Met een luide knal, of juist langzaam sissend: de zoveelste lekke band deze week.
Met alle eerste klassen maken we een heuse excursie naar het natuurpark waar Echte Wilde Dieren te vinden zijn. Vijftig opgeschoten leerlingen, vier docenten, en fietstassen vol gereedschap, EHBO koffer en bandenplaksets. Voor elke kilometer asfalt krijg je drie probleempjes terug. Slippende ADHDers, autistisch georiënteerde kids die MOETEN zigzaggen over het fietspad, en meer van dat soort dingen.
“Nee, de elanden mag je niet voeren”. “Nee, bevers zijn geen otters”. “Tuurlijk doet schrikdraad pijn”. “De ijsjes in het restaurant zijn niet gratis”, “het gastenboek in het bezoekerscentrum is niet voor schuttingwoorden bedoeld”. De wondere wereld van het onderwijs blijft me verbazen. Terwijl ik plukken kinderen uit de elektrische safari rondrit bus haal merk ik dat mijn geestelijke balans sneller uit mijn zalig zieltje stroomt dan de wind uit de gesprongen binnenband. De neiging om de ‘lieve, spontane’ kinderen door middel van een welgerichte duw tegen het fietsstuur in de brandnetelberm of stinksloot te sturen wordt steeds moeilijker te onderdrukken.
En terwijl de aanwezige biologiedocentes bij terugkeer in de warme school nog vol goede moed met een bak koffie de reeds gemaakte excursies met veel enthousiasme beoordelen en alvast evalueren, zinkt mijn laatste restje sociaal wenselijk gedrag door de gootsteen. De druk van de naderende deadline voelend trek ik me terug in het verlaten lokaal, bij het aquarium. De vissen, funky of gewoon, hebben voedsel nodig, en ik geef het ze. Soms bitter, dan weer zoet, Spottercolumn, doe ons goed!
Met alle eerste klassen maken we een heuse excursie naar het natuurpark waar Echte Wilde Dieren te vinden zijn. Vijftig opgeschoten leerlingen, vier docenten, en fietstassen vol gereedschap, EHBO koffer en bandenplaksets. Voor elke kilometer asfalt krijg je drie probleempjes terug. Slippende ADHDers, autistisch georiënteerde kids die MOETEN zigzaggen over het fietspad, en meer van dat soort dingen.
“Nee, de elanden mag je niet voeren”. “Nee, bevers zijn geen otters”. “Tuurlijk doet schrikdraad pijn”. “De ijsjes in het restaurant zijn niet gratis”, “het gastenboek in het bezoekerscentrum is niet voor schuttingwoorden bedoeld”. De wondere wereld van het onderwijs blijft me verbazen. Terwijl ik plukken kinderen uit de elektrische safari rondrit bus haal merk ik dat mijn geestelijke balans sneller uit mijn zalig zieltje stroomt dan de wind uit de gesprongen binnenband. De neiging om de ‘lieve, spontane’ kinderen door middel van een welgerichte duw tegen het fietsstuur in de brandnetelberm of stinksloot te sturen wordt steeds moeilijker te onderdrukken.
En terwijl de aanwezige biologiedocentes bij terugkeer in de warme school nog vol goede moed met een bak koffie de reeds gemaakte excursies met veel enthousiasme beoordelen en alvast evalueren, zinkt mijn laatste restje sociaal wenselijk gedrag door de gootsteen. De druk van de naderende deadline voelend trek ik me terug in het verlaten lokaal, bij het aquarium. De vissen, funky of gewoon, hebben voedsel nodig, en ik geef het ze. Soms bitter, dan weer zoet, Spottercolumn, doe ons goed!
Log in om te reageren.
