De muur valt, de laatste ondergrondse kernproef wordt uitgevoerd door de VS, de koude oorlog eindigt, Joegoslavië verdwijnt van de kaart, de Golfoorlog begint, Afghanistan vervalt tot anarchie, de behandeling van aids wordt succesvol door de 'combinatietherapie', en als klap op de vuurpijl wordt in 1994 Nelson Mandela president van Zuid-Afrika.
Zomaar een greep uit de jaren '90'
Terwijl de band 'Cake' in die tijd op het wereldpodium 'Everybody wants to be closer to free' zingt, voegt Mandela de dappere strijder die jarenlang politiek gevangene was op Robben Island de daad bij zijn woord en wordt apartheid afgeschaft. De slavernij in The Rainbow Nation wordt beëindigd, iedereen krijgt stemrecht en er wordt een verbod ingesteld om nog langer slaven te hebben. Gemengde huwelijken worden weer toegestaan, de bordjes 'verboden toegang voor zwarten' moeten van winkelramen worden verwijderd en zelfs kleurlingen en zwarten mogen weer voet zetten op zogenaamde 'witte stranden'.
Mandela was mijn held en terwijl hij zijn volk en onze wereldleiders inspireerde met de woorden dat er niet zoiets bestaat als halve vrijheid, bevestigde ik zijn overtuiging door samen met mijn Marokkaanse en Zigeuner klasgenoten richting mijn eindexamenklassen te fietsen. We discussieerden met elkaar over wat ware vrijheid was en waren in de veronderstelling dat elk mens op aarde dacht zoals wij. In onze beleving lag de wereld aan onze voeten en ondanks onzekerheden, angsten en het feit dat we geen cent te makken hadden, droomde ik ervan om de wereldzeeën te bevaren. Ik haalde mijn diploma, dronk champagne, hief het glas op de toekomst, begon een nieuwe studie en verrassend genoeg vertrok ik vier jaar later naar...Zuid-Afrika, het land van de vrijheid.
In de ruim vijf jaar dat ik in het land van mijn grote voorbeeld 'Madiba' verbleef, woonde ik aan de rand van een sloppenwijk. In deze wijk was de vrijheid die ik dacht te vinden ver te zoeken en dagelijks werd ik geconfronteerd met de rauwe werkelijkheid van armoede, rassenhaat, hiërarchie en wanhoop. Elke dag ontmoette ik mensen die inmiddels al vijf jaar vrij zouden moeten zijn, maar tot mijn grote verbazing en verdriet waren zij nog steeds gebonden. De grondwet was gewijzigd, maar de harten van de mensen zaten nog vast aan kettingen die zowel de meester als de (voormalige) slaaf in hun macht hielden.
Vandaag, anno 2011, vraag ik me na heel wat landsgrenzen gekruist te hebben af of ik anders ben dan de blanke meester, of ik anders ben dan de zwarte slaaf. Ben ik er werkelijk vrij van om niet over anderen te willen heersen? Geloof ik zonder twijfel dat jij en ik gelijkwaardig zijn?
Onder het genot van een stukje Cake, gaan deze vragen door mijn hoofd, weerklinken Mandela's woorden in mijn hart en besef ik; vrijheid is de reis die ieder mens op eigen wijze maakt, waarbij de manier waarop we het verleden afsluiten de toon zet van bestaan.
Zomaar een greep uit de jaren '90'
Terwijl de band 'Cake' in die tijd op het wereldpodium 'Everybody wants to be closer to free' zingt, voegt Mandela de dappere strijder die jarenlang politiek gevangene was op Robben Island de daad bij zijn woord en wordt apartheid afgeschaft. De slavernij in The Rainbow Nation wordt beëindigd, iedereen krijgt stemrecht en er wordt een verbod ingesteld om nog langer slaven te hebben. Gemengde huwelijken worden weer toegestaan, de bordjes 'verboden toegang voor zwarten' moeten van winkelramen worden verwijderd en zelfs kleurlingen en zwarten mogen weer voet zetten op zogenaamde 'witte stranden'.
Mandela was mijn held en terwijl hij zijn volk en onze wereldleiders inspireerde met de woorden dat er niet zoiets bestaat als halve vrijheid, bevestigde ik zijn overtuiging door samen met mijn Marokkaanse en Zigeuner klasgenoten richting mijn eindexamenklassen te fietsen. We discussieerden met elkaar over wat ware vrijheid was en waren in de veronderstelling dat elk mens op aarde dacht zoals wij. In onze beleving lag de wereld aan onze voeten en ondanks onzekerheden, angsten en het feit dat we geen cent te makken hadden, droomde ik ervan om de wereldzeeën te bevaren. Ik haalde mijn diploma, dronk champagne, hief het glas op de toekomst, begon een nieuwe studie en verrassend genoeg vertrok ik vier jaar later naar...Zuid-Afrika, het land van de vrijheid.
In de ruim vijf jaar dat ik in het land van mijn grote voorbeeld 'Madiba' verbleef, woonde ik aan de rand van een sloppenwijk. In deze wijk was de vrijheid die ik dacht te vinden ver te zoeken en dagelijks werd ik geconfronteerd met de rauwe werkelijkheid van armoede, rassenhaat, hiërarchie en wanhoop. Elke dag ontmoette ik mensen die inmiddels al vijf jaar vrij zouden moeten zijn, maar tot mijn grote verbazing en verdriet waren zij nog steeds gebonden. De grondwet was gewijzigd, maar de harten van de mensen zaten nog vast aan kettingen die zowel de meester als de (voormalige) slaaf in hun macht hielden.
Vandaag, anno 2011, vraag ik me na heel wat landsgrenzen gekruist te hebben af of ik anders ben dan de blanke meester, of ik anders ben dan de zwarte slaaf. Ben ik er werkelijk vrij van om niet over anderen te willen heersen? Geloof ik zonder twijfel dat jij en ik gelijkwaardig zijn?
Onder het genot van een stukje Cake, gaan deze vragen door mijn hoofd, weerklinken Mandela's woorden in mijn hart en besef ik; vrijheid is de reis die ieder mens op eigen wijze maakt, waarbij de manier waarop we het verleden afsluiten de toon zet van bestaan.
Log in om te reageren.
