Van mijn ouders heb ik het niet meegekregen: mijn reislust. Verder dan Zeeland en Limburg ben ik met hen nooit gekomen. En als kind leek ik met mijn heimwee- menig logeerpartij bij mijn buurmeisje eindigde vroegtijdig – niet echt een potentieel reiziger. Toch wilde iets in mij op latere leeftijd heel graag de wereld verkennen. Steeds een nieuw stukje.
Door de jaren heen heb ik inmiddels al een heel aantal landen en continenten bezocht. Als enige reislustige in het gezin, ben ik regelmatig bevraagd op mijn motieven. Waarom? Waarom zo ver weg? Waarom alleen? Ik kon en kan niet altijd een bevredigend antwoord geven. Iets in mij wil het. Het trekt. Nieuwsgierigheid. Het avontuur. Vrijheid. Nieuwe mensen ontmoeten.
En ja: terugkijkend heb ik misschien ook weleens ‘verkeerde’ motieven gehad. Gedacht dat het ver weg allemaal beter was. Of dat ik dan daar en daar niet tegenaan zou lopen. Maar ver weg van huis, ben ik regelmatig behoorlijk met mezelf geconfronteerd geweest. Ik heb mijn mooiste momenten beleefd op reis, maar soms ook hele moeilijke.
Ik denk dat ik op elke reis alleen wel een keer in tranen in een internetcafé een mailtje naar het thuisfront heb getypt. Ook heb ik mijn eerste nacht op een hard bed in een hostel, of rondlopend in een vreemde stad waar ik nog niemand kende, regelmatig gedacht: ‘Wat doe ik hier?’ ‘Waarom wilde ik dit zo graag?’ Maar eenmaal geacclimatiseerd, snapte ik het altijd weer precies. Hoewel, niet altijd…
Zo heb ik eens een periode doorgebracht in de middle of nowhere in Zuid-Afrika. Vrijwilligerswerk waarbij ik elke dag om 6 uur ’s morgens moest opstaan. Eén keer in de week kon ik op internet, in het dichtstbijzijnde dorp, anderhalf uur rijden. Ik vond het werk niet leuk en met de vrouw met wie ik samenwerkte klikte het niet. Op een gegeven moment was ik de nachtjes aan het aftellen.
Toch had ik geen spijt. Ik wilde het graag en als ik niet was geweest, had ik het nu nog steeds gewild. En soms kan het tegenvallen. Dat is het risico van reizen. Maar dat risico: dat wil ik graag blijven nemen.
Door de jaren heen heb ik inmiddels al een heel aantal landen en continenten bezocht. Als enige reislustige in het gezin, ben ik regelmatig bevraagd op mijn motieven. Waarom? Waarom zo ver weg? Waarom alleen? Ik kon en kan niet altijd een bevredigend antwoord geven. Iets in mij wil het. Het trekt. Nieuwsgierigheid. Het avontuur. Vrijheid. Nieuwe mensen ontmoeten.
En ja: terugkijkend heb ik misschien ook weleens ‘verkeerde’ motieven gehad. Gedacht dat het ver weg allemaal beter was. Of dat ik dan daar en daar niet tegenaan zou lopen. Maar ver weg van huis, ben ik regelmatig behoorlijk met mezelf geconfronteerd geweest. Ik heb mijn mooiste momenten beleefd op reis, maar soms ook hele moeilijke.
Ik denk dat ik op elke reis alleen wel een keer in tranen in een internetcafé een mailtje naar het thuisfront heb getypt. Ook heb ik mijn eerste nacht op een hard bed in een hostel, of rondlopend in een vreemde stad waar ik nog niemand kende, regelmatig gedacht: ‘Wat doe ik hier?’ ‘Waarom wilde ik dit zo graag?’ Maar eenmaal geacclimatiseerd, snapte ik het altijd weer precies. Hoewel, niet altijd…
Zo heb ik eens een periode doorgebracht in de middle of nowhere in Zuid-Afrika. Vrijwilligerswerk waarbij ik elke dag om 6 uur ’s morgens moest opstaan. Eén keer in de week kon ik op internet, in het dichtstbijzijnde dorp, anderhalf uur rijden. Ik vond het werk niet leuk en met de vrouw met wie ik samenwerkte klikte het niet. Op een gegeven moment was ik de nachtjes aan het aftellen.
Toch had ik geen spijt. Ik wilde het graag en als ik niet was geweest, had ik het nu nog steeds gewild. En soms kan het tegenvallen. Dat is het risico van reizen. Maar dat risico: dat wil ik graag blijven nemen.
Log in om te reageren.
