Haaaaai, ik ben de eerste rimpel! Komen jullie me allemaal bewonderen? Ik besta eigenlijk helemaal niet, behalve in de nachtmerries van Solveig. Of wanneer ze drie nachten heeft doorgewerkt aan iets, en dan alleen als ze haar linkeroog dichtknijpt. Maar goed, Solveig gelooft dat ik er zit, dus: Gnagnagna, ik besta...
Omdat ik zo lekker dicht bij haar hersenpan zit, kan ik precies horen wat ze denkt. Allemaal fijne piekergedachten zoals “Oh hellup, ik ben bijna 26 en een half, dan ben ik echt hoogbejaard” of “Vanaf je 26e gaat alles achteruit. Zometeen gaan mijn hersencellen allemaal massaal zelfmoord plegen, ik herinner me nu al niet meer al die Zweedse gedichten die ik drie jaar terug had geschreven... Binnen een maand ben ik net zo stok- en stokdoof als mijn opa en kleven er allemaal megakwabben aan mijn kont!” Ja, dat zijn hele fijne gedachten voor een rimpel.
Wat nog leuker is: ik word helemaal verwend met dure anti-rimpel-crème, zowel de dag- als de nachtversie. Helemaal niet bedoeld voor mensen onder de veertig, eigenlijk, dus ik ben net een tienjarige die stiekem allemaal breezers krijgt.
Maar het allermooiste is nog wel: Solveig lekker laten balen van mij, de imaginaire rimpel. Dan gaat ze allerlei balende bekken trekt in de spiegel. Of hele boze. Dan hoor ik haar denken “ Waaaaah, ik voel me zo on-leuk nou” of “Wat als de enige schattige jongen bij m’n studentenvereniging die rimpel ziet?” of “Hoog tijd voor het bejaardentehuis.”
Grote onzin natuurlijk. Maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen Solveig. Want des te meer ze piekert over mij, de nog-niet-bestaande rimpel, des te groter ik straks wordt. Dus ik zeg niks. Lekker puh.
Omdat ik zo lekker dicht bij haar hersenpan zit, kan ik precies horen wat ze denkt. Allemaal fijne piekergedachten zoals “Oh hellup, ik ben bijna 26 en een half, dan ben ik echt hoogbejaard” of “Vanaf je 26e gaat alles achteruit. Zometeen gaan mijn hersencellen allemaal massaal zelfmoord plegen, ik herinner me nu al niet meer al die Zweedse gedichten die ik drie jaar terug had geschreven... Binnen een maand ben ik net zo stok- en stokdoof als mijn opa en kleven er allemaal megakwabben aan mijn kont!” Ja, dat zijn hele fijne gedachten voor een rimpel.
Wat nog leuker is: ik word helemaal verwend met dure anti-rimpel-crème, zowel de dag- als de nachtversie. Helemaal niet bedoeld voor mensen onder de veertig, eigenlijk, dus ik ben net een tienjarige die stiekem allemaal breezers krijgt.
Maar het allermooiste is nog wel: Solveig lekker laten balen van mij, de imaginaire rimpel. Dan gaat ze allerlei balende bekken trekt in de spiegel. Of hele boze. Dan hoor ik haar denken “ Waaaaah, ik voel me zo on-leuk nou” of “Wat als de enige schattige jongen bij m’n studentenvereniging die rimpel ziet?” of “Hoog tijd voor het bejaardentehuis.”
Grote onzin natuurlijk. Maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen Solveig. Want des te meer ze piekert over mij, de nog-niet-bestaande rimpel, des te groter ik straks wordt. Dus ik zeg niks. Lekker puh.
Log in om te reageren.
