Afgelopen week werd er ’s avonds aangebeld. Voor de deur stond mijn, in een fraaie ruitjespyjama gestoken, buurvrouw. Of er soms bij me werd ingebroken, werd mij gevraagd. Want ze hoorde af en toe zoveel lawaai bij mij vandaan komen. Het was mij direct volkomen duidelijk.
Lieve funky vrouwen, let op, hier volgt een pijnlijke doch eerlijke vaststelling:
Een man moet af en toe iets kapot maken. Om een beetje stoom af te blazen, omdat hij ergens niet over wil praten, of gewoon omdat het kán. Kopjes, lampen, en wat je verder nog bij Blokker kunt kopen smijt hij met enige regelmaat tegen de muren van zijn domein.
Dus af en toe trek ik mij veilig terug in mijn cocon, (lees: de bijkeuken), en mep een aantal maal met zeer veel genoegen met een klauwhamer op een stuk hout of een defecte droger. Toegegeven, niet de meest constructieve manier van boosheidsbeleving, maar, naar mijn bescheiden mening, een stuk minder destructief dan oudtestamentische afrossingen met ezelskaken, of het keilen van kinderhoofdjes tegen rotsformaties. Zo bén ik nu eenmaal.
Maar mevrouw buurvrouw was dus blijkbaar niet echt te spreken van mijn met veel passie uitgevoerde ‘kluswerkzaamheden’. Met een spottende blik hoorde ze vervolgens mijn stamelende schuldbelijdenis aan en verdween enkele minuten later triomfantelijk in haar woning. Eens te meer had de zachte vrouwelijkheid het gewonnen van de ruwe barbaarsheid van de man.
Is er nog ruimte voor een cursus woedebeheersing op de Single conferentie?
Lieve funky vrouwen, let op, hier volgt een pijnlijke doch eerlijke vaststelling:
Een man moet af en toe iets kapot maken. Om een beetje stoom af te blazen, omdat hij ergens niet over wil praten, of gewoon omdat het kán. Kopjes, lampen, en wat je verder nog bij Blokker kunt kopen smijt hij met enige regelmaat tegen de muren van zijn domein.
Dus af en toe trek ik mij veilig terug in mijn cocon, (lees: de bijkeuken), en mep een aantal maal met zeer veel genoegen met een klauwhamer op een stuk hout of een defecte droger. Toegegeven, niet de meest constructieve manier van boosheidsbeleving, maar, naar mijn bescheiden mening, een stuk minder destructief dan oudtestamentische afrossingen met ezelskaken, of het keilen van kinderhoofdjes tegen rotsformaties. Zo bén ik nu eenmaal.
Maar mevrouw buurvrouw was dus blijkbaar niet echt te spreken van mijn met veel passie uitgevoerde ‘kluswerkzaamheden’. Met een spottende blik hoorde ze vervolgens mijn stamelende schuldbelijdenis aan en verdween enkele minuten later triomfantelijk in haar woning. Eens te meer had de zachte vrouwelijkheid het gewonnen van de ruwe barbaarsheid van de man.
Is er nog ruimte voor een cursus woedebeheersing op de Single conferentie?
Log in om te reageren.
