Het water kwam letterlijk met bakken uit de hemel. God had blijkbaar zin in een waterfeestje. Daarbij werd er flink lawaai gemaakt vanuit de hemel. En gezien al het geflits, moest het hele waterballet ook even goed op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Een indrukwekkend gebeuren.
Ik kreeg een lift naar het station in Zwolle. Vanwege het naar beneden kletterende water werd ik zo goed als in het station afgezet. Bij het openen van het portier van de auto kwam het regenwater me tegemoet. Al gillend sprintte ik de resterende drie meter richting het stationsgebouw. De regenstralen trommelden daarbij in een intens ritme op m’n rug, als een ware massagedouche. Op een ander moment had ik die vast en zeker enorm kunnen waarderen. Mijn eigen douche produceert namelijk echt maar een miezerig straaltje in vergelijking met de waterval waarin ik me op dat moment bevond.
Kletsnat bereikte ik het station. Het hemelwater leek niet te stoppen. In mijn natte kleding onderging ik het watergeweld verder in de relatieve beschutting van de stationsoverkapping. Achter het regengordijn lichtte de hemel gevaarlijk fel op. Daarbij rolde de donder bijna onophoudelijk dreigend door de lucht. Aanvankelijk klonk het alsof er een paar stalen containers in flinke vaart door de hemel werden gerold. Maar even later leek het er toch meer op dat er vijf straaljagers tegelijkertijd door de geluidsbarrière knalden.
Ondertussen speelde Jaap Stam een eindje verderop in het stadion in Zwolle zijn afscheidswedstrijd. In plaats van voetbal werd het een waterpolowedstrijd. Jaap blijkt ook in water goed met een bal overweg te kunnen.
Terwijl Jaap nog stond de watertrappelen in zwembad Zwolle, stapte ik in de trein. Ik had net zo goed een boot kunnen nemen. Door regen en wind schommelde ik naar mijn eindbestemming. De hoosbui reisde buiten vrolijk mee. Bij aankomst regende het nog net zo hard als bij vertrek. Het water spoelde nog steeds naar beneden. De weg naar buiten ging via een stortdouche.
Door een gordijn van regen stapte ik uit de trein het perron op. Daarbij werd ik nogmaals gedoopt.
De wetlook was de absolute trend van de avond.
Ik kreeg een lift naar het station in Zwolle. Vanwege het naar beneden kletterende water werd ik zo goed als in het station afgezet. Bij het openen van het portier van de auto kwam het regenwater me tegemoet. Al gillend sprintte ik de resterende drie meter richting het stationsgebouw. De regenstralen trommelden daarbij in een intens ritme op m’n rug, als een ware massagedouche. Op een ander moment had ik die vast en zeker enorm kunnen waarderen. Mijn eigen douche produceert namelijk echt maar een miezerig straaltje in vergelijking met de waterval waarin ik me op dat moment bevond.
Kletsnat bereikte ik het station. Het hemelwater leek niet te stoppen. In mijn natte kleding onderging ik het watergeweld verder in de relatieve beschutting van de stationsoverkapping. Achter het regengordijn lichtte de hemel gevaarlijk fel op. Daarbij rolde de donder bijna onophoudelijk dreigend door de lucht. Aanvankelijk klonk het alsof er een paar stalen containers in flinke vaart door de hemel werden gerold. Maar even later leek het er toch meer op dat er vijf straaljagers tegelijkertijd door de geluidsbarrière knalden.
Ondertussen speelde Jaap Stam een eindje verderop in het stadion in Zwolle zijn afscheidswedstrijd. In plaats van voetbal werd het een waterpolowedstrijd. Jaap blijkt ook in water goed met een bal overweg te kunnen.
Terwijl Jaap nog stond de watertrappelen in zwembad Zwolle, stapte ik in de trein. Ik had net zo goed een boot kunnen nemen. Door regen en wind schommelde ik naar mijn eindbestemming. De hoosbui reisde buiten vrolijk mee. Bij aankomst regende het nog net zo hard als bij vertrek. Het water spoelde nog steeds naar beneden. De weg naar buiten ging via een stortdouche.
Door een gordijn van regen stapte ik uit de trein het perron op. Daarbij werd ik nogmaals gedoopt.
De wetlook was de absolute trend van de avond.
Log in om te reageren.
