Gabriëlle Janssen is in het dagelijks leven optometrist in het VU medisch centrum in Amsterdam. Daarnaast is ze al tien jaar vrijwilliger bij Stichting Eye Care Foundation (ECF). Ze reist elk jaar als vrijwilliger af naar Vietnam om te werken in een oogkamp en workshops oogheelkunde te geven aan lokaal ziekenhuispersoneel.
Wat doet Eye Care Foundation?
De stichting bestrijdt blindheid en slechtziendheid in ontwikkelingslanden. De nadruk ligt daarbij op duurzame oogzorg. Het werk van ECF heeft drie pijlers: we verzorgen oogkampen, opleidingen en de bouw en inrichting van oogklinieken. Onze hulp is gericht op de allerarmsten voor wie medische zorg onbereikbaar of onbetaalbaar is. Tijdens de oogkampen worden, in tijdelijk tot kliniek ingerichte gebouwtjes, zoveel mogelijk mensen met oogklachten onderzocht. Waar mogelijk worden zij meteen behandeld of geopereerd. Er zijn veel vormen van blindheid die behandelbaar zijn. Staar komt het meeste voor.
Hoe ben je zelf met ECF in aanraking gekomen?
Als scholier had ik al de droom om in een kindertehuis te gaan werken, zodra ik klaar was met mijn opleiding optometrie. Eenmaal afgestudeerd ben ik direct aan het werk gegaan. Na twee jaar ging het knagen dat ik nog niets met mijn droom had gedaan. Via mijn werk in het ziekenhuis kwam ik in contact met de voormalige voorzitter van ECF. Vervolgens ben ik voorgesteld bij de stichting en uitgenodigd om een keer naar Vietnam te reizen en daar aan een oogkamp mee te werken. In mijn eerste twee jaar bij de stichting heb ik vooral in oogkampen gewerkt. Daarna ben ik me intensief gaan bezighouden met scholing en het opzetten van een optometrie-opleiding in Vietnam. Zodoende bieden we naar mijn idee een gezonde manier van ontwikkelingshulp, waarbij kennis en vaardigheden in het land blijven en uiteindelijk de slechtziende niet afhankelijk is van die ene buitenlander die een keer langskomt.
Waar houd je je momenteel mee bezig binnen ECF?
We zijn bezig met het opzetten van een optometrie-opleiding in Ho Chi Minh City. Daardoor zullen er over een aantal jaren veel meer mensen met een (juiste) bril rondlopen en kan nog veel meer onnodige blind- of slechtziendheid worden voorkomen. Voor acht dollar kun je daar al een fatsoenlijke bril kopen! Bij het opzetten van een opleiding komt heel veel kijken: contacten met overheidsinstanties, het opstellen van een beroepsomschrijving, het regelen van beroepserkenning, het vaststellen van een curriculum, het zoeken naar toekomstige docenten, etc. Veel werk kan ik samen met mijn collega’s vanuit Nederland doen. Uiteraard gebeurt dit in nauwe samenwerking met de mensen in Vietnam.
Je hebt al verschillende projecten voor ECF gedaan. Wat is je daarvan het meest bijgebleven?
Eén patiënte is me heel erg bijgebleven. Het was een kleine, fragiele vrouw, niet veel groter dan 1.40 meter. Doordat ze haar hele leven met zware emmers water had gesjouwd, was ze behoorlijk krom gegroeid. Ze bleek staar in beide ogen te hebben, waardoor ze alleen nog licht en donker van elkaar kon onderscheiden. Haar fijne postuur en haar fiere houding raakten me. Ze liet zich gemakkelijk onderzoeken en straalde volkomen rust uit. De volgende ochtend werd ze geopereerd. De operatie verliep zonder problemen. De dag erna kwam ze voor controle en werd het verband van haar oog gehaald. In een kamer waar op dat moment zo'n zes mensen aan het werk waren en tien patiënten her en der verspreid zaten, ontstond even een prachtig, ontroerend moment. De vrouw keek met volle aandacht naar haar hand, die waarschijnlijk nog een mooie strakke huid had, de laatste keer dat ze hem zelf nog kon zien. Hierna richtte ze haar aandacht op haar omgeving. Er klonk een luide lach. De vrouw lachte haar tandeloze mond bloot, om alle oude vriendinnen die ze weer kon zien. Als ik terugdenk aan dat moment weet ik: daar doe ik het allemaal voor.
