In een vlaag van opwellende mannelijkheid besloot ik mij afgelopen maand aan te melden voor een heus karakterweekend, die van mij eindelijk een echte man zou gaan maken. In eerdere jaren had ik deze voornemens altijd begroet met een heerlijke gevoel van superioriteit en cynisme, maar ik had toevallig net geluncht en was in een milde bui. Ik registreerde me als deelnemer, maakte wat geld over en was twee dagen later alles heerlijk vergeten. Totdat ik gistermiddag een mail ontving over de voorbereidingsdag van komende zaterdag.
In de mail stond een heus stel coördinaten, waarmee ik de exacte locatie voor de voorbereidingsdag kon gaan bepalen door middel van het raadplegen van mijn sextant. Maar het kon ook via Google Maps. Al snel bleek dat ik ergens aan de rand van een natuurterrein in Overijssel verwacht werd en niet aan de voet van één of ander woest gebergte of vochtig jungledal. Survival is een rekbaar begrip.
Ik was ook alvast ingedeeld in een team. Als de ware teamspeler die ik ben, had ik me hier uiteraard het meest op verheugd. Ik zal dus niet alleen drie dagen tot het uiterste op de proef gesteld gaan worden op het geestelijke en fysieke vlak, maar ook de sociale gifbeker moet en zal tot op de bodem leeggedronken worden. Met het teamlijstje op het computerscherm scande ik bliksemsnel de namen of er bekenden bij zaten. Dit was gelukkig niet het geval anders zou ik namelijk al direct door de mand vallen als knusse huismus met multifunctionele slofsokken.
In de mail was verder nog een dringende oproep om vooral geestelijk goed voorbereid het spektakel in te gaan door alvast een testosteronrijk zelfhulpboek aan te schaffen. Ja, op die manier zou ik zeker aan die 20 kilo bagage komen, die ons in het vooruitzicht was gesteld. Voor wat dit laatste betreft werd ik overigens prima op weg geholpen met een megapaklijst. Kleding, mutsen, sjaals en vreetgerei. Maar ook gasbranders met pannetje, noodtelefoonnummers, meterslange touwen en voor elk team een bijl.
Een bijl? Bij mij in de buurt? Weet de organisatie wel waar ze mee bezig zijn? Geef mij een eenvoudige schep en ik breek hem zodra hij de grond in gaat, mijn eettafel slijt zijn dagen in een wankel evenwicht omdat ik de Zweedse plaatjes niet goed begrepen had en mijn staande lamp is nog steeds niet helemaal hersteld van een iets te agressieve tenniswedstrijd op mijn derdehands Wii.
In mijn hoofd doemde direct een angstscenario op van een bijl in de linkervoet die mij een gekmakende pijn zou bezorgen, die ik dan zou stillen met het tiental paracetamol dat ook op de paklijst stond. Dat zal dan met recht een levensveranderend avontuur worden. Ik kan niet wachten
In de mail stond een heus stel coördinaten, waarmee ik de exacte locatie voor de voorbereidingsdag kon gaan bepalen door middel van het raadplegen van mijn sextant. Maar het kon ook via Google Maps. Al snel bleek dat ik ergens aan de rand van een natuurterrein in Overijssel verwacht werd en niet aan de voet van één of ander woest gebergte of vochtig jungledal. Survival is een rekbaar begrip.
Ik was ook alvast ingedeeld in een team. Als de ware teamspeler die ik ben, had ik me hier uiteraard het meest op verheugd. Ik zal dus niet alleen drie dagen tot het uiterste op de proef gesteld gaan worden op het geestelijke en fysieke vlak, maar ook de sociale gifbeker moet en zal tot op de bodem leeggedronken worden. Met het teamlijstje op het computerscherm scande ik bliksemsnel de namen of er bekenden bij zaten. Dit was gelukkig niet het geval anders zou ik namelijk al direct door de mand vallen als knusse huismus met multifunctionele slofsokken.
In de mail was verder nog een dringende oproep om vooral geestelijk goed voorbereid het spektakel in te gaan door alvast een testosteronrijk zelfhulpboek aan te schaffen. Ja, op die manier zou ik zeker aan die 20 kilo bagage komen, die ons in het vooruitzicht was gesteld. Voor wat dit laatste betreft werd ik overigens prima op weg geholpen met een megapaklijst. Kleding, mutsen, sjaals en vreetgerei. Maar ook gasbranders met pannetje, noodtelefoonnummers, meterslange touwen en voor elk team een bijl.
Een bijl? Bij mij in de buurt? Weet de organisatie wel waar ze mee bezig zijn? Geef mij een eenvoudige schep en ik breek hem zodra hij de grond in gaat, mijn eettafel slijt zijn dagen in een wankel evenwicht omdat ik de Zweedse plaatjes niet goed begrepen had en mijn staande lamp is nog steeds niet helemaal hersteld van een iets te agressieve tenniswedstrijd op mijn derdehands Wii.
In mijn hoofd doemde direct een angstscenario op van een bijl in de linkervoet die mij een gekmakende pijn zou bezorgen, die ik dan zou stillen met het tiental paracetamol dat ook op de paklijst stond. Dat zal dan met recht een levensveranderend avontuur worden. Ik kan niet wachten
Log in om te reageren.
