(Struikel niet over alle dingen in deze column. Ze komen vast ooit nog ’s van pas. Of zijn eigenlijk heel erg handig.)
“Willen jij en je huisgenootje deze plastic tas nog bewaren?” zegt K., één van m’n verjaardagsgasten, nadat-ie me een fijne fles wijn heeft gegeven, die nooit opkomt, natuurlijk.
“Ehm, ja, doe maar,” zeg ik verbaasd, “We recyclen inderdaad plastic tasjes hier, hoe wist je dat?”
“Oh, dat vond ik echt iets voor jullie.”
Serieus? Meent-ie dat nou? ’t Valt toch wel mee? Ik ken mensen die echt zoveel meer bewaren…
M’n oma bewaarde alles. M’n opa begint er maar niet aan om die hele nalatenschap op te ruimen, want als ik zeg alles, bedoel ik ook echt alles-alles. Rekeningen uit 1951. Deeltjes van een gratis huishoudencyclopedie, Vraagbaak Voor De Vrouw, die je kennelijk gratis bij zeep van Lever’s Zeep-Maatschappij N.V. kreeg. De laarzen van m’n moeder toen die nog student was. (Deed nooit haar eigen kleren weg, en die van m’n moeder en m’n opa trouwens ook niet). Een megagrote, lelijke babypop, ook van m’n moeder geweest, waar ik als peuter ooit een mondje in heb geknipt. M’n moeder heeft ‘m ooit stiekem weggegooid. De oorlog overleefd, ja, dat klopt, maar niet iedereen van die generatie bewaart oude handleidingen voor “electrische handmixers” die ’t niet meer doen...
Bij m’n ouders is ’t minder erg. Gelukkig maar, anders zou ik al op m’n 5de uit huis zijn gegaan. “En ’t komt ook omdat we eerst in zo’n grote pastorie woonden, en nu in zo’n kleine” zegt m’n moeder altijd, en dan antwoord ik “en in die kleine wonen jullie ook al 19 jaar.” Bijvoorbeeld: de broodbakmachine waarvan dat kneed-dingetje al jarenlang zoek is. Hij staat naast de nieuwe broodbakmachine te hopen dat het kneeddingetje ooit de weg terug vindt, want wat het huis zoekmaakt, geeft het huis ook terug. Ooit. Hopelijk voordat ik naar ’t bejaardentehuis ga. Één van de vele dingen op zolder: de koekoeksklok, die nooit meer “koekoek” zegt totdat we eindelijk een keer ergens een betrouwbare koekoeksklokmaker vinden die ‘m kan repareren. Oh ja, en die miljarden jampotjes in de voorraadkast. Voor zelfgemaakte frambozenjam, die we nooit meer maken, omdat we het te druk hebben om de frambozen te plukken, voordat de merels dat doen.
Geen wonder dat m’n bureau vaak vol ligt met dingen als single oorbellen, single sokken, knopen waarvan ik niet weet bij welk kledingsstuk het hoort, een foldertje dat ik nog steeds in ’t vakantieboek moet plakken, en onder m’n bureau paar schoenen met zulke gaten in de zolen dat als het regent m’n sokken doorweekt raken.
Na afloop van m’n feestje doen m’n huisgenootje en ik gezellig samen de afwas en ruimen we op.
“Is ’t goed als ik die plastic bak van ’t sorbetijs in onze ‘tas voor plastic’ doe?” vraag ik aan m’n huisgenootje. “Ehm, geef maar liever hier, dan was ik ‘m af, is handig om te bewaren,” zegt zij.
“Please,” roep ik “We hebben er al veel te veel, alle keukenkastjes staan vol, we hebben meer etensbakjes dan eten!”
“Ja maar” protesteert zij “Wie wat bewaart...“
Ik: “Wie wat bewaart, heeft vooral heel, heel, heel veel rommel.”
“Willen jij en je huisgenootje deze plastic tas nog bewaren?” zegt K., één van m’n verjaardagsgasten, nadat-ie me een fijne fles wijn heeft gegeven, die nooit opkomt, natuurlijk.
“Ehm, ja, doe maar,” zeg ik verbaasd, “We recyclen inderdaad plastic tasjes hier, hoe wist je dat?”
“Oh, dat vond ik echt iets voor jullie.”
Serieus? Meent-ie dat nou? ’t Valt toch wel mee? Ik ken mensen die echt zoveel meer bewaren…
M’n oma bewaarde alles. M’n opa begint er maar niet aan om die hele nalatenschap op te ruimen, want als ik zeg alles, bedoel ik ook echt alles-alles. Rekeningen uit 1951. Deeltjes van een gratis huishoudencyclopedie, Vraagbaak Voor De Vrouw, die je kennelijk gratis bij zeep van Lever’s Zeep-Maatschappij N.V. kreeg. De laarzen van m’n moeder toen die nog student was. (Deed nooit haar eigen kleren weg, en die van m’n moeder en m’n opa trouwens ook niet). Een megagrote, lelijke babypop, ook van m’n moeder geweest, waar ik als peuter ooit een mondje in heb geknipt. M’n moeder heeft ‘m ooit stiekem weggegooid. De oorlog overleefd, ja, dat klopt, maar niet iedereen van die generatie bewaart oude handleidingen voor “electrische handmixers” die ’t niet meer doen...
Bij m’n ouders is ’t minder erg. Gelukkig maar, anders zou ik al op m’n 5de uit huis zijn gegaan. “En ’t komt ook omdat we eerst in zo’n grote pastorie woonden, en nu in zo’n kleine” zegt m’n moeder altijd, en dan antwoord ik “en in die kleine wonen jullie ook al 19 jaar.” Bijvoorbeeld: de broodbakmachine waarvan dat kneed-dingetje al jarenlang zoek is. Hij staat naast de nieuwe broodbakmachine te hopen dat het kneeddingetje ooit de weg terug vindt, want wat het huis zoekmaakt, geeft het huis ook terug. Ooit. Hopelijk voordat ik naar ’t bejaardentehuis ga. Één van de vele dingen op zolder: de koekoeksklok, die nooit meer “koekoek” zegt totdat we eindelijk een keer ergens een betrouwbare koekoeksklokmaker vinden die ‘m kan repareren. Oh ja, en die miljarden jampotjes in de voorraadkast. Voor zelfgemaakte frambozenjam, die we nooit meer maken, omdat we het te druk hebben om de frambozen te plukken, voordat de merels dat doen.
Geen wonder dat m’n bureau vaak vol ligt met dingen als single oorbellen, single sokken, knopen waarvan ik niet weet bij welk kledingsstuk het hoort, een foldertje dat ik nog steeds in ’t vakantieboek moet plakken, en onder m’n bureau paar schoenen met zulke gaten in de zolen dat als het regent m’n sokken doorweekt raken.
Na afloop van m’n feestje doen m’n huisgenootje en ik gezellig samen de afwas en ruimen we op.
“Is ’t goed als ik die plastic bak van ’t sorbetijs in onze ‘tas voor plastic’ doe?” vraag ik aan m’n huisgenootje. “Ehm, geef maar liever hier, dan was ik ‘m af, is handig om te bewaren,” zegt zij.
“Please,” roep ik “We hebben er al veel te veel, alle keukenkastjes staan vol, we hebben meer etensbakjes dan eten!”
“Ja maar” protesteert zij “Wie wat bewaart...“
Ik: “Wie wat bewaart, heeft vooral heel, heel, heel veel rommel.”
Log in om te reageren.
