De impact van verhuizen is groter dan ik in eerste instantie dacht. Na het kopen van mijn huis, het stofhappen, verfsnuiven en het lief aankijken van sterke vrienden die mijn inboedel wilden versjouwen begon het eigenlijk pas echt.
Na enkele dagen had ik in de gaten dat de huiskamer van mijn bovenburen boven mijn slaapkamer ligt en dat de dove buurman pas om 00.30 uur gaat slapen… Dit betekent dat zijn vrouw hem gemiddeld 5 x op volle sterkte moet vragen wat hij wil drinken voor hij haar verstaat en dat men zelfs 3 straten verderop nog kan horen welk tv-programma hij kijkt. Naast het feit dat ik hierdoor niet snel in slaap val, ben ik ook niet zo gecharmeerd van de achtenvijftigste herhaling van “the A-team” of de wijze raad van dr. Phil midden in de nacht.
De buurvrouw links van mij is een actieve 55-plusser met een deeltijdbaan als verpleegkundige. Door haar onregelmatige werktijden komt zij soms pas rond 23.30 uur thuis. Gelukkig heeft zij een hond die haar dan enthousiast en vooral luidruchtig begroet; ook daar mag ik van meegenieten.
De buurman en buurvrouw rechts van mij zijn aan het verbouwen, evenals ik. De goede adviezen en handige tips vliegen over de schutting zodra ik een voet in de tuin zet, dus het wordt kiezen: verplicht terugpraten in een lekker zonnetje, of rust achter de geraniums (al zijn dat in mijn geval gerbera’s, tulpen of rozen).
Misschien denk je nu: ”Waarom is ze daar dan in hémelsnaam gaan wonen…?”. Dat kan ik gelukkig aan jou (en dus ook aan mezelf) uitleggen… De locatie is gewèldig, midden in het centrum van een leuke stad, met winkels, horeca, werk, openbaar vervoer en een theater op loopafstand.
Ook kon ik dit huis ruim onder de vraagprijs -zelfs onder de taxatiewaarde- kopen, omdat er nog zoveel aan verbouwd moet worden. Waar anderen niet verder in onderhandeling wilden door alle leeuwen en beren die zij op de weg zagen, wordt dit mijn “Mount Everest”. Een hele lange weg met onverwachte wendingen, maar eenmaal boven heb je bereikt waar je zolang naar hebt uitgekeken!
De meeste van mijn familieleden, vrienden en vriendinnen wonen niet in dezelfde stad, maar leven wel mee met mij en mijn verbouwing. Dat dit lang niet altijd “live” is, maakt mij niet uit. Via telefoon, internet en sms houd ik contact met allen die mij lief en dierbaar zijn…
Regelmatig komt er iemand langs om te kijken hoe het met mij en m’n huis gesteld is en vervolgens vluchten we dan samen het huis uit om ergens heen te gaan waar het gruis en zaagsel níet kniehoog ligt en waar je normaal kunt ademhalen zónder meteen high te worden van de terpentinelucht.
Dan rest mij nog de bovenstaande vraag te herhalen: Beter een goede buur dan een verre vriend? Ik weet het zo net nog niet… De tijd zal het leren, maar voor nu denk ik: beter een verre vriend dan een dove of zeer behulpzame buur!
Na enkele dagen had ik in de gaten dat de huiskamer van mijn bovenburen boven mijn slaapkamer ligt en dat de dove buurman pas om 00.30 uur gaat slapen… Dit betekent dat zijn vrouw hem gemiddeld 5 x op volle sterkte moet vragen wat hij wil drinken voor hij haar verstaat en dat men zelfs 3 straten verderop nog kan horen welk tv-programma hij kijkt. Naast het feit dat ik hierdoor niet snel in slaap val, ben ik ook niet zo gecharmeerd van de achtenvijftigste herhaling van “the A-team” of de wijze raad van dr. Phil midden in de nacht.
De buurvrouw links van mij is een actieve 55-plusser met een deeltijdbaan als verpleegkundige. Door haar onregelmatige werktijden komt zij soms pas rond 23.30 uur thuis. Gelukkig heeft zij een hond die haar dan enthousiast en vooral luidruchtig begroet; ook daar mag ik van meegenieten.
De buurman en buurvrouw rechts van mij zijn aan het verbouwen, evenals ik. De goede adviezen en handige tips vliegen over de schutting zodra ik een voet in de tuin zet, dus het wordt kiezen: verplicht terugpraten in een lekker zonnetje, of rust achter de geraniums (al zijn dat in mijn geval gerbera’s, tulpen of rozen).
Misschien denk je nu: ”Waarom is ze daar dan in hémelsnaam gaan wonen…?”. Dat kan ik gelukkig aan jou (en dus ook aan mezelf) uitleggen… De locatie is gewèldig, midden in het centrum van een leuke stad, met winkels, horeca, werk, openbaar vervoer en een theater op loopafstand.
Ook kon ik dit huis ruim onder de vraagprijs -zelfs onder de taxatiewaarde- kopen, omdat er nog zoveel aan verbouwd moet worden. Waar anderen niet verder in onderhandeling wilden door alle leeuwen en beren die zij op de weg zagen, wordt dit mijn “Mount Everest”. Een hele lange weg met onverwachte wendingen, maar eenmaal boven heb je bereikt waar je zolang naar hebt uitgekeken!
De meeste van mijn familieleden, vrienden en vriendinnen wonen niet in dezelfde stad, maar leven wel mee met mij en mijn verbouwing. Dat dit lang niet altijd “live” is, maakt mij niet uit. Via telefoon, internet en sms houd ik contact met allen die mij lief en dierbaar zijn…
Regelmatig komt er iemand langs om te kijken hoe het met mij en m’n huis gesteld is en vervolgens vluchten we dan samen het huis uit om ergens heen te gaan waar het gruis en zaagsel níet kniehoog ligt en waar je normaal kunt ademhalen zónder meteen high te worden van de terpentinelucht.
Dan rest mij nog de bovenstaande vraag te herhalen: Beter een goede buur dan een verre vriend? Ik weet het zo net nog niet… De tijd zal het leren, maar voor nu denk ik: beter een verre vriend dan een dove of zeer behulpzame buur!
Log in om te reageren.
