Terwijl ik met goede moed aan het voortploeteren was met mijn opleiding tot superieur docent biologie merkte ik dat het me zwaarder viel dan ik gedacht had. Lesvoorbereidingen, opdrachtdeadlines en pittig klassenmanagement zorgden voor het oude bekende gevoel van op de tenen lopen. Dit werd ook gezien door mijn begeleiders op de stageschool die me adviseerden om mijn stage te stoppen en de tijd te nemen om meer tot rust te komen en de lat wat lager te leggen.
In deze moeilijke periode besloten mijn ouders mij te sponsoren voor een weekje ertussenuit, om even bij te komen.
En zo dwaalde ik in deze donkere dagen voor kerst opeens rond op het mooie eiland Terschelling. Ik heb een mooi klein appartementje tegen de nok van een huis waardoor ik de stormwind en regen knus het dak hoor teisteren. Een boek lezen, lekker eten en heel veel wandelen.
Tijdens één van deze wandelingen liep ik op een afgelegen deel van het noordstrand toen ik opeens een klaaglijk gehuil hoorde. Toen ik opkeek zag ik een wit hoopje naar me toe waggelen. Het was een kleine babyzeehond. De verzorgende moederkant kwam in mij naar boven. Terwijl ik het beestje vertederd de meest onzinnige zinnen toesprak: (én waar is jouw mama dan naartoe, wat doe je dan helemaal alleen hier op het strand, moet je niet zwemmen in het water?) keek ik druk om me heen of ik iets of iemand zag die me zou kunnen helpen. Ondertussen bleef de zeehond mij zo zielig aankijken dat ik besloot om hem eens flink te aaien en te knuffelen. Dit resulteerde in een groot geblaas en gehap van het zo lief uitziende beestje, waardoor ik enigszins verbaasd afstand nam. Waren dít nu die lieve, poezelige dieren die je in de tvreclames altijd ontspannen in de armen van de één of andere Lenie ’t Hart ziet liggen, met zo een droevige oogopslag dat je direct je bankrekening aanspreekt?
Uiteindelijk vond ik gelukkig op mijn plattegrond van het eiland een telefoonnummer van een dierenarts. Via via kwam ik in contact met ‘de zeehondenman’, die een half uur later in een jeep kwam aanrijden over het strand, mij een kwartier lang alles vertelde wat ik wilde weten (Ja, het is zijn moeder kwijtgeraakt en nee, ze houden niet zo van water als ze jong zijn. Daarom liep hij ook rechtstreeks de duinen in). Ik hielp hem met het inladen, dat wil zeggen dat ik de laadklep openhield en hij de kleine bijtgraag oppakte en erin stopte. Na een ferme handdruk voor mijn nobele reddingsdaad en bijdrage aan een betere wereld vertrok de zeehondenman en reed richting de haven om een boottochtje naar Pieterburen te regelen.
Zwak wezen wordt gered omdat het gezien wordt door een ander: een geliefd onderwerp van elk kerstverhaal. Dit verhaal deed me een beetje denken aan het Kerstverhaal. Grote sterke God komt naar ons toe, onbeschermd en zwak, als onmogelijke eicel en later als kind, in een wereld die hem niet wilt. Zorgen voor en beschermen is de genade die we nodig hebben. Blijf naar elkaar omzien, binnen of buiten je veilige vissenkommunity.
it only takes a spark to get a fire going.
In deze moeilijke periode besloten mijn ouders mij te sponsoren voor een weekje ertussenuit, om even bij te komen.
En zo dwaalde ik in deze donkere dagen voor kerst opeens rond op het mooie eiland Terschelling. Ik heb een mooi klein appartementje tegen de nok van een huis waardoor ik de stormwind en regen knus het dak hoor teisteren. Een boek lezen, lekker eten en heel veel wandelen.
Tijdens één van deze wandelingen liep ik op een afgelegen deel van het noordstrand toen ik opeens een klaaglijk gehuil hoorde. Toen ik opkeek zag ik een wit hoopje naar me toe waggelen. Het was een kleine babyzeehond. De verzorgende moederkant kwam in mij naar boven. Terwijl ik het beestje vertederd de meest onzinnige zinnen toesprak: (én waar is jouw mama dan naartoe, wat doe je dan helemaal alleen hier op het strand, moet je niet zwemmen in het water?) keek ik druk om me heen of ik iets of iemand zag die me zou kunnen helpen. Ondertussen bleef de zeehond mij zo zielig aankijken dat ik besloot om hem eens flink te aaien en te knuffelen. Dit resulteerde in een groot geblaas en gehap van het zo lief uitziende beestje, waardoor ik enigszins verbaasd afstand nam. Waren dít nu die lieve, poezelige dieren die je in de tvreclames altijd ontspannen in de armen van de één of andere Lenie ’t Hart ziet liggen, met zo een droevige oogopslag dat je direct je bankrekening aanspreekt?
Uiteindelijk vond ik gelukkig op mijn plattegrond van het eiland een telefoonnummer van een dierenarts. Via via kwam ik in contact met ‘de zeehondenman’, die een half uur later in een jeep kwam aanrijden over het strand, mij een kwartier lang alles vertelde wat ik wilde weten (Ja, het is zijn moeder kwijtgeraakt en nee, ze houden niet zo van water als ze jong zijn. Daarom liep hij ook rechtstreeks de duinen in). Ik hielp hem met het inladen, dat wil zeggen dat ik de laadklep openhield en hij de kleine bijtgraag oppakte en erin stopte. Na een ferme handdruk voor mijn nobele reddingsdaad en bijdrage aan een betere wereld vertrok de zeehondenman en reed richting de haven om een boottochtje naar Pieterburen te regelen.
Zwak wezen wordt gered omdat het gezien wordt door een ander: een geliefd onderwerp van elk kerstverhaal. Dit verhaal deed me een beetje denken aan het Kerstverhaal. Grote sterke God komt naar ons toe, onbeschermd en zwak, als onmogelijke eicel en later als kind, in een wereld die hem niet wilt. Zorgen voor en beschermen is de genade die we nodig hebben. Blijf naar elkaar omzien, binnen of buiten je veilige vissenkommunity.
it only takes a spark to get a fire going.
Log in om te reageren.
