Een tijdje geleden ben ik gestart met hardlopen. Niet omdat ik dat nu zo leuk vind - van punt A naar punt A rennen is niet behoorlijk zinnig en als je per sé een ommetje om moet doen, dan is het makkelijker om met de fiets of auto te gaan, tenzij je in of bij een supermagneet reist. Het is ook niet omdat ik zweet nu geweldig vind, of omdat ik graag staarwedstrijden tegen schapen houd (met hun intimiderende eeuwige gekauw). Nee, sorry, het is heel praktisch: ik loop om calorieën te verbranden, zodat ik weer zorgeloos een paar latte's met siroop en slagroom kan eten. IJdelheid en eet/drinklust vergen nu eenmaal offers.
Een van mijn eerste keren liep ik op een dijk, zo een waar je al van mijlenver een stip ziet aankomen. Dat kan bijvoorbeeld fietser zijn, een raket in slow-motion, een skeeleraar, een wilde hond of een hardloper (of combinatie daarvan, zoals een wilde raket op skeelers, voorgetrokken door een hardlopende fietser, in slow-motion). In dit geval was het een hardloper. Langzaam zag ik hem groter worden. Hij, high-techsportkleding met verborgen hartslaganalyseprogramma's, zag er professioneler uit dan ik, bijeengeraapt kloffie. En toch was er iets wat ons verbond. Was het het aanpalende asfalt, de zengende zon, of iets er tussenin? Langzaam begon het me te dagen dat het waarschijnlijk beleefd zou zijn om hem te groeten. Maar hoe?
Ik kon natuurlijk het probleem ontkennen door langs de kant van de weg te staan en te doen alsof ik een boom was, maar dan zou ik grappen dat ik zo langzaam loop dat ik wortel schiet. Aan de andere kant kon ik wild met mijn armen wapperen en een poging doen om hem een bearhug te geven met een aanloop van 400 meter, maar ik zou waarschijnlijk over een boomwortel struikelen en in de sloot tuimelen.
Zonder genade kwam hij dichterbij. Afslaan kon niet meer. Een waardige blik en pas ophoudend overwoog ik mijn opties. 100 meter... 50 meter... 30 meter... Onze blikken kruisten elkaar, in het midden latend of het degens of confettiregens waren. 20 meter...
Onhandig gaf ik hem een knik met mijn hoofd. Dat, of mijn nekspieren trokken zich aan een kant opeens samen. Hij knikte nauwelijks zichtbaar en stak zijn wijsvinger lichtjes op. En toen was hij mij voorbij en ik wist: hardlopers, ik hoor er bij.
Een van mijn eerste keren liep ik op een dijk, zo een waar je al van mijlenver een stip ziet aankomen. Dat kan bijvoorbeeld fietser zijn, een raket in slow-motion, een skeeleraar, een wilde hond of een hardloper (of combinatie daarvan, zoals een wilde raket op skeelers, voorgetrokken door een hardlopende fietser, in slow-motion). In dit geval was het een hardloper. Langzaam zag ik hem groter worden. Hij, high-techsportkleding met verborgen hartslaganalyseprogramma's, zag er professioneler uit dan ik, bijeengeraapt kloffie. En toch was er iets wat ons verbond. Was het het aanpalende asfalt, de zengende zon, of iets er tussenin? Langzaam begon het me te dagen dat het waarschijnlijk beleefd zou zijn om hem te groeten. Maar hoe?
Ik kon natuurlijk het probleem ontkennen door langs de kant van de weg te staan en te doen alsof ik een boom was, maar dan zou ik grappen dat ik zo langzaam loop dat ik wortel schiet. Aan de andere kant kon ik wild met mijn armen wapperen en een poging doen om hem een bearhug te geven met een aanloop van 400 meter, maar ik zou waarschijnlijk over een boomwortel struikelen en in de sloot tuimelen.
Zonder genade kwam hij dichterbij. Afslaan kon niet meer. Een waardige blik en pas ophoudend overwoog ik mijn opties. 100 meter... 50 meter... 30 meter... Onze blikken kruisten elkaar, in het midden latend of het degens of confettiregens waren. 20 meter...
Onhandig gaf ik hem een knik met mijn hoofd. Dat, of mijn nekspieren trokken zich aan een kant opeens samen. Hij knikte nauwelijks zichtbaar en stak zijn wijsvinger lichtjes op. En toen was hij mij voorbij en ik wist: hardlopers, ik hoor er bij.
Log in om te reageren.
