Je kent hem misschien wel: de vergelijking met het vloerkleed waarvan wij de draden aan de onderkant zien, terwijl God de bovenkant ziet en al lang weet hoe alles bedoeld is en zal worden. Op dat vloerkleed lag mijn nichtje.
Ik moest hier aan denken toen ik vrijdag op mijn nichtje Eli aan het oppassen was. Ze is pas twee en wist niet dat haar ouders weg waren gegaan en haar tante voor even hun plaats had ingenomen. Mijn nichtje was rustig gaan slapen, zich nergens bewust van. Rond 22:00 uur moest ze huilen en ging ik kijken wat er aan de hand was.
Ondanks dat ik al mijn tante-trucs uit de kast had gehaald en alle liedjes die ik kende had gezongen, bleef ze huilen. Zelfs steeds onbedaarlijker.
Ik heb haar mee naar beneden genomen zodat haar grote zus niet wakker werd, en een fles warme melk gemaakt terwijl ik haar onrustig krioelende lichaampje vasthield.
Terwijl ik haar op schoot wilde nemen, wrong ze zich uit mijn armen en ging op het vloerkleed liggen. Ze schreeuwde om haar mama.
Ik wist dat mijn zus en haar man elk moment thuis zouden komen en sprak die belofte uit, maar het leek niet bij haar binnen te komen. Of het had geen betekenis voor Eli. Want wat is 'zometeen' of 'bijna' precies? En wat hebben die woorden voor waarde als het verdriet hier en nu zo groot is, dat het haast niet te dragen lijkt en je alleen maar onbedaarlijk en wanhopig op de grond kunt liggen huilen?
Op het moment dat mijn zus binnenkwam en ze Eli in haar armen nam, hield ze op met huilen. Ze voelde zich weer veilig en geborgen.
Het lijkt me fantastisch om in de armen van Onze Vader opgevangen te worden!
Ik weet zeker dat alle tranen al gedroogd zijn nog voordat ik Hem zie.
Ik moest hier aan denken toen ik vrijdag op mijn nichtje Eli aan het oppassen was. Ze is pas twee en wist niet dat haar ouders weg waren gegaan en haar tante voor even hun plaats had ingenomen. Mijn nichtje was rustig gaan slapen, zich nergens bewust van. Rond 22:00 uur moest ze huilen en ging ik kijken wat er aan de hand was.
Ondanks dat ik al mijn tante-trucs uit de kast had gehaald en alle liedjes die ik kende had gezongen, bleef ze huilen. Zelfs steeds onbedaarlijker.
Ik heb haar mee naar beneden genomen zodat haar grote zus niet wakker werd, en een fles warme melk gemaakt terwijl ik haar onrustig krioelende lichaampje vasthield.
Terwijl ik haar op schoot wilde nemen, wrong ze zich uit mijn armen en ging op het vloerkleed liggen. Ze schreeuwde om haar mama.
Ik wist dat mijn zus en haar man elk moment thuis zouden komen en sprak die belofte uit, maar het leek niet bij haar binnen te komen. Of het had geen betekenis voor Eli. Want wat is 'zometeen' of 'bijna' precies? En wat hebben die woorden voor waarde als het verdriet hier en nu zo groot is, dat het haast niet te dragen lijkt en je alleen maar onbedaarlijk en wanhopig op de grond kunt liggen huilen?
Op het moment dat mijn zus binnenkwam en ze Eli in haar armen nam, hield ze op met huilen. Ze voelde zich weer veilig en geborgen.
Het lijkt me fantastisch om in de armen van Onze Vader opgevangen te worden!
Ik weet zeker dat alle tranen al gedroogd zijn nog voordat ik Hem zie.
Log in om te reageren.
