Mijn linker grote teen beweegt op en neer. Een klein vlekje in de vorm van een halve maan siert de nagel en mij valt op dat de rechterteen net iets groter is dan de linker. Conclusie: Ik klop niet helemaal.
Mijn spieren zijn opgewarmd, de rekoefeningen gedaan. Als een jonge god spring ik door de kamer, terwijl de speakers tonen van een heftig rocknummer lanceren. In mijn gedachten verandert de ruimte in een dampende poptempel met mij als middelpunt. Het publiek juicht, terwijl ik vergeet waar ik eigenlijk mee bezig had moeten zijn.
Inmiddels is het middaguur gepasseerd en heerst er een serene rust in mijn omgeving. De orde en smetteloosheid van mijn kamer werken vervreemdend. Mijn schoonmaakbeurt heeft in ieder geval zijn vruchten afgeworpen.
Tijd om voor de zesde keer vandaag mijn email te checken. De vier vorige keren leverden geen resultaat op, maar deze keer prijkt er een nieuw berichtje op mijn beeldscherm. Deze wordt meteen met veel liefde beantwoord. Ontzettend veel liefde, want ik neem er ruim een half uur de tijd voor. Nadat het bericht is gecorrigeerd, opgemaakt en met vriendelijke groet verstuurd, besluit ik mijn ‘Postvak In’ op te ruimen. Ik doe alsof het allemaal heel erg belangrijk is.
Zesenveertig, zevenenveertig, achtenveertig, negenenveertig, vijftig. Halleluja! In de zevende hemel beland probeer ik in een rechte lijn de deur te bereiken. Door de vijftig gedraaide rondjes op de bureaustoel wordt dit echter zwaar bemoeilijkt. Niet alleen mijn maag draait om, mijn blaas begint ook op te spelen. De vandaag genuttigde liters thee moeten immers ook ergens een uitgang vinden. Dit blijkt een nieuwe terugkerende bezigheid voor de rest van de dag.
Vier uur. Ik verveel me en sms een vriend of hij iets weet om mij bezig te houden. Spitsvondig antwoordt hij dat voor zulke momenten een computerprogramma is uitgevonden: Patience. Na de twaalfde mislukte poging verveelt dit kaartspelletje alweer en vertoont mijn verteringsstelsel enige vorm van achterstallig onderhoud. Tijd om te bedenken wat er vanavond op het menu staat! Een lekker recept rolt vijf minuten later uit de printer, maar daar moeten wel nog boodschappen voor worden gedaan.
Ik loop de deur uit, terwijl mijn administratie nog steeds onaangeraakt is.
“Helaas gaat dat niet meer lukken vandaag,” denk ik.
“Het was ook zo druk!”
Mijn spieren zijn opgewarmd, de rekoefeningen gedaan. Als een jonge god spring ik door de kamer, terwijl de speakers tonen van een heftig rocknummer lanceren. In mijn gedachten verandert de ruimte in een dampende poptempel met mij als middelpunt. Het publiek juicht, terwijl ik vergeet waar ik eigenlijk mee bezig had moeten zijn.
Inmiddels is het middaguur gepasseerd en heerst er een serene rust in mijn omgeving. De orde en smetteloosheid van mijn kamer werken vervreemdend. Mijn schoonmaakbeurt heeft in ieder geval zijn vruchten afgeworpen.
Tijd om voor de zesde keer vandaag mijn email te checken. De vier vorige keren leverden geen resultaat op, maar deze keer prijkt er een nieuw berichtje op mijn beeldscherm. Deze wordt meteen met veel liefde beantwoord. Ontzettend veel liefde, want ik neem er ruim een half uur de tijd voor. Nadat het bericht is gecorrigeerd, opgemaakt en met vriendelijke groet verstuurd, besluit ik mijn ‘Postvak In’ op te ruimen. Ik doe alsof het allemaal heel erg belangrijk is.
Zesenveertig, zevenenveertig, achtenveertig, negenenveertig, vijftig. Halleluja! In de zevende hemel beland probeer ik in een rechte lijn de deur te bereiken. Door de vijftig gedraaide rondjes op de bureaustoel wordt dit echter zwaar bemoeilijkt. Niet alleen mijn maag draait om, mijn blaas begint ook op te spelen. De vandaag genuttigde liters thee moeten immers ook ergens een uitgang vinden. Dit blijkt een nieuwe terugkerende bezigheid voor de rest van de dag.
Vier uur. Ik verveel me en sms een vriend of hij iets weet om mij bezig te houden. Spitsvondig antwoordt hij dat voor zulke momenten een computerprogramma is uitgevonden: Patience. Na de twaalfde mislukte poging verveelt dit kaartspelletje alweer en vertoont mijn verteringsstelsel enige vorm van achterstallig onderhoud. Tijd om te bedenken wat er vanavond op het menu staat! Een lekker recept rolt vijf minuten later uit de printer, maar daar moeten wel nog boodschappen voor worden gedaan.
Ik loop de deur uit, terwijl mijn administratie nog steeds onaangeraakt is.
“Helaas gaat dat niet meer lukken vandaag,” denk ik.
“Het was ook zo druk!”
Log in om te reageren.
