Lieve Heer,
U zag me zeker wel kijken, gisteren in de bus naar huis? Dat jochie, met zijn gloednieuwe speelgoed schepauto? Trots en tevreden naast zijn moeder, met die auto op schoot.
Vroeger was ik ook zo, toch? Wat is er in de tussentijd nou allemaal gebeurd dat het niet meer lukt, gewoon tevreden zijn? Waarom zijn de verlanglijstjes zoveel groter en belangrijker geworden? De kast waar de muziekinstallatie in staat is inmiddels omgetoverd tot een vreemde verzameling Leuke Elektronische- of Echt Noodzakelijke Muziekdingen, aangevuld met een grote voorraad DVD boxen van allerlei hilarische series van vroeger.
Het zal wel weer te maken hebben met het volwassen worden, en dat ik hiervan moet leren om tevreden te zijn met genoeg, ook als mijn bankrekening zegt dat er nog veel meer mogelijkheden zijn, de rijke jongeling blijft het lastig vinden.
Maar nu ik U toch schrijf is het misschien handig om toch meteen mijn lijstje nog even door te nemen met U:
Dat cabaretfestival waar ik aan mee mag doen. Erg fijn dat het gelukt is. Natuurlijk ga ik er hard mijn best voor doen. Maar het zou bijzonder fijn zijn als mijn concurrenten donderdagavond massaal geteisterd worden door sprinkhanenplagen, karbonkels, gesprongen stembanden, acute buikloop en tekstvergeetachtigheid. Plaatselijke doofheid bij het publiek mag ook. Op die manier zal mijn optreden zeker een succes worden. Voor de finale op zaterdag heb ik meneer Blatter al gevraagd om de juryleden om te kopen.
De nieuwe buurman. Leuk dat hij zich even kwam voorstellen, en dat hij meteen goed aan de slag gegaan is. Zou fijn zijn als hij ook meteen mijn tuintjes mee kan nemen met het groot onderhoud. Vóór moet er even flink gesnoeid worden, en achter graag de tegels wat ophogen met extra zand. Hij is nu immers toch al bezig, en dan kan hij tenminste ook niet meer boren in de muur bij mijn slaapkamer. Ook hier kan plaatselijke doofheid, bij mezelf in dit geval, een uitkomst bieden, dan hoor ik ook het klaagmauwen van de bejaarde huiskater en de wekker niet meer.
En dat hele daten. Daar moeten we toch ook eens naar kijken met z’n tweeën. Want hoe zat het nu toch precies, je spreekt af, dan blijf je mailen, en dan komt alles vanzelf goed, toch? Graag een inhoudelijke reactie (mag in drie punten, hoor).
Verder restten er dan nog een paar kleine dingetjes, zoals mijn eigen autootje, het doel van het leven in het algemeen en dat van een Opwekkingsconferentie in het bjizonder. Maar daar komen we zeker wel uit.
En mag ik ook zo’n schepauto? In het blauw als het kan.
U zag me zeker wel kijken, gisteren in de bus naar huis? Dat jochie, met zijn gloednieuwe speelgoed schepauto? Trots en tevreden naast zijn moeder, met die auto op schoot.
Vroeger was ik ook zo, toch? Wat is er in de tussentijd nou allemaal gebeurd dat het niet meer lukt, gewoon tevreden zijn? Waarom zijn de verlanglijstjes zoveel groter en belangrijker geworden? De kast waar de muziekinstallatie in staat is inmiddels omgetoverd tot een vreemde verzameling Leuke Elektronische- of Echt Noodzakelijke Muziekdingen, aangevuld met een grote voorraad DVD boxen van allerlei hilarische series van vroeger.
Het zal wel weer te maken hebben met het volwassen worden, en dat ik hiervan moet leren om tevreden te zijn met genoeg, ook als mijn bankrekening zegt dat er nog veel meer mogelijkheden zijn, de rijke jongeling blijft het lastig vinden.
Maar nu ik U toch schrijf is het misschien handig om toch meteen mijn lijstje nog even door te nemen met U:
Dat cabaretfestival waar ik aan mee mag doen. Erg fijn dat het gelukt is. Natuurlijk ga ik er hard mijn best voor doen. Maar het zou bijzonder fijn zijn als mijn concurrenten donderdagavond massaal geteisterd worden door sprinkhanenplagen, karbonkels, gesprongen stembanden, acute buikloop en tekstvergeetachtigheid. Plaatselijke doofheid bij het publiek mag ook. Op die manier zal mijn optreden zeker een succes worden. Voor de finale op zaterdag heb ik meneer Blatter al gevraagd om de juryleden om te kopen.
De nieuwe buurman. Leuk dat hij zich even kwam voorstellen, en dat hij meteen goed aan de slag gegaan is. Zou fijn zijn als hij ook meteen mijn tuintjes mee kan nemen met het groot onderhoud. Vóór moet er even flink gesnoeid worden, en achter graag de tegels wat ophogen met extra zand. Hij is nu immers toch al bezig, en dan kan hij tenminste ook niet meer boren in de muur bij mijn slaapkamer. Ook hier kan plaatselijke doofheid, bij mezelf in dit geval, een uitkomst bieden, dan hoor ik ook het klaagmauwen van de bejaarde huiskater en de wekker niet meer.
En dat hele daten. Daar moeten we toch ook eens naar kijken met z’n tweeën. Want hoe zat het nu toch precies, je spreekt af, dan blijf je mailen, en dan komt alles vanzelf goed, toch? Graag een inhoudelijke reactie (mag in drie punten, hoor).
Verder restten er dan nog een paar kleine dingetjes, zoals mijn eigen autootje, het doel van het leven in het algemeen en dat van een Opwekkingsconferentie in het bjizonder. Maar daar komen we zeker wel uit.
En mag ik ook zo’n schepauto? In het blauw als het kan.
Log in om te reageren.
