Vroeger hield ik van witte chocola. En van alles wat naar vanille en kokos rook. En van schilderijtjes met huilende zigeunermeisjes. Na een verzadiging van dit alles zwicht ik nu voor andere geuren en smaken en kunstvormen. Inmiddels al jarenlang. Alleen mijn omgeving heeft zich niet helemaal mee ontwikkeld.
Vooral die vanille en kokos blijven me hardnekkig achtervolgen. Bij bijna elke verjaardag of ander cadeau-gelegenheidsmoment krijg ik wel iets in dit geur-genre, waarbij de douchegels en bodylotions overheersen. Met de begeleidende tekst: “Ik wist niet precies wat ik moest kopen, dus ik dacht, ik doe maar iets met vanille/ kokos, dat is altijd goed toch?!”
En ik blijf maar beleefdheidsgetrouw: ‘ja hoor, lekker’, zeggen, waardoor ik na elke verjaardag weer een periode lang noodgedwongen naar vanille of kokos ruik. Of een combi van beide. Datzelfde geldt voor de witte chocola. Als kind en tiener vond ik dit superlekker, nu vind ik het veel te zoet. Ondanks verschillende subtiele hints, kiezen mensen nog altijd collectief voor wit als ze me chocola geven.
Wat betreft de huilende-zigeunermeisjes-schilderijtjes: Ik heb deze een periode lang verzameld. Maar door gebleken schaarste - mijn collectie is blijven steken op vier –ben ik daar een paar jaar geleden mee gestopt. Daarbij komt dat ik wat meer vrolijkheid in huis wilde. En hoewel er inmiddels nog maar één exemplaar aan de muur hangt, blijven mensen me zien als verzamelaar van. En krijg ik nog regelmatig te horen dat ze voor me hebben gezocht op rommelmarken en in kringloopwinkels.
En ja, ergens wil ik mijn nieuwe voorkeuren op gebied van geur, chocola en schilderijen wel prijs geven, maar gezien mijn wisselende smaak: ik durf niet zo goed.
Vooral die vanille en kokos blijven me hardnekkig achtervolgen. Bij bijna elke verjaardag of ander cadeau-gelegenheidsmoment krijg ik wel iets in dit geur-genre, waarbij de douchegels en bodylotions overheersen. Met de begeleidende tekst: “Ik wist niet precies wat ik moest kopen, dus ik dacht, ik doe maar iets met vanille/ kokos, dat is altijd goed toch?!”
En ik blijf maar beleefdheidsgetrouw: ‘ja hoor, lekker’, zeggen, waardoor ik na elke verjaardag weer een periode lang noodgedwongen naar vanille of kokos ruik. Of een combi van beide. Datzelfde geldt voor de witte chocola. Als kind en tiener vond ik dit superlekker, nu vind ik het veel te zoet. Ondanks verschillende subtiele hints, kiezen mensen nog altijd collectief voor wit als ze me chocola geven.
Wat betreft de huilende-zigeunermeisjes-schilderijtjes: Ik heb deze een periode lang verzameld. Maar door gebleken schaarste - mijn collectie is blijven steken op vier –ben ik daar een paar jaar geleden mee gestopt. Daarbij komt dat ik wat meer vrolijkheid in huis wilde. En hoewel er inmiddels nog maar één exemplaar aan de muur hangt, blijven mensen me zien als verzamelaar van. En krijg ik nog regelmatig te horen dat ze voor me hebben gezocht op rommelmarken en in kringloopwinkels.
En ja, ergens wil ik mijn nieuwe voorkeuren op gebied van geur, chocola en schilderijen wel prijs geven, maar gezien mijn wisselende smaak: ik durf niet zo goed.
Log in om te reageren.
