Pfoe. Ik heb de begrafenis van mijn oma overleefd. Dat had ik zelf ook niet verwacht, ik was er doodsbang voor. Begrafenissen zijn sowieso niet het aller-gezelligste op de aardbol, maar het vervelendste was niet de kist of ‘t graf (ik denk de hele tijd nog “oh ja, geen rozijnen in de appeltaart doen, want daar is oma allergisch voor”). Nee, het vervelendste was de wildvreemde achterachterneven die me op de wang klopten.
Meer dan 500 handen schudden, dat gaat nog, zelfs al begonnen mijn vingers na de eerste honderd te protesteren tegen al die slappe, knijpende of klamme handjes. Onbekende oude dames die me op de wang zoenen kan ik ook redelijk tegen, want ze bedoelen het zo lief. Mijn zusje hield op den duur haar hoofd gewoon stijf en ontweek zo ’t gesmak.
Alle uitroepen “Wat lijk jij op je moeder!” waren net iets irritanter. De helft van alle aanwezigen riep dat. Sommige oudere echtparen staarden daarbij eerst naar mijn moeder, toen naar mij, en toen weer naar mijn moeder. “Gut, ik dacht ‘ik had haar toch al een hand gegeven? Maar jij bent de kleindochter, niet de dochter!’” Leuk compliment voor mijn moeder, hoor, dat ze eruit ziet als een 26-jarige, maar voor mij niet zo. Om ’t andere handje was ’t weer raak “Sprekend je moeder!” Dat leeftijd inschatten onzin is, blijkt uit ’t feit dat aan mijn 20-jarige broertje werd gevraagd of dat blonde meisje – ik dus - zijn vriendinnetje was.
Al die vormen van ongewenste klefheid waren redelijk te doen. Zoiets als een bruiloft van een verre nicht. Maar die verre achterachterneven van mijn moeder, die ik mijn hele leven lang nog geen minuut heb gezien en die me op de wang klopten en aaiden..daar word ik nog steeds kotsmisselijk van. Niemand deed zo handtastelijk bij mijn zusje, want die is groter en haar nog grotere vriend stond braaf naast haar. Hallo! Alleen maar omdat ik een verdrietig klein blond meisje ben, vinden sommige mijlenverre achterneven met een penopauze dat ze aan mijn hoofd mogen peuteren? Tot overmaat van ramp riep er eentje, zo luid dat het hele uitvaartcentrum het kon horen “Heeft ZIJ nog geen verkering? Dat zal ik aan mijn zoon vertellen!”. Aaaaaaargh. Natuurlijk schoot me pas na afloop het perfecte antwoord te binnen “Geen interesse, en als-ie op u lijkt, al helemaal niet!”
Als ik dat had geweten, had ik een knappe homovriend meegesleept, en arm in arm met hem gestaan. Bejaarden hebben toch een gaydar van nul komma niks. En ik zou een heel groot spandoek hebben gemaakt, in de vorm van een ja/nee sticker. Met daarop “NEE geen zoenen/wangklapjes, JA ik weet dat ik op mijn moeder lijk, en NEE uw zoon boeit me niet. Dit is de begrafenis van mijn oma, ik heb andere dingen aan mijn hoofd!”
Maar ja, sommige dingen weet je niet van te voren. Net zoals dat toen mijn oma ons anderhalve maand geleden het slechte nieuws vertelde, ik niet kon weten dat het zo snel afgelopen zou zijn...
Meer dan 500 handen schudden, dat gaat nog, zelfs al begonnen mijn vingers na de eerste honderd te protesteren tegen al die slappe, knijpende of klamme handjes. Onbekende oude dames die me op de wang zoenen kan ik ook redelijk tegen, want ze bedoelen het zo lief. Mijn zusje hield op den duur haar hoofd gewoon stijf en ontweek zo ’t gesmak.
Alle uitroepen “Wat lijk jij op je moeder!” waren net iets irritanter. De helft van alle aanwezigen riep dat. Sommige oudere echtparen staarden daarbij eerst naar mijn moeder, toen naar mij, en toen weer naar mijn moeder. “Gut, ik dacht ‘ik had haar toch al een hand gegeven? Maar jij bent de kleindochter, niet de dochter!’” Leuk compliment voor mijn moeder, hoor, dat ze eruit ziet als een 26-jarige, maar voor mij niet zo. Om ’t andere handje was ’t weer raak “Sprekend je moeder!” Dat leeftijd inschatten onzin is, blijkt uit ’t feit dat aan mijn 20-jarige broertje werd gevraagd of dat blonde meisje – ik dus - zijn vriendinnetje was.
Al die vormen van ongewenste klefheid waren redelijk te doen. Zoiets als een bruiloft van een verre nicht. Maar die verre achterachterneven van mijn moeder, die ik mijn hele leven lang nog geen minuut heb gezien en die me op de wang klopten en aaiden..daar word ik nog steeds kotsmisselijk van. Niemand deed zo handtastelijk bij mijn zusje, want die is groter en haar nog grotere vriend stond braaf naast haar. Hallo! Alleen maar omdat ik een verdrietig klein blond meisje ben, vinden sommige mijlenverre achterneven met een penopauze dat ze aan mijn hoofd mogen peuteren? Tot overmaat van ramp riep er eentje, zo luid dat het hele uitvaartcentrum het kon horen “Heeft ZIJ nog geen verkering? Dat zal ik aan mijn zoon vertellen!”. Aaaaaaargh. Natuurlijk schoot me pas na afloop het perfecte antwoord te binnen “Geen interesse, en als-ie op u lijkt, al helemaal niet!”
Als ik dat had geweten, had ik een knappe homovriend meegesleept, en arm in arm met hem gestaan. Bejaarden hebben toch een gaydar van nul komma niks. En ik zou een heel groot spandoek hebben gemaakt, in de vorm van een ja/nee sticker. Met daarop “NEE geen zoenen/wangklapjes, JA ik weet dat ik op mijn moeder lijk, en NEE uw zoon boeit me niet. Dit is de begrafenis van mijn oma, ik heb andere dingen aan mijn hoofd!”
Maar ja, sommige dingen weet je niet van te voren. Net zoals dat toen mijn oma ons anderhalve maand geleden het slechte nieuws vertelde, ik niet kon weten dat het zo snel afgelopen zou zijn...
Log in om te reageren.
