De molen was net nog goed waar te nemen.
Nu is het een silhouet dat is opgelost.
Alles lost op.
De mist hangt laag.
Dan dikker, dan dunner.
Alsof ik door een dik gordijn heen rijd.
Door de schemerwereld.
Met mijn 17 inch banden door de wolken rijd.
Het asfalt dat onder de wielen door glijdt, zegt me dat ik niet door de lucht koers, maar gewoon op aarde ben.
De achterlichten van de bestuurder voor me en de reflecterende hectometerpaaltjes houden me scherp.
Alles is er nog wel.
Maar het is niet meer te zien.
Het is vijftien graden onder nul.
De ruitenwissers schrapen de sneeuwvlokken van mijn autoruit.
Ik noem het hypno-sneeuw.
De vlokken maken me draaierig – slaan telkens met dezelfde spiralende beweging in.
Twijfel zelfs of ik verder moet rijden.
Waag het er maar op.
Koplampen ploegen door het koude witte hemelpoeder.
Miles Davis klinkt zachtjes uit mijn radio.
De trompet.
Zijn ingehouden lyrische speelstijl met de lange stiltes tussen de melodische frasen.
Mooi.
Koude Mist.
Ook in mijn ziel.
Voel soms de kilte van de wind, die er als een verlaten metrotunnel doorheen giert.
Mis de warmte.
Het haardvuur van een vrouw.
Laat mij dan het stuk hout zijn.
Brandstof.
Wat een leven lang brandt in dat haardvuur.
Versmelt.
De mist zal weggaan.
En ook de vogels maken zich klaar als ze bemerken dat het te kil wordt.
Misschien zie ik het niet door de mist heen.
Maar vliegt er boven mijn autodak een zwerm vogels in V-vorm door de lucht.
Ver boven me, naar de warmte.
Naar het zuiden.
Om weer verder te gaan.
Vleugels heb ik niet.
Ik kan niet met ze mee.
Ben geen Nils Holgersson.
Ik kan me niet zo klein maken en met mijn lijf in hun verenkleed zinken.
Terwijl ze klapwiekend de Noordpool van mijn recente verleden verlaten.
Op weg naar het zuiden.
Ben geen stripfiguur die de realiteit kan ontvluchten.
De mist lost op.
Het begon tijd te worden.
Weer zie ik het.
Aan de horizon is dat figuur.
Dat wenkt.
Hij is er altijd.
Met eindeloos geduld.
Hij gebaart ‘deze kant op’.
Ik volg Hem en ik schreeuw onhoorbaar naar de vogels, die ruisend verder trekken.
Ook al heb ik geen vleugels,ik zal er komen net als jullie.
Horen jullie me.
Ik zal er komen.
Nu is het een silhouet dat is opgelost.
Alles lost op.
De mist hangt laag.
Dan dikker, dan dunner.
Alsof ik door een dik gordijn heen rijd.
Door de schemerwereld.
Met mijn 17 inch banden door de wolken rijd.
Het asfalt dat onder de wielen door glijdt, zegt me dat ik niet door de lucht koers, maar gewoon op aarde ben.
De achterlichten van de bestuurder voor me en de reflecterende hectometerpaaltjes houden me scherp.
Alles is er nog wel.
Maar het is niet meer te zien.
Het is vijftien graden onder nul.
De ruitenwissers schrapen de sneeuwvlokken van mijn autoruit.
Ik noem het hypno-sneeuw.
De vlokken maken me draaierig – slaan telkens met dezelfde spiralende beweging in.
Twijfel zelfs of ik verder moet rijden.
Waag het er maar op.
Koplampen ploegen door het koude witte hemelpoeder.
Miles Davis klinkt zachtjes uit mijn radio.
De trompet.
Zijn ingehouden lyrische speelstijl met de lange stiltes tussen de melodische frasen.
Mooi.
Koude Mist.
Ook in mijn ziel.
Voel soms de kilte van de wind, die er als een verlaten metrotunnel doorheen giert.
Mis de warmte.
Het haardvuur van een vrouw.
Laat mij dan het stuk hout zijn.
Brandstof.
Wat een leven lang brandt in dat haardvuur.
Versmelt.
De mist zal weggaan.
En ook de vogels maken zich klaar als ze bemerken dat het te kil wordt.
Misschien zie ik het niet door de mist heen.
Maar vliegt er boven mijn autodak een zwerm vogels in V-vorm door de lucht.
Ver boven me, naar de warmte.
Naar het zuiden.
Om weer verder te gaan.
Vleugels heb ik niet.
Ik kan niet met ze mee.
Ben geen Nils Holgersson.
Ik kan me niet zo klein maken en met mijn lijf in hun verenkleed zinken.
Terwijl ze klapwiekend de Noordpool van mijn recente verleden verlaten.
Op weg naar het zuiden.
Ben geen stripfiguur die de realiteit kan ontvluchten.
De mist lost op.
Het begon tijd te worden.
Weer zie ik het.
Aan de horizon is dat figuur.
Dat wenkt.
Hij is er altijd.
Met eindeloos geduld.
Hij gebaart ‘deze kant op’.
Ik volg Hem en ik schreeuw onhoorbaar naar de vogels, die ruisend verder trekken.
Ook al heb ik geen vleugels,ik zal er komen net als jullie.
Horen jullie me.
Ik zal er komen.
Log in om te reageren.
