Altijd als ik boodschappen doe loop ik langs haar. Altijd glimlacht ze vriendelijk en ze groet ook altijd. Vaak loop ik chagrijnig langs haar en de keren dat ik vrolijk ben, ga ik teveel op in mijn eigen geluk om haar te zien staan. En ineens stond ze er niet meer. Gek, ze was me nooit bewust opgevallen toen ze er nog stond, maar gistermiddag toen ik thuis kwam besefte ik dat ik haar gemist had. Het was ineens zo leeg bij de ingang van de supermarkt...
Het vrouwtje met de straatkrant. Wat er in dat blaadje staat weet ik eigenlijk niet precies. Ik heb er wel een keer eentje van haar gekocht. Ik weet nog dat ik het afzetterij vond, ik moest maar liefst 2 euro betalen. Achteloos gooide ik het krantje in mijn kar en toen ik thuis mijn boodschappen opruimde, kwam ik er achter dat het krantje nog steeds in mijn kar moest liggen.
Gelukkig was ze er vanmiddag weer. Ik heb geen krantje gekocht. Toen ik mijn boodschappen in de auto had gezet voelde ik me ineens schuldig. Ik, die de afgelopen weken heeft lopen piekeren over wat er op mijn verlanglijstje moest komen te staan. Ik, die ten einde raad maar nutteloze dingen heb opgeschreven, dingen die ik eigenlijk al had, of niet nodig heb.
Nadat ik nog even wat lekkers had gehaald bij de bakker liep ik weer langs haar. Ze stond er nog en vroeg deze keer of ik een krant wilde kopen. ‘Daklozenkrant’ stond er groot op het blaadje dat ze me toestak. Ik heb het niet gedaan. Een krant kopen die ik vervolgens toch zou vergeten leek me niet een goed idee. Wel heb ik even een praatje met haar gemaakt en nu voel ik me nog schuldiger dan voorheen. Gistermiddag vertelde het vrouwtje met de straatkrant me, dat ze ziek was geweest. Toen ik haar beter bekeek zag ik dat ze ook wel erg ‘zomers’ gekleed was voor de tijd van het jaar.
Eenmaal thuisgekomen was ik best tevreden met mijn boodschappenmiddag. Ik had namelijk niet alleen boodschappen gedaan, maar ook nog eens 2 problemen opgelost. Het vrouwtje met de straatkrant zal het in de toekomst minder koud hebben als ze bij de supermarkt staat en zelf had ik eindelijk iets nuttigs voor mijn verlanglijstje; een nieuwe sjaal!
Het vrouwtje met de straatkrant. Wat er in dat blaadje staat weet ik eigenlijk niet precies. Ik heb er wel een keer eentje van haar gekocht. Ik weet nog dat ik het afzetterij vond, ik moest maar liefst 2 euro betalen. Achteloos gooide ik het krantje in mijn kar en toen ik thuis mijn boodschappen opruimde, kwam ik er achter dat het krantje nog steeds in mijn kar moest liggen.
Gelukkig was ze er vanmiddag weer. Ik heb geen krantje gekocht. Toen ik mijn boodschappen in de auto had gezet voelde ik me ineens schuldig. Ik, die de afgelopen weken heeft lopen piekeren over wat er op mijn verlanglijstje moest komen te staan. Ik, die ten einde raad maar nutteloze dingen heb opgeschreven, dingen die ik eigenlijk al had, of niet nodig heb.
Nadat ik nog even wat lekkers had gehaald bij de bakker liep ik weer langs haar. Ze stond er nog en vroeg deze keer of ik een krant wilde kopen. ‘Daklozenkrant’ stond er groot op het blaadje dat ze me toestak. Ik heb het niet gedaan. Een krant kopen die ik vervolgens toch zou vergeten leek me niet een goed idee. Wel heb ik even een praatje met haar gemaakt en nu voel ik me nog schuldiger dan voorheen. Gistermiddag vertelde het vrouwtje met de straatkrant me, dat ze ziek was geweest. Toen ik haar beter bekeek zag ik dat ze ook wel erg ‘zomers’ gekleed was voor de tijd van het jaar.
Eenmaal thuisgekomen was ik best tevreden met mijn boodschappenmiddag. Ik had namelijk niet alleen boodschappen gedaan, maar ook nog eens 2 problemen opgelost. Het vrouwtje met de straatkrant zal het in de toekomst minder koud hebben als ze bij de supermarkt staat en zelf had ik eindelijk iets nuttigs voor mijn verlanglijstje; een nieuwe sjaal!
Log in om te reageren.
