Dit weekend was ik in Edinburgh op vakantie. Het is een typische Schotse stad vol met regen, heuvels, regen, koude temperaturen, en een lucht die altijd gevuld is met de hoge tonen van doedelzakken en de lage tonen van eeuwige regen. De reisgids meldde dat de mensen vriendelijk zijn, trots en Brits-beleefd (zij het dat je een Schot nooit een Brit of Engelsman moet noemen). De Britsheid heb ik geweten. Ik was bij een eetgelegenheid waar ik organische linzensoep bij de counter bestelde. De medewerkster overhandigde mij de kartonnen beker en ik bedankte haar.
"Thank you" zei ik.
"No, thank you!" antwoordde ze. Fonetisch gezien zei ze het bijna op een operatoon: "[op een neutrale monotone toon]No, thank [hier ging haar stem een afdaling in, denk aan een medium-achtbaan] yuuuuuuu [hier ging haar stem omhoog, alsof je een heuvel opfietst. Haar wenkbrauwen gingen op de toon mee omhoog] uuuuuuuu!"
Haar ogen keken mij streng aan, alsof ze wilden zeggen: "waag het niet om mij te bedanken, jij onbeschofterik, ik moet jou bedanken!". En ik had zoiets van "Um, oke, doei." Met de beker linzensoep ferm in mijn handen geklemd draaide ik me om en liep ik snel weg naar mijn tafeltje.
Toen ik aan mijn tafel zat en bijgekomen was, kwam ik tot de conclusie dat dit kennelijk een vorm van beleefdheid was. Ik stelde me voor hoe een Schot iets als een kop koffie bestelde bij de andere Schot (de volgende dialoog is vertaald uit het Schots).
"Thank you." zegt de klant-Schot.
"No, thank you!" zegt de verkoper-Schot. (voor intonatie: zie hierboven)
"I beg your pardon, but I have to thank you" kaatst de klant, "Ik verheug me op de koffie die je maakt!"
"Are you silly? I really must thank you!" antwoordt de verkoper, "Zonder jou zou ik geen geld verdienen vandaag!"
"Nah-ah, you must be mad as a hatter. I thank you!" bedankt de klant, "Drinken is een primaire levensbehoefte. Je hebt net mijn leven gered!"
Zo'n discussie zou een behoorlijke tijd kunnen duren. Na een kwartier heen en weer bedanken zouden ze een zing-battle doen.
"I really really really really really thank you!" (op de maat van Carly Rae Jepsen) zingt de klant.
"Don't you dare thank me, I must thank you!" (op de maat van Walk The Moons "Don't you dare look back") zingt de verkoper terug.
Of, als het christenen zouden zijn:
"Dank u, voor dit kopje thee,
Dank u, voor deze tent.
Dank u, o man ik wil u danken,
Dat ik danken kan!" start de klant.
En als de klant uitgezongen is, zingt de verkoper op de maat van "Wat de toekomst brengen moge":
"Wat de klant ook danken moge, hem geleidt des mijnen dank."
Mensen bedanken is goed, maar er moet wel een limiet aan zitten. Anders kom je nooit weg uit het gesprek, en straks dank je mensen meer dan je God dankt. Tot zover deze column. Bedankt voor het lezen.
"Thank you" zei ik.
"No, thank you!" antwoordde ze. Fonetisch gezien zei ze het bijna op een operatoon: "[op een neutrale monotone toon]No, thank [hier ging haar stem een afdaling in, denk aan een medium-achtbaan] yuuuuuuu [hier ging haar stem omhoog, alsof je een heuvel opfietst. Haar wenkbrauwen gingen op de toon mee omhoog] uuuuuuuu!"
Haar ogen keken mij streng aan, alsof ze wilden zeggen: "waag het niet om mij te bedanken, jij onbeschofterik, ik moet jou bedanken!". En ik had zoiets van "Um, oke, doei." Met de beker linzensoep ferm in mijn handen geklemd draaide ik me om en liep ik snel weg naar mijn tafeltje.
Toen ik aan mijn tafel zat en bijgekomen was, kwam ik tot de conclusie dat dit kennelijk een vorm van beleefdheid was. Ik stelde me voor hoe een Schot iets als een kop koffie bestelde bij de andere Schot (de volgende dialoog is vertaald uit het Schots).
"Thank you." zegt de klant-Schot.
"No, thank you!" zegt de verkoper-Schot. (voor intonatie: zie hierboven)
"I beg your pardon, but I have to thank you" kaatst de klant, "Ik verheug me op de koffie die je maakt!"
"Are you silly? I really must thank you!" antwoordt de verkoper, "Zonder jou zou ik geen geld verdienen vandaag!"
"Nah-ah, you must be mad as a hatter. I thank you!" bedankt de klant, "Drinken is een primaire levensbehoefte. Je hebt net mijn leven gered!"
Zo'n discussie zou een behoorlijke tijd kunnen duren. Na een kwartier heen en weer bedanken zouden ze een zing-battle doen.
"I really really really really really thank you!" (op de maat van Carly Rae Jepsen) zingt de klant.
"Don't you dare thank me, I must thank you!" (op de maat van Walk The Moons "Don't you dare look back") zingt de verkoper terug.
Of, als het christenen zouden zijn:
"Dank u, voor dit kopje thee,
Dank u, voor deze tent.
Dank u, o man ik wil u danken,
Dat ik danken kan!" start de klant.
En als de klant uitgezongen is, zingt de verkoper op de maat van "Wat de toekomst brengen moge":
"Wat de klant ook danken moge, hem geleidt des mijnen dank."
Mensen bedanken is goed, maar er moet wel een limiet aan zitten. Anders kom je nooit weg uit het gesprek, en straks dank je mensen meer dan je God dankt. Tot zover deze column. Bedankt voor het lezen.
Log in om te reageren.
