Het briefje met aantekeningen ligt voor me. Een ongelinieerd wit vel, vol met losse zinnen, uitroeptekens, doorgekraste woorden en hier en daar een omcirkeling. Een houvast voor de boodschap die ik zo meteen ga brengen. Slecht nieuws brengen is lastig, dus dat kan maar beter goed voorbereid.
Ik ken het gevoel van de boodschap: ‘Ik wil het hierbij laten’. Ik weet wat voor rotgevoel het kan geven, maar ook dat dat het risico is van daten. Maar het komt in dit geval waarschijnlijk wat onverwacht. Dus daarom moet ik het voor mijn idee goed onderbouwen. Zodat de andere kant niet met te veel vraagtekens achterblijft.
Misschien ben ik wel wat doorgeslagen in mijn voorbereiding, realiseer ik me, als ik het geheel nog even overlees. Ik heb zelfs argumenten geformuleerd, voor het geval ik mezelf moet verdedigen. Maar ja, het zal vast te maken hebben met een eerdere ervaring van jaren geleden. Daarbij moest de ander het doen met een vaag verhaal en moest ik mijn keuze met hand en tand verdedigen.
Bij het intoetsen van het nummer, omcirkel ik nog snel drie kernwoorden. Na een ‘Hoe-was- je dag-over-en-weer’, zoek ik naar een aanleiding om te vertellen wat ik wil. Die is er niet. Ik aarzel. Wil bijna mijn boodschap bewaren voor een volgende keer. Maar bedenk me. Zonder verdere aanloop, zeg ik waarvoor ik bel. “Ik wil ons contact geen vervolg geven.” Een stilte volgt. Een pijnlijke stilte. Gevolgd door de woorden: “Dat snap ik niet. Het was zo leuk.” Ik hoor de teleurstelling.
Van mijn kant volgt ook een stilte. Mijn goede voorbereiding ten spijt: ik weet niet wat ik moet zeggen. Niks op het briefje lijkt meer relevant. Dan zeg ik toch maar wat. Het wordt een wat onsamenhangend verhaal waarin de woorden twijfel en gevoel regelmatig terugkeren. Ik vraag nog of het duidelijk is. De andere kant zegt dat het er weinig meer toe doet. Het gesprek duurt niet lang meer. Ik hang op. Ik voel me rot. Ik snap weer waarom mensen slecht nieuws liever schriftelijk brengen.
Ik ken het gevoel van de boodschap: ‘Ik wil het hierbij laten’. Ik weet wat voor rotgevoel het kan geven, maar ook dat dat het risico is van daten. Maar het komt in dit geval waarschijnlijk wat onverwacht. Dus daarom moet ik het voor mijn idee goed onderbouwen. Zodat de andere kant niet met te veel vraagtekens achterblijft.
Misschien ben ik wel wat doorgeslagen in mijn voorbereiding, realiseer ik me, als ik het geheel nog even overlees. Ik heb zelfs argumenten geformuleerd, voor het geval ik mezelf moet verdedigen. Maar ja, het zal vast te maken hebben met een eerdere ervaring van jaren geleden. Daarbij moest de ander het doen met een vaag verhaal en moest ik mijn keuze met hand en tand verdedigen.
Bij het intoetsen van het nummer, omcirkel ik nog snel drie kernwoorden. Na een ‘Hoe-was- je dag-over-en-weer’, zoek ik naar een aanleiding om te vertellen wat ik wil. Die is er niet. Ik aarzel. Wil bijna mijn boodschap bewaren voor een volgende keer. Maar bedenk me. Zonder verdere aanloop, zeg ik waarvoor ik bel. “Ik wil ons contact geen vervolg geven.” Een stilte volgt. Een pijnlijke stilte. Gevolgd door de woorden: “Dat snap ik niet. Het was zo leuk.” Ik hoor de teleurstelling.
Van mijn kant volgt ook een stilte. Mijn goede voorbereiding ten spijt: ik weet niet wat ik moet zeggen. Niks op het briefje lijkt meer relevant. Dan zeg ik toch maar wat. Het wordt een wat onsamenhangend verhaal waarin de woorden twijfel en gevoel regelmatig terugkeren. Ik vraag nog of het duidelijk is. De andere kant zegt dat het er weinig meer toe doet. Het gesprek duurt niet lang meer. Ik hang op. Ik voel me rot. Ik snap weer waarom mensen slecht nieuws liever schriftelijk brengen.
Log in om te reageren.
