Zondagochtend, het is weer veel te vroeg. En ik ben weer veels te laat. Tienduizend redenen waarom ik niet op kon staan ben. Om vijf over half tien race ik naar de kerk. De dienst begint om kwart voor tien, dus ik heb nog tien minuten. Ik vlieg door het winkelcentrum, de paar vroege vogels ontwijkend. Zonder te vertragen zoef ik langs de bushalte en knik ik naar een rennende mede-kerkgangster. De koster staat al kostelijk te kijken of er nog mensen aankomen. Met een hartslag van een topfietser en een rood hoofd loop ik rustig de kerk binnen en tel mijn zegeningen dat er een stoel achteraan vrij is.
Ik schuif aan bij de mensen die al zitten. Ergens vraag ik mij af hoe het komt dat deze stoel vrij is. De stoel zit prima, hij is niet gammel, en hij was duidelijk nog niet bezet. De dame die bij de bushalte aan het rennen was gaat even later naast mij zitten en neemt de laatste vrije stoel achterin in bezit.
De preek begint, we hebben een gastpredikant uit het zuiden van Zuid-Holland. Uiteraard vertelt hij hoe blij hij is hier in onze kerk te mogen zijn en dan begint zijn driepuntspreek, onderverdeeld in driemaal drie sub-punten. Maar ik kan mij slechts op een punt focussen: het achterhoofd van mijn voor-buurman. Natuurlijk kan hij er niks aan doen dat hij een lange Nederlander is en zijn volumineuze haardos stijlvol in alle kanten heeft staan, maar hij zit wel mooi precies tussen de dominee en mijn ogen in.
Ik beweeg naar links. Een paar centimeter maar, anders kom ik in de personal space van de bushalte-renster. Het is net genoeg om met een oog de neus van de dominee te zien. Ik beweeg wat naar rechts en kan nu naast het haar van de voor-buurman ook het haar van de dominee zien. Nee, deze preek wordt het hem niet. Ik ga weer gewoon zitten en het valt me nu op dat ik wel de schaduw van de dominee kan zien. Ik zie dat hij af en toe handgebaren maakt, en dat zijn hoofd wat beweegt, maar verder is het een rustige dominee.
“En eigenlijk is het wel genoeg zo, het gaat namelijk toch om de preek?” bedenk ik me. “De preek kan ik nu goed volgen. Misschien dat Plato aan deze situatie dacht? Hij zou zeggen dat de schaduw niet genoeg is, maar dat het slechts een afspiegeling van de werkelijkheid is. Maar wij geloven niet in Plato, maar in God. En staat er niet geschreven: “Nu kijken we nog naar een schaduw, maar straks staan we oog in oog.” (1 Kor 13:12)? Dat ik de schaduw van de dominee zie, is een analogie voor dat ik God nog niet geheel kan kennen hier op aarde.”
Ik ga op in het nadenken hoe de schaduw van de dominee een afspiegeling is van het kennen van God, dat ik van de rest van de preek ik weinig meer heb meegekregen. Ik schuifel naar de koffie en neem mij voor: volgende keer wil ik een andere stoel. Volgende keer kom ik op tijd naar de kerk. Of ik neem een periscoop mee.
Ik schuif aan bij de mensen die al zitten. Ergens vraag ik mij af hoe het komt dat deze stoel vrij is. De stoel zit prima, hij is niet gammel, en hij was duidelijk nog niet bezet. De dame die bij de bushalte aan het rennen was gaat even later naast mij zitten en neemt de laatste vrije stoel achterin in bezit.
De preek begint, we hebben een gastpredikant uit het zuiden van Zuid-Holland. Uiteraard vertelt hij hoe blij hij is hier in onze kerk te mogen zijn en dan begint zijn driepuntspreek, onderverdeeld in driemaal drie sub-punten. Maar ik kan mij slechts op een punt focussen: het achterhoofd van mijn voor-buurman. Natuurlijk kan hij er niks aan doen dat hij een lange Nederlander is en zijn volumineuze haardos stijlvol in alle kanten heeft staan, maar hij zit wel mooi precies tussen de dominee en mijn ogen in.
Ik beweeg naar links. Een paar centimeter maar, anders kom ik in de personal space van de bushalte-renster. Het is net genoeg om met een oog de neus van de dominee te zien. Ik beweeg wat naar rechts en kan nu naast het haar van de voor-buurman ook het haar van de dominee zien. Nee, deze preek wordt het hem niet. Ik ga weer gewoon zitten en het valt me nu op dat ik wel de schaduw van de dominee kan zien. Ik zie dat hij af en toe handgebaren maakt, en dat zijn hoofd wat beweegt, maar verder is het een rustige dominee.
“En eigenlijk is het wel genoeg zo, het gaat namelijk toch om de preek?” bedenk ik me. “De preek kan ik nu goed volgen. Misschien dat Plato aan deze situatie dacht? Hij zou zeggen dat de schaduw niet genoeg is, maar dat het slechts een afspiegeling van de werkelijkheid is. Maar wij geloven niet in Plato, maar in God. En staat er niet geschreven: “Nu kijken we nog naar een schaduw, maar straks staan we oog in oog.” (1 Kor 13:12)? Dat ik de schaduw van de dominee zie, is een analogie voor dat ik God nog niet geheel kan kennen hier op aarde.”
Ik ga op in het nadenken hoe de schaduw van de dominee een afspiegeling is van het kennen van God, dat ik van de rest van de preek ik weinig meer heb meegekregen. Ik schuifel naar de koffie en neem mij voor: volgende keer wil ik een andere stoel. Volgende keer kom ik op tijd naar de kerk. Of ik neem een periscoop mee.
Log in om te reageren.