Wat doet Eye Care Foundation?
De stichting bestrijdt blindheid en slechtziendheid in ontwikkelingslanden. De nadruk ligt daarbij op duurzame oogzorg. Het werk van ECF heeft drie pijlers: we verzorgen oogkampen, opleidingen en de bouw en inrichting van oogklinieken. Onze hulp is gericht op de allerarmsten voor wie medische zorg onbereikbaar of onbetaalbaar is. Tijdens de oogkampen worden, in tijdelijk tot kliniek ingerichte gebouwtjes, zoveel mogelijk mensen met oogklachten onderzocht. Waar mogelijk worden zij meteen behandeld of geopereerd. Er zijn veel vormen van blindheid die behandelbaar zijn. Staar komt het meeste voor.
Hoe ben je zelf met ECF in aanraking gekomen?
Als scholier had ik al de droom om in een kindertehuis te gaan werken, zodra ik klaar was met mijn opleiding optometrie. Eenmaal afgestudeerd ben ik direct aan het werk gegaan. Na twee jaar ging het knagen dat ik nog niets met mijn droom had gedaan. Via mijn werk in het ziekenhuis kwam ik in contact met de voormalige voorzitter van ECF. Vervolgens ben ik voorgesteld bij de stichting en uitgenodigd om een keer naar Vietnam te reizen en daar aan een oogkamp mee te werken. In mijn eerste twee jaar bij de stichting heb ik vooral in oogkampen gewerkt. Daarna ben ik me intensief gaan bezighouden met scholing en het opzetten van een optometrie-opleiding in Vietnam. Zodoende bieden we naar mijn idee een gezonde manier van ontwikkelingshulp, waarbij kennis en vaardigheden in het land blijven en uiteindelijk de slechtziende niet afhankelijk is van die ene buitenlander die een keer langskomt.
Waar houd je je momenteel mee bezig binnen ECF?
We zijn bezig met het opzetten van een optometrie-opleiding in Ho Chi Minh City. Daardoor zullen er over een aantal jaren veel meer mensen met een (juiste) bril rondlopen en kan nog veel meer onnodige blind- of slechtziendheid worden voorkomen. Voor acht dollar kun je daar al een fatsoenlijke bril kopen! Bij het opzetten van een opleiding komt heel veel kijken: contacten met overheidsinstanties, het opstellen van een beroepsomschrijving, het regelen van beroepserkenning, het vaststellen van een curriculum, het zoeken naar toekomstige docenten, etc. Veel werk kan ik samen met mijn collega’s vanuit Nederland doen. Uiteraard gebeurt dit in nauwe samenwerking met de mensen in Vietnam.
Je hebt al verschillende projecten voor ECF gedaan. Wat is je daarvan het meest bijgebleven?
Eén patiënte is me heel erg bijgebleven. Het was een kleine, fragiele vrouw, niet veel groter dan 1.40 meter. Doordat ze haar hele leven met zware emmers water had gesjouwd, was ze behoorlijk krom gegroeid. Ze bleek staar in beide ogen te hebben, waardoor ze alleen nog licht en donker van elkaar kon onderscheiden. Haar fijne postuur en haar fiere houding raakten me. Ze liet zich gemakkelijk onderzoeken en straalde volkomen rust uit. De volgende ochtend werd ze geopereerd. De operatie verliep zonder problemen. De dag erna kwam ze voor controle en werd het verband van haar oog gehaald. In een kamer waar op dat moment zo'n zes mensen aan het werk waren en tien patiënten her en der verspreid zaten, ontstond even een prachtig, ontroerend moment. De vrouw keek met volle aandacht naar haar hand, die waarschijnlijk nog een mooie strakke huid had, de laatste keer dat ze hem zelf nog kon zien. Hierna richtte ze haar aandacht op haar omgeving. Er klonk een luide lach. De vrouw lachte haar tandeloze mond bloot, om alle oude vriendinnen die ze weer kon zien. Als ik terugdenk aan dat moment weet ik: daar doe ik het allemaal voor.
Log in om te reageren.
