Een derde is weggevaagd. Een ander derde deel is gewoon weg, weg uit onze werkelijkheid zonder tastbare herinnering. En wat rest, het laatste derde deel, is niet vervuld met vreugde en overlevingsdrang. Integendeel, de gebroken restanten lijken alsof ze alleen over zijn gebleven om het verval aan te tonen, getuigen van wat was en niet meer zal zijn, van vervlogen gouden tijden.
S. en ik kijken rond. Dolende mensen met verdwaasde gezichten kijken onze kant op, maar ze zien ons niet. Gezichten die veel hebben meegemaakt en misschien daarin zijn blijven hangen. Ik heb verhalen gehoord van strijd en onmenselijkheid. Vaders die zich tegen moeders keerden, broers die niet meer gaven om hun zussen en vrienden die vijanden werden. Kinderen hielden zich ver van dit alles. Ieder zorgde voor zichzelf; ieder deed wat in zijn eigen ogen goed was.
S. en ik kijken elkaar aan. Wat hebben we hier eigenlijk te zoeken? Een uur geleden zaten we nog bij de ijssalon. Het leek toen een goed idee om hierheen te gaan. Misschien uit nieuwsgierigheid, misschien uit eerbetoon? Nu we hier zijn voelt het heel anders. We zijn deels ramptoerist, emotioneel profiterend van het onheil dat is geschied. We vervullen onze behoefte om het nieuws niet uit de krant te lezen, niet te zien op tv, maar om er te zijn, deel van uit te maken. Daarom zijn wij nu onderdeel van de situatie, als medemens - alleen zijn wij hier vrijwillig en anderen niet.
Een bewaker loopt langs en kijkt ons aan. Adelaarsogen scannen ons terwijl hij een veilige afstand houdt. S. heeft geen gevaarlijke dingen bij zich, maar ik draag een rugtas. Ik ben kennelijk goedgekeurd, want hij loopt verder. Voor de bewakers is het ook geen feest. Zij zijn hier verplicht, het is hun werk. Maar toen het opliep kregen ze het verwijt dat ze met te weinig waren en dat ze niet goed toegerust waren. Ze deden wat ze konden, maar het was niet genoeg. De fysieke rust is teruggekeerd, maar zij weten: wat ooit gebeurd is kan altijd nog een keer gebeuren. En dan moeten ze er zijn en wij zullen op ze vertrouwen.
Ik raap iets op van de grond. Toegetakeld, weggeworpen, niet meer bruikbaar. Alles is te koop tegenwoordig. Langs de muur staan wezens waarvan de naaktheid is betoond. Veertig euro. Niemand kijkt er van op. Met genoeg geld kan het heropgebouwd worden, maar wie zorgt daarvoor? Mensen en bedrijven wijzen naar elkaar. Had het niet ook voorkomen kunnen worden?
Ik voel wat op mijn schouder, een hand. Is het de bewaker, heb ik wat misdaan? Is hem duidelijk geworden dat ik hier geen plaats heb? Zal hij me met zachte dwang meevoeren, of heeft hij al gelijk drie collega's ingeschakeld? Of is het de onzichtbare hand, die ik dus wel kan voelen, de hand van het economische marktdenken? Ik draai me om en kijk opgelucht. Het is niks onzichtbaars. De hand was van S. die mij op mijn schouder had getikt. Ze gebaart dat het tijd is om weg te gaan. Ik knik.
Buiten. Zonlicht. Ik snak naar ijs. We gaan nooit meer naar de executieverkoop van de V&D.
S. en ik kijken rond. Dolende mensen met verdwaasde gezichten kijken onze kant op, maar ze zien ons niet. Gezichten die veel hebben meegemaakt en misschien daarin zijn blijven hangen. Ik heb verhalen gehoord van strijd en onmenselijkheid. Vaders die zich tegen moeders keerden, broers die niet meer gaven om hun zussen en vrienden die vijanden werden. Kinderen hielden zich ver van dit alles. Ieder zorgde voor zichzelf; ieder deed wat in zijn eigen ogen goed was.
S. en ik kijken elkaar aan. Wat hebben we hier eigenlijk te zoeken? Een uur geleden zaten we nog bij de ijssalon. Het leek toen een goed idee om hierheen te gaan. Misschien uit nieuwsgierigheid, misschien uit eerbetoon? Nu we hier zijn voelt het heel anders. We zijn deels ramptoerist, emotioneel profiterend van het onheil dat is geschied. We vervullen onze behoefte om het nieuws niet uit de krant te lezen, niet te zien op tv, maar om er te zijn, deel van uit te maken. Daarom zijn wij nu onderdeel van de situatie, als medemens - alleen zijn wij hier vrijwillig en anderen niet.
Een bewaker loopt langs en kijkt ons aan. Adelaarsogen scannen ons terwijl hij een veilige afstand houdt. S. heeft geen gevaarlijke dingen bij zich, maar ik draag een rugtas. Ik ben kennelijk goedgekeurd, want hij loopt verder. Voor de bewakers is het ook geen feest. Zij zijn hier verplicht, het is hun werk. Maar toen het opliep kregen ze het verwijt dat ze met te weinig waren en dat ze niet goed toegerust waren. Ze deden wat ze konden, maar het was niet genoeg. De fysieke rust is teruggekeerd, maar zij weten: wat ooit gebeurd is kan altijd nog een keer gebeuren. En dan moeten ze er zijn en wij zullen op ze vertrouwen.
Ik raap iets op van de grond. Toegetakeld, weggeworpen, niet meer bruikbaar. Alles is te koop tegenwoordig. Langs de muur staan wezens waarvan de naaktheid is betoond. Veertig euro. Niemand kijkt er van op. Met genoeg geld kan het heropgebouwd worden, maar wie zorgt daarvoor? Mensen en bedrijven wijzen naar elkaar. Had het niet ook voorkomen kunnen worden?
Ik voel wat op mijn schouder, een hand. Is het de bewaker, heb ik wat misdaan? Is hem duidelijk geworden dat ik hier geen plaats heb? Zal hij me met zachte dwang meevoeren, of heeft hij al gelijk drie collega's ingeschakeld? Of is het de onzichtbare hand, die ik dus wel kan voelen, de hand van het economische marktdenken? Ik draai me om en kijk opgelucht. Het is niks onzichtbaars. De hand was van S. die mij op mijn schouder had getikt. Ze gebaart dat het tijd is om weg te gaan. Ik knik.
Buiten. Zonlicht. Ik snak naar ijs. We gaan nooit meer naar de executieverkoop van de V&D.
Log in om te reageren.
