Vorige week (31 juli) galmde het nieuws rond dat er weer pepernoten te koop zijn: de Jumbo in Appingedam zou dit jaar de eerste zijn. Iedereen die ik sprak hierover had er wel een reactie op. De een vond het volkomen abject, een ander heel erg slim van de winkel, en een derde persoon leek het gewoon erg lekker. Volkomen impulsief (als single kan je dat) besloot ik het op me te nemen om te gaan onderzoeken of het nieuwsbericht waar was.
In alle vroegte vertrok ik undercover (dus gewoon als toerist). De NS probeerde me nog te verhinderen door een seinstoring in Utrecht en werkzaamheden tussen Assen en Groningen, maar ik liet me niet treineren. Toen ik eenmaal langs namen als Sauwerd, Bedum en Stedum reed wist ik dat dit het Hoge Noorden was. Niet dat het koud en guur was, integendeel: een kerk lokte mensen met de belofte dat het binnen 20 graden en koel was, terwijl het buiten wel 30 graden heet was.
Ik banjerde de lege en hete straten van Appingedam door. De Albert Heijn liet ik rechts liggen (links waren huizen) en aan een verlaten plein waar alleen drie vissers in de stadsvijver visten lonkte de Jumbo. Halloooo pepernoten! Maar helaas. Ik heb gezocht en gevraagd, geboeid en belaagd, maar er waren geen pepernoten te koop. Ik herhaal: de Jumbo in Appingedam verkoopt géén pepernoten. Helemaal voor niets was mijn tocht echter niet, want ze hadden wel kruidnoten te koop, dus daar heb ik maar gelijk twee kilo van gekocht. December is tenslotte nog heel ver weg.
Op de terugweg ontdekte ik in de trein dat midzomerse kruidnoten een magische kracht hebben. Ze zijn behoorlijk lekker, ook in de zomer. Maar nog beter: het zijn ook heerlijke contactleggers. Een conducteur kon ik weer laten lachen met een kruidnoot. Met een charmante dame kon ik een goed gesprek aanknopen over kruidnoten. En ook al at ze ze niet (ze zei dat ze gluten had, maar volgens mij heeft ze dat juist niet), ze zwaaide wel enthousiast toen ze de trein verliet.
Toen ik weer alleen was, las ik verder in “The fault in our stars”, terwijl mijn handen graaiden naar kruidnoten. In dit boek komen nogal wat levensvragen langs, zodat ik nu met existentieel beladen kruidnoten in mijn maag zit. En die kruidnoten bestaan zeker: abject, maar lekker.
In alle vroegte vertrok ik undercover (dus gewoon als toerist). De NS probeerde me nog te verhinderen door een seinstoring in Utrecht en werkzaamheden tussen Assen en Groningen, maar ik liet me niet treineren. Toen ik eenmaal langs namen als Sauwerd, Bedum en Stedum reed wist ik dat dit het Hoge Noorden was. Niet dat het koud en guur was, integendeel: een kerk lokte mensen met de belofte dat het binnen 20 graden en koel was, terwijl het buiten wel 30 graden heet was.
Ik banjerde de lege en hete straten van Appingedam door. De Albert Heijn liet ik rechts liggen (links waren huizen) en aan een verlaten plein waar alleen drie vissers in de stadsvijver visten lonkte de Jumbo. Halloooo pepernoten! Maar helaas. Ik heb gezocht en gevraagd, geboeid en belaagd, maar er waren geen pepernoten te koop. Ik herhaal: de Jumbo in Appingedam verkoopt géén pepernoten. Helemaal voor niets was mijn tocht echter niet, want ze hadden wel kruidnoten te koop, dus daar heb ik maar gelijk twee kilo van gekocht. December is tenslotte nog heel ver weg.
Op de terugweg ontdekte ik in de trein dat midzomerse kruidnoten een magische kracht hebben. Ze zijn behoorlijk lekker, ook in de zomer. Maar nog beter: het zijn ook heerlijke contactleggers. Een conducteur kon ik weer laten lachen met een kruidnoot. Met een charmante dame kon ik een goed gesprek aanknopen over kruidnoten. En ook al at ze ze niet (ze zei dat ze gluten had, maar volgens mij heeft ze dat juist niet), ze zwaaide wel enthousiast toen ze de trein verliet.
Toen ik weer alleen was, las ik verder in “The fault in our stars”, terwijl mijn handen graaiden naar kruidnoten. In dit boek komen nogal wat levensvragen langs, zodat ik nu met existentieel beladen kruidnoten in mijn maag zit. En die kruidnoten bestaan zeker: abject, maar lekker.
Log in om te reageren.
