zijn dan voor even geen rimpels meer. Kom op, jullie kunnen het! Schenk ze een uitzicht zonder pijn.
Log in om te reageren.
