Schrijvers schrijven altijd over iets. Harde feiten, loze roddels, of zelfs metaforische, bijna poëtische nonsens. Maar zelfs daar bedoelen ze iets mee. De één wil een mooi verhaal vertellen, of een tergende levensfilosofie. Een ander draagt liever een gevoel uit.
Daarom waarschuw ik alvast. Lees vooral niet verder als een stuk ergens over moet gaan. De komende vijf minuten van je tijd zul je vergooien. Met een stukje dat niets te melden heeft.
Het lezen tot aan hier kostte misschien een minuut, maar de komende vijf minuten zijn nuttiger te besteden. De kamer stofzuigen. De vuilniszak vervangen. Je geliefde zeggen dat je van hem of haar houdt. Een sigaret roken. Mail checken. Of beginnen met een goed boek. Een mens verslaapt gemiddeld al zo’n 25 jaar van z’n leven. Dus elke minuut telt.
Nog steeds niet afgehaakt? Blijkbaar is er een selecte groep lezers die het niet kan schelen dat een stuk nergens over gaat. Die gewoon wat te lezen willen hebben. Gewoon lezen is af en toe fijn. Hoewel ik me maar moeilijk kan verplaatsen in mensen die op elke vakantie, op elk vrije uur dat ze hebben een boek gaan lezen.
De meeste romans zijn fictief, dus in feite lees je nog steeds niets relevants. Dit is slechts een korte column, maar een boek van 500 pagina’s dichtslaan en denken: “Waar ging dit nou eigenlijk over?", lijkt me een nog veel zinlozer tijdsbesteding. Boeken zullen echter zelden in de inleiding al aankondigen dat ze nergens over gaan. Dat is geen goede PR.
Misschien is het een vlucht om even nergens aan te denken. Maar ook mensen die denken aan niets, denken aan iets. Als een vrouw aan een man vraagt waar hij aan denkt en hij antwoordt: "Oh, niets", dan is er geen dame die daar genoegen mee neemt. Ze zou ook kunnen beseffen dat hij haar alle onzin wil besparen die zo op een dag door een mannenhoofd kan dwalen.
Niets is het lege glas bier dat je aanstaart vanaf de bar en je dwingt tot een beslissing of je er nog één gaat nemen, of misschien toch maar naar huis moet. Niets is kijken naar de sterren op een heldere zomeravond, beseffend dat je er steeds meer ziet, maar er niks over kunt vertellen. Niets is de ongemakkelijke stilte die volgt omdat je iets aardigs wilt zeggen tegen de persoon waar je al zolang een oogje op hebt, maar er niks over je lippen komt. Of toch, maar dan realiseer je pas dat je veel liever niets had gezegd…
Is niets goed of fout? Niets zeggen wordt tegenwoordig vaak als negatief ervaren. Wie niets te melden heeft telt niet mee. ‘Spreken is zilver, zwijgen is goud’ gaat eigenlijk al jaren niet meer op. Tegenwoordig zijn mensen gepikeerd wanneer ze niet binnen tien minuten een sms’je terughebben, of wanneer je een dag niet op MSN bent geweest. En ben je dat wel, maar heb je van de 36 online contacten net hen niet aangesproken, dan is dat weer een probleem. En ik maar denken dat onbereikbare mannen aantrekkelijk waren.
Enfin, misschien heb ik wel gewoon helemaal niets te melden. Soms is dat ook best prettig, zeker wanneer ik een podium heb om die onzin de wereld in te slingeren. En soms baal ik dat ik niet langer kan uitweiden over niets.
Dit ging nergens over. Of zijn er lezers die daar anders over denken?
Daarom waarschuw ik alvast. Lees vooral niet verder als een stuk ergens over moet gaan. De komende vijf minuten van je tijd zul je vergooien. Met een stukje dat niets te melden heeft.
Het lezen tot aan hier kostte misschien een minuut, maar de komende vijf minuten zijn nuttiger te besteden. De kamer stofzuigen. De vuilniszak vervangen. Je geliefde zeggen dat je van hem of haar houdt. Een sigaret roken. Mail checken. Of beginnen met een goed boek. Een mens verslaapt gemiddeld al zo’n 25 jaar van z’n leven. Dus elke minuut telt.
Nog steeds niet afgehaakt? Blijkbaar is er een selecte groep lezers die het niet kan schelen dat een stuk nergens over gaat. Die gewoon wat te lezen willen hebben. Gewoon lezen is af en toe fijn. Hoewel ik me maar moeilijk kan verplaatsen in mensen die op elke vakantie, op elk vrije uur dat ze hebben een boek gaan lezen.
De meeste romans zijn fictief, dus in feite lees je nog steeds niets relevants. Dit is slechts een korte column, maar een boek van 500 pagina’s dichtslaan en denken: “Waar ging dit nou eigenlijk over?", lijkt me een nog veel zinlozer tijdsbesteding. Boeken zullen echter zelden in de inleiding al aankondigen dat ze nergens over gaan. Dat is geen goede PR.
Misschien is het een vlucht om even nergens aan te denken. Maar ook mensen die denken aan niets, denken aan iets. Als een vrouw aan een man vraagt waar hij aan denkt en hij antwoordt: "Oh, niets", dan is er geen dame die daar genoegen mee neemt. Ze zou ook kunnen beseffen dat hij haar alle onzin wil besparen die zo op een dag door een mannenhoofd kan dwalen.
Niets is het lege glas bier dat je aanstaart vanaf de bar en je dwingt tot een beslissing of je er nog één gaat nemen, of misschien toch maar naar huis moet. Niets is kijken naar de sterren op een heldere zomeravond, beseffend dat je er steeds meer ziet, maar er niks over kunt vertellen. Niets is de ongemakkelijke stilte die volgt omdat je iets aardigs wilt zeggen tegen de persoon waar je al zolang een oogje op hebt, maar er niks over je lippen komt. Of toch, maar dan realiseer je pas dat je veel liever niets had gezegd…
Is niets goed of fout? Niets zeggen wordt tegenwoordig vaak als negatief ervaren. Wie niets te melden heeft telt niet mee. ‘Spreken is zilver, zwijgen is goud’ gaat eigenlijk al jaren niet meer op. Tegenwoordig zijn mensen gepikeerd wanneer ze niet binnen tien minuten een sms’je terughebben, of wanneer je een dag niet op MSN bent geweest. En ben je dat wel, maar heb je van de 36 online contacten net hen niet aangesproken, dan is dat weer een probleem. En ik maar denken dat onbereikbare mannen aantrekkelijk waren.
Enfin, misschien heb ik wel gewoon helemaal niets te melden. Soms is dat ook best prettig, zeker wanneer ik een podium heb om die onzin de wereld in te slingeren. En soms baal ik dat ik niet langer kan uitweiden over niets.
Dit ging nergens over. Of zijn er lezers die daar anders over denken?
Log in om te reageren.
